เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 655

บทที่654 อย่าให้รอนานเกินไป

เด่นชัดเกินไป

หานมู่จื่อคลำรอยแดงนั้น ในตอนที่คิดอยากจะเอาแป้งมากลบ กลับค้นพบว่าตัวเองไม่ ได้เอากระเป๋ามาเสียนี่ ในมือมีแต่โทรศัพท์เพียงเครื่องเดียวเท่านั้น

“กระเป๋าฉันล่ะ”

“น่าจะอยู่ในบ้านมั้ง”เย่โม่เซินตอบกลับคำหนึ่ง พร้อมเผยรอยยิ้มซุกซน

หานมู่จื่อคลำดูรอยแดง แล้วมองไปทางเย่โม่เซิน

“คุณจงใจใช่ไหม”

“คุณเป็นผู้หญิงของผม ผมจะฝากรอยไว้บนผู้หญิงของผมจะเป็นไรไป มีปัญหาอะไรไหม”เย่โม่เซินพูด น้ำเสียงฟังดูแน่นิ่งขึ้นเยอะ“แบบนี้คนอื่นจะได้ไม่ดูแคลนคุณไง ตอนนี้คุณเป็นคุณนายน้อย”

หานมู่จื่อ“……ฉันไม่ใช่ ฉันไม่เคยจดทะเบียนสมรสกับคุณสักหน่อย และก็ไม่เคยจัดงานแต่งกับคุณด้วย”

ราวกับสำลักคำพูดของหล่อน เย่โม่เซินนิ่งงันไป

สัมผัสได้ถึงความเงียบของเขา เดิมทีหานมู่จื่อคิดว่าเขาคงจะพูดอะไรออกมา แต่รออยู่ พักใหญ่ เขากลับไม่พูดอะไรอีก

เธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เดิมทีคิดว่าเย่โม่เซินอาจจะพูดอะไรบ้าง หรือว่ารีบพาเธอไปจดทะเบียนสมรส หรือว่าจัดงานแต่งงาน ขอเธอแต่งงานอะไรทำนองนั้น

แต่ว่า……คิดไม่ถึงว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เธอคิดมากเกินไปหรือเปล่า อย่างไรเสียทั้งคู่ก็เคยแต่งงานกันมาก่อน

คิดมาถึงตรงนี้ หานมู่จื่อถอดถอนหายใจออกมา

ช่างเถอะ เธออย่าไปถือสาให้มากความเลย น้ำใจที่เขามีให้ ทำไมเธอจะดูไม่ออก ขอแค่คนสองคนรักกันด้วยใจจริง เรื่องอื่นก็ไม่สำคัญแล้วล่ะ

สิ่งที่เธอควรจะกังวลตอนนี้ คือรอยแดงบนลำคอต่างหาก

ไม่มีอะไรมาปกปิดได้เลย เดี๋ยวจะต้องมีคนเห็นเข้าแน่ๆ

เธอจะทำอย่างไรดีล่ะ

ครุ่นคิดเป็นนาน หานมู่จื่อจึงยกมือสางผมยาวของเธอมาปกปิดไว้ แล้วปล่อยให้ผมยาว ประปกปิด ก็จะปิดรอยแดงนั้นได้พอดี

เย่โม่เซินมองดูทีหนึ่ง“จะปิดทำไมเล่า”

หานมู่จื่อไม่สนใจเขา แต่หันหน้าออกไปทางหน้าต่าง เพราะตัวการนี่แท้ๆ ถึงได้ยุ่งวุ่นวายขนาดนี้

เห็นเธอเกาะขอบหน้าต่าง ท่าทางเหมือนสาวน้อย เย่โม่เซินจึงยิ้มออกมาอย่างลุ่มลึก

“เมื่อไหร่……เมื่อไหร่จะพาผมไปพบลูกชายของผมสักที”

“ยังไม่เห็นเลย คุณก็เรียกไปสิลูกชายลูกชาย ถึงเวลาเขาจะยอมรับคุณหรือเปล่า ก็ยังไม่รู้”หานมู่จื่อตอบกลับไปคำหนึ่ง

ฟังคำพูดแล้ว เย่โม่เซินขมวดคิ้ว

นี่แหละที่เป็นปัญหา อย่างไรเสียเขาไม่เคยเห็นเด็กคนนี้มาก่อนหน้านี้ เขาจะยอมรับตัวเองเป็นพ่อหรือเปล่า ก็ยังไม่รู้

ถ้ายอมรับ ก็เป็นเรื่องที่น่ายินดี

แต่ถ้าหากว่า……เขาไม่ยอมรับล่ะ

“ไม่ยอมรับก็ต้องยอม ยังไงคุณก็มีผมเป็นผู้ชายเพียงแค่คนเดียว”

หานมู่จื่อ“……”

“ก็ต้องมีวิธีที่เขาจะยอมรับผมแหละ”

หานมู่จื่อ“ฉัน ฉันยังไม่ได้คิดเลย คุณรอหน่อยนะ”

เธอเองก็ยังยึกยักลังเล โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงหลังกลับประเทศ เธอเองยิ่งตึงเครียด ในใจมีความหวัง ความคึกคัก แต่ว่าก็ระคนไปด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย