เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 654

บทที่653 รอยดูด

ไหนๆก็บอกให้รอแล้ว งั้นตอนนี้เธอคงออกไปไหนไม่ได้สินะ จะเป็นการที่ให้เย่โม่เซินมาถึงแล้วถูกเบี้ยวนัดซะเปล่าๆ

อีกอย่างหานมู่จื่อไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี่ที่ไหน

คิดๆดูแล้ว เธอลุกเดินไปที่นอกบ้าน ว่าจะดูบรรยากาศโดยรอบสักหน่อย แล้วจะดูว่าที่นี่ที่ไหนกัน

เมื่อมาถึงห้องโถง หานมู่จื่อค้นพบว่าที่ห้องรับแขกมีระเบียงใหญ่ระเบียงหนึ่ง แต่ผ้าม่าน เปิดไว้เพียงครึ่ง

เธอบิดขี้เกียจ เดินไปเปิดผ้าม่าน

แสงแดดวันนี้ดีจริงๆ ไม่รู้ว่าเย่โม่เซินอีกนานเท่าไหร่กว่าจะมาถึง

หานมู่จื่อเดินไปถึงระเบียงมองไปรอบๆ บรรยากาศยิ่งเห็นยิ่งคุ้นตา หน้าหมู่บ้านมีต้นแปะก๊วย แล้วก็มีหินกรวดตามทางเดิน

นี่……ทำไมถึงดูเหมือนหมู่บ้านเธอเหลือเกิน

และตำแหน่งนี้……

หลังจากนี้อีกสิบวินาที หานมู่จื่อเดินกลับมาจากระเบียง แล้วรีบเดินเข้าไปทางประตู

พอเปิดประตูกันภัย หานมู่จื่อก็เหม่อลอยไปทางประตูบ้านของตนเอง

เป็นตามคาด……

ที่แท้เมื่อคืนตอนเธอหลับไป เย่โม่เซินพาเธอมาตรงข้ามบ้าน

ก่อนหน้าเย่โม่เซินพักที่นี่มาโดยตลอด

ในช่วงเวลาหนึ่ง ในใจหานมู่จื่อสับสนไปหมด พูดอะไรไม่ออก

เท่าที่เธอรู้ ก่อนหน้าตอนที่ซื้อบ้าน ตรงข้ามไม่มีใครอยู่ และก็ไม่น่าจะบังเอิญขนาดนี้ เธอมาซื้อบ้านตรงข้ามเย่โม่เซินหรือนี่

ความเป็นไปได้สูงมาก บ้านหลังนี้เย่โม่เซินมาซื้อทีหลัง

ส่วนเรื่องว่าทำไมเขาถึงต้องซื้อ เหตุผลนี่ไม่ต้องคิดเลย

หานมู่จื่อหลับตา ปิดประตูลงกลอน กลับเข้าไปในห้อง

เย่โม่เซินมาอย่างรวดเร็ว พอได้ยินเสียงเปิดประตู หานมู่จื่อที่นั่งอยู่บนโซฟาก็เงยหน้า ขึ้น

ผมเผ้าและเสื้อผ้าหลุดลุ่ย หน้าผากยังคงมีคราบเหงื่อ ตอนที่หานมู่จื่อเห็นเขา ก็เพียงสิบนาทีหลังจากวางสาย

เขาจะรีบแค่ไหนเนี่ย

หานมู่จื่อลุกขึ้นยืน เย่โม่เซินเดินมา โอบเอวเธอไว้

“ผมไม่ดีเอง คุณคงหิวแย่แล้วสิ”

“เอ่อ……ไม่ขนาดนั้นหรอก”หานมู่จื่อส่ายหน้า“ทำไมคุณมาเร็วขนาดนี้ล่ะ คุณขับเร็วเกินกำหนดมาเหรอ”

เย่โม่เซินยิ้มขึ้นมุมปาก“เป็นห่วงผมเหรอ”

เธอเบนสายตาออก ได้ยินเขาพูดว่า“สบายใจได้ ผมกำหนดความเร็วได้ดี ยังไงก็ต้องมีชีวิตมากินข้าวกับคุณอยู่แล้ว”

เมื่อได้ยินดังนี้ หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะถลึงตา“ใครให้พาเล่า ทั้งๆที่ฉันแก้ปัญหาเองก็ได้ อีกอย่างนะ……ใช่ว่าฉันจะไม่คุ้นเคยกับที่นี่”

“ดูท่าคุณออกไปดูมาแล้วสินะ”

หานมู่จื่อพยักหน้า“ตอนที่รอคุณฉันไปที่ระเบียงมา ก็เลย……เดาถูกน่ะ”

เย่โม่เซินพิงบ่าของเธอ เมื่อเห็นเธอสวมเสื้อผ้าที่เขาเตรียมให้ ภายใต้ขอบตาที่ดำคล้ำ จึงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“ชอบไหมล่ะ”

“อะไรนะ”หานมู่จื่อเงยหน้าอย่างตกตะลึง เดาความหมายของเขาไม่ถูก

“เสื้อผ้า”เย่โม่เซินก้มหน้ามองด้วยแววตาอ่อนโยน“ผมเลือกเองทั้งนั้น”

“เลือกเองเหรอ”จู่ๆจะโพล่งออกไปได้ไง อย่างไรเสียเสื้อผ้ามีมากมาย เขามีเวลาไปเลือกที่ไหนกัน แต่ว่า……พอคิดถึงขนาดของเสื้อผ้าที่จะแนบตัว หานมู่จื่อคิดว่าเขาน่าจะพูดจริง

เธอจึงกระพริบตา จากนั้นจึงชมออกไปคำหนึ่ง

“ก็ดีนะ ก็ชอบล่ะ”