เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 642

บทที่641 ฉันไม่ได้รังเกียจอยู่แล้ว

“อะ” หานมู่จื่ออุทานออกมา ยังไม่ทันได้หนีก็ถูกเขารวบมือทั้งสองข้างเอาไว้แล้ว เย่โม่เซินที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จยังคงหลงเหลือความชื้นและไอร้อนอยู่ ท่อนบนเขาเปล่าเปลือย เบียดลงบนตัวเธอทั้งอย่างนั้น

หานมู่จื่อรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะพุ่งออกมาจากลำคอ เธอมองคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างประหม่า

“คุณ คุณจะทำอะไร......”

พูดจบ หานมู่จื่อประหม่าจนเลียริมฝีปาก

หารู้ไม่ การเลียริมฝีปากต่อหน้าผู้ชายกลับกลายเป็นการเชื้อเชิญอย่างหนึ่ง โดยเฉพาะตอนที่อยู่ในระยะใกล้ และในตำแหน่งแบบนี้

เย่โม่เซินก้มลงไปจูบทันที ความร้อนแรงของจูบยิ่งกว่าไอร้อนบนตัวเขาเสียอีก กลืนกินเธอในชั่วพริบตา

“อื้ม” หานมู่จื่อเบิกตาโต ยืดมือออกไปหมายจะดันเขาออก

ตาบ้านี่......

เธอยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ ทำงานมาทั้งวัน เธอรู้สึกว่าตัวเองเต็มไปด้วยกลิ่นเหงื่อ

แต่เย่โม่เซินไม่เหมือนกัน เขาอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ถ้าตอนนี้หานมู่จื่อมีอะไรกับเขา เธอก็เสียเปรียบสิ

เพราะบนตัวเธอ......มีกลิ่นเหม็นอยู่

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็ทำได้แค่พยายามหลบเลี่ยงจูบของเขา และพูดว่า “เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน......ฉันยังไม่ได้อาบน้ำ”

ริมฝีปากบางของเย่โม่เซินเลื่อนไปที่ข้างลำคอของเธอ “อาบน้ำอะไร ยังไงฉันก็ไม่รังเกียจอยู่แล้ว”

“ฉัน ฉันรังเกียจ ! คุณรีบปล่อยฉันก่อน”

เขาจับตัวเธออยู่สักพัก แล้วจู่ๆก็อุ้มเธอขึ้นมา

“ก็ได้ ฉันอุ้มเธอไปอาบน้ำเอง”

โดยไม่รอให้เธออนุญาต อุ้มเธอแล้วพาเข้าไปในห้องน้ำทันที

ปัง !

ในห้องอาบน้ำยังหลงเหลือไอร้อนหลังจากที่เย่โม่เซินอาบไปอยู่ เย่โม่เซินพาเธอเข้าไปพร้อมกับปิดประตูลงด้วย เหมือนกลัวเธอว่าเธอจะวิ่งหนี

คนตัวสูงมือก็ยาวด้วย มือข้างหนึ่งยังอุ้มเธออยู่ มืออีกข้างก็ยื่นไปเปิดฝักบัว น้ำไหลพุ่งออกมาจากฝักบัวทันที ไหลลงบนหัวของหานมู่จื่อพอดี ทำให้หานมู่จื่อตาตื่นในพริบตา

เธอเริ่มดิ้นรน “คุณปล่อยฉันก่อน ฉันจะอาบเอง คุณออกไป”

เย่โม่เซินปล่อยเธอลง แต่ไม่ได้ออกไป กลับดันตัวเธอไปติดกับกำแพงแทน ทำให้หลังของเธอไปติดกับกำแพงเย็นเฉียบ

ด้านหน้าคือน้ำร้อนไหลกระทบ ด้านหลังเป็นแพงอันหนาวเย็น

ความรู้สึกทั้งร้อนทั้งหนาวแบบนี้......

หานมู่จื่อลืมหายใจไปชั่วขณะ ชายตาขึ้นมองตาของเย่โม่เซิน แต่กลับพบว่าภายในดวงตาเขามีแต่ความมืดมิด ราวกับหุบเขาลึกที่มองไม่เห็นเบื้องล่าง

หานมู่จื่อลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย แต่ก็คาดหวังอยู่นิดๆด้วย เธอมองไปรอบๆด้วยสายตาว่างเปล่า รู้สึกว่างเปล่าไร้ที่พึ่ง

จนกระทั่งเสื้อผ้าทั้งหมดร่วงไปกองที่พื้น

“มองมาที่ฉัน”

เย่โม่เซินจับคางของเธอไว้ เป็นสัญญาณบอกเธอว่าห้ามมองไปที่อื่น

“ในเวลาแบบนี้ เธอมองแค่ฉันก็พอ”

“อืม ?”

ในใจลนลานเล็กน้อย แต่คำพูดของเขาราวกับมีเวทมนตร์ ทำให้เธอเผลอพยักหน้ารับโดยไม่รู้ตัว

หานมู่จื่อเห็นเงาของตัวเองสะท้อนอยู่ในดวงตาสีเข้มของเขา

หน้าแดง ผมเผ้ายุ่งเหยิง คิ้วงามราวกับผ้าไหม ตัวเองที่มีเสน่ห์ขนาดนั้น......

การอาบน้ำครั้งนี้ใช้เวลานานมากกว่าจะอาบเสร็จ

หลังจากออกมาแล้ว เย่โม่เซินก็ช่วยหานมู่จื่อเป่าผม เป่าไปพลางอีกด้านก็เหลือบไปเห็นรอยช้ำบนคอของเธอ แล้วก็อดไปได้ที่จะก้มลงไปจูบเธอ