เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 658

บทที่657 คุณยอมรับเขาแล้วเหรอ

เมื่อเห็นของเล่นกองพะเนินที่กองอยู่ตรงหน้า มุมปากเย่โม่เซินก็อดกระตุกขึ้นไม่ได้ ก่อนหน้าเห็นทุกคนออกความเห็นกันอย่างออกรสออกชาติ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นของปัญญาอ่อนกองนี้

หางตาเขากระตุก

เด็กชอบของพวกนี้เหรอ

เย่โม่เซินไม่เคยเป็นพ่อคน ไม่รู้ว่าเด็กชอบอะไร จึงซื้อทุกอย่างที่ทุกคนบอก หวังว่าถ้าไม่ชอบอันนี้ ก็ยังมีอันนั้น

อีกอย่างเด็กน่ะ อย่างไรเสียก็คือเด็ก ยังไม่ต้องพูดว่าชอบไม่ชอบหรอก แค่เห็นของเล่น กองเท่าภูเขา ก็ดีใจจนฉุดไม่อยู่แล้ว

พอคิดว่าอีกหน่อยลูกคงเห็นได้ถึงสิ่งที่ตนเองทำให้ มุมปากของเย่โม่เซินก็เผยรอยยิ้ม ออกมา

เซียวซู่ที่อยู่ข้างๆไม่ทันได้ฟังคำตอบของเย่โม่เซิน เห็นเพียงแต่รอยยิ้มแปลกๆ รอยยิ้มนี้เป็นรอยยิ้มความอาทรที่บิดามีต่อบุตร เป็นสิ่งที่พบเห็นได้ในตัวคนเป็นพ่อทั่วไป

แต่พอรอยยิ้มนี้มาวางอยู่บนใบหน้าของเย่โม่เซินแล้ว มันช่างดูแปลกพิกล

แต่ว่าเซียวซู่ไม่กล้าพูด ได้แต่มองกองภูเขาของเล่นตาปริบๆ

แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ว่า……ถ้าคุณชายเย่ทำเรื่องแบบนี้ได้แปลว่ายังตัดไม่ขาดจากคุณนายน้อยแน่นอน

*

ในตอนที่เลิกเรียน หานมู่จื่อไปรับเสี่ยวหมี่โต้ว ก็เห็นเงาที่คุ้นเคยยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียน เขายืนพิงกำแพงอยู่ สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว รูปร่างผอมบาง

เพียงแต่รูปร่างของเขาดึงดูดสายตาสาวๆระแวกนั้นไม่น้อย

ในตอนที่เห็นเขา จู่ๆหานมู่จื่อก็นึกถึงภาพเขาที่โดนเย่โม่เซินซัดซะล้มเมื่อไม่กี่วันก่อนในตอนนั้นเลือดออกปากออกจมูกด้วย

ไม่รู้เหมือนกัน……ว่าได้รับบาดเจ็บมากไหม

ไม่กี่วันนี้เธอเองก็ไม่ได้พบเจอเขา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นไงบ้าง

ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียน ทุกคนต่างมาคอยล่วงหน้า เธอเพิ่งลงรถได้ไม่นาน เย่หลิ่นหานราวกับรู้ตัว มองมาทางเธอ

แววตาของเขาทอดสายตามาที่เธอ จากนั้นเก็บกลับไป จากนั้นจึงค่อยๆเดินเข้าไปหา

หานมู่จื่อยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ รอจนเขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า เธอจึงเงยหน้ามอง เขา

ไม่มองซะดีกว่า พอมอง หานมู่จื่อตกอกตกใจหมด

เป็นเพราะใบหน้าเย่หลิ่นหานมีแต่รอยฟกช้ำดำเขียว ดูแล้วหนักหนาสาหัสมาก แต่ต่อ ให้เป็นแบบนั้น ก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อเหลาเขาลดลง

วันนั้น……เย่โม่เซินลงมือหนักขนาดนี้เลยเหรอ

พอเห็นแววตาเธอมีแววตระหนก เย่หลิ่นหานจึงเอามือลูบปากแล้วยิ้มขึ้น

“ยังเหลือเวลาอีกสิบนาทีกว่าจะเลิกเรียน คุยตรงนี้ไม่สะดวก ไปข้างๆกันไหม”

หานมู่จื่อ“……”

เธอมองไปรอบๆ มองไปทางปลอดคน ชี้ไป“ไปคุยตรงนั้นเถอะ”

จากนั้นเธอจึงเดินนำไป เย่หลิ่นหานเดินตามไปโดยปริยาย

“เรื่องวันนั้น ขอโทษนะ”

หลังจากที่ลุกขึ้นยืน หานมู่จื่อจึงเป็นฝ่ายเอ่ยปากขอโทษเย่หลิ่นหาน“ฉันไม่รู้ว่าเขาจะอยู่ตรงนั้น พลอยทำให้คุณเดือดร้อนไปด้วย ขอโทษนะคะ”

“คุณขอโทษผมเหรอ”เย่หลิ่นหานมองดูเธอ มุมปากที่ยิ้มอย่างเจ็บปวดดูน่าเห็นใจ หานมู่จื่อแทบไม่กล้าสบตาเขา ได้แต่เลี่ยงสายตาออก