เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 641

บทที่ 640 ยิ่งพูดยิ่งเหลวไหล

ตีสอง ในที่สุดเครื่องก็มาถึง

คงจะเป็นเพราะนั่งนานจนเกินไป ตอนที่ลงมาจากเครื่องบินหานมู่จื่อยังคงเวียนหัวอยู่เล็กน้อย เย่โม่เซินที่หลับอยู่บนเครื่องกลับมีชีวิตชีวาขึ้นมาแล้ว ท่าทางคึกคัก

เปรียบเทียบกับเขา หานมู่จื่อก็ดูแย่มากเลย

เพราะเย่โม่เซินเอาแต่หนุนไหล่ของเธอหลับ นายคนนี้เหมือนกับไม่ได้คิดว่าไหล่ของเธอเป็นไหล่อยู่แล้ว หนุนจนไหล่ของเธอชาไปหมดแต่กลับไม่ใจแข็งพอที่จะบอกเขาสักคำ

ตอนที่เกือบจะถึง เย่โม่เซินตื่นแล้ว เห็นสีหน้าที่ลำบากของเธอ จึงดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมอก ให้เธอนอนให้เต็มที่สักครู่

ใจของหานมู่จื่อคิดว่า คุณกดจนไหล่ของฉันชาไปหมดแล้ว เธอยังจะหลับได้อีกเหรอ?

น่าจะเหนื่อย แม้ว่าในใจจะพร่ำบ่น แต่ไม่นึกว่าเพียงครู่เดียวหานมู่จื่อก็หลับแล้ว

เพียงแต่ไม่ได้รอให้เธอฝันให้เสร็จเสียก่อน เครื่องบินก็ลงแล้ว

ในวินาทีที่ไร้แรงโน้มถ่วงนั้นหานมู่จื่อก็ตื่นขึ้นมา แต่กลับรู้สึกว่าฝ่ามือช่างอบอุ่น หานมู่จื่อจึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าเย่โม่เซินจับมือของเธอเอาไว้แน่นๆอยู่ตลอด

เธอเงยหน้าขึ้นมา ก็สบตาเข้ากับเย่โม่เซินพอดี

ตอนที่ลงมาจากเครื่องบิน เพราะไม่มีสัมภาระ ดังนั้นทั้งร่างของหานมู่จื่อก็โดนเย่โม่เซินโอบเอาไว้ในอ้อมอก สูทของเขาคลุมอยู่บนร่างของเธอ เวียนหัวจนเดินได้ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่

เย่โม่เซินจัดการให้รถลีมูซีนมารับ หลังจากขึ้นรถ หานมู่จื่อจึงหลับตาลงอย่างเลอะเลือน

“ไปพักที่โรงแรมก่อน ส่วนพวกของใช้และเสื้อผ้าเตรียมไว้แล้วใช่ไหม?”

พิงอยู่ในอ้อมอกของเย่โม่เซิน หานมู่จื่อยังคงรู้สึกถึงความสั่นไหวที่หน้าอกตอนเขาพูด

“เตรียมไว้แล้วครับประธานเย่ เข้าไปได้ทันทีครับ”

“อืม”

เย่โม่เซินก้มมองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมอก น้อยครั้งที่จะได้เห็นท่าทางที่ว่านอนสอนง่ายขนาดนี้ของเธอ เย่โม่เซินอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปปัดผมหน้าของเธอไปด้านหลัง แล้วก้มลงไปจูบหน้าผากที่ขาวใสของเธอ พูดออกมาเบาๆ: “นอนเถอะ ครู่เดียวก็ถึงโรงแรมแล้ว”

“อื้ม” หานมู่จื่อพยักหน้า หลับตาลง

สบายใจมากๆ เพราะรู้ว่าเย่โม่เซินอยู่ ต่อให้ตนเองถึงโรงแรมแล้วก็ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีคนปลุก ต่อให้ไม่ตื่น เป็นไปได้ว่าแค่เธอตื่นมาก็คงอยู่ในห้องของโรงแรมแล้ว

หานมู่จื่อก็นำความคิดอย่างนี้เข้าไปในความฝันด้วย

ตอนที่รอเธอตื่นขึ้นมา ก็อยู่ในห้องของโรงแรมแล้วจริงๆ

ภายในห้องเปิดเพียงแค่โคมไฟเล็กๆโคมหนึ่งที่มีสีเหลืองอ่อนละมุน แสงไฟนุ่มนวลเหลือเกิน ต่อให้เพิ่งจะลืมตาขึ้นมาก็ไม่แสบตา

ในห้องน้ำส่งเสียงน้ำไหลซู่ซ่าออกมา หานมู่จื่อนอนคิดอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง คงจะเป็นเย่โม่เซินกำลังอาบน้ำสินะ

เธอคิดๆแล้ว จากนั้นก็คลำไปใต้หมอนด้วยจิตใต้สำนึก

ไม่นึกว่าจะคลำเจอมือถือของตนเอง

หานมู่จื่อเม้มปาก เย่โม่เซินรู้ความเคยชินนี้ของเธอเหรอ? ไม่นึกว่าจะเอามือถือของเธอสอดไว้ใต้หมอนให้เธอ?

มือถือต่อสัญญาณWIFIของโรงแรมเอาไว้แล้ว หานมู่จื่อเปิดวีแชทขึ้นมา จึงเห็นข้อความที่เสี่ยวเหยียนส่งมาให้เธอ

{เธอออกไปกับเย่โม่เซินใช่ไหม? กลับมาเมื่อไหร่?}

หานมู่จื่อ: “......”

เห็นประโยคนี้ เธอจึงทอดถอนใจอย่างเลี่ยงไม่ได้ แล้วก็วิดีโอคอลไปหาเสี่ยวเหยียนทันที

ด้านนั้นรับอย่างรวดเร็ว แล้วก็ได้เห็นใบหน้ารูปไข่ที่น่าหลงใหลของเสี่ยวเหยียน

ต่อหน้ากล้องที่สั่นไหว หานมู่จื่อนั่งอยู่บนเตียง เพิ่งคิดอยากจะถามเธอสักกี่คำถาม

จู่ๆเสี่ยวเหยียนกลับร้องออกมาอย่างตกใจ

“แม่เจ้า มู่จื่อนี่เธออยู่ที่โรงแรมเหรอ? ตายแล้ว เธอมารับเสี่ยวหมี่โต้วไม่ได้ ก็เป็นเพราะไปเปิดห้องกับประธานเย่? คุณพระ ห้องที่บ้านเยอะขนาดนั้น ประธานเย่ไม่ใช่ว่ายังมี......”

“หยุด!”