เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 670

บทที่ 669 นายกำลังพูดแทนแม่ของนาย

“ไม่โทรแล้วเหรอ?” จางเสี่ยวเหยียนเก็บโทรศัพท์ขึ้นมา “ถ้าเช่นนั้นเสี่ยวหมี่โต้วทำยังไง? คุณชายเย่เขา……”

“ไม่เป็นไร”

หานมู่จื่อยิ้มเล็กน้อย “พาไปก็พาไปเถอะ เขาเพิ่งรู้เรื่องนี้ มักจะต้องการเวลาไปเข้าใจความจริงสักหน่อย อีกทั้ง......เสี่ยวหมี่โต้วก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้น อย่างไรเสียไม่ว่ายังไงก็คือพ่อของเขา ก็จะไม่ทำร้ายเขา”

เมื่อได้ฟังหานมู่จื่อพูดเช่นนี้แล้ว จางเสี่ยวเหยียนก็ไม่พูดอะไรอีก ทำได้เพียงพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก

“ก็ได้ ในใจตัวเธอเองมีการตัดสินใจก็ได้”

“ไปนอนเถอะ อย่าวิ่งออกมาอีกแล้ว”

“ก็ได้ ราตรีสวัสดิ์”

จางเสี่ยวเหยียนได้ลูบคลำโทรศัพท์ไว้และเดินกลับไป เดินไปแล้วกี่ก้าวก็ได้ยินถึงเสียงของหานมู่จื่อที่อยู่ด้านหลังดังขึ้น

“เธอจำไว้ ห้ามแอบส่งข่าวเรื่องนี้ไปบอกพี่ชายฉัน ฉันรู้ว่าเธอทำเพื่อฉัน เพียงแต่ว่า......เรื่องของฉันไม่ต้องบอกเขาทุกครั้ง”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ จางเสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าหลังของตัวเองได้แข็งทื่อไปแล้วครู่หนึ่ง หลังจากนั้นเธอก็พยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก

“ฉันรู้แล้ว!”

*

เย่โม่เซินเพิ่งจะเอารถขับออกไป เสี่ยวหมี่โต้วที่ได้นั่งอยู่ตรงเบาะข้างคนขับก็ได้เปิดปากแล้วด้วยน้ำเสียงที่เหนียวนุ่ม

“คุณอาต้องการพาฉันไปไหน?”

มือที่ได้กุมพวงมาลัยรถของเย่โม่เซินอยู่ได้สั่นไปแล้วครู่หนึ่ง เขาได้เอียงลูกตาดำมองไปยังคนรุ่นเล็กที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับแวบหนึ่ง น้ำเสียงก็ได้มีความอ่อนโยนโดยที่ตัวเองก็ไม่ได้ค้นพบ

“ไม่ใช่ว่าพูดแล้วเหรอ? ไม่ต้องเรียกคุณอา ต้องเรียกว่าพ่อ”

เสี่ยวหมี่โต้วได้กะพริบตาและมองเขาไว้ด้วยใบหน้าที่ไร้เดียงสา

“อืม? เรียกพ่อคำหนึ่งมาฟังๆ?” หลังจากที่พูดประโยคนี้จบ เย่โม่เซินก็รู้สึกว่าความถี่ของลมหายใจของตัวเองได้เพิ่มขึ้นมาไม่น้อยแล้ว แต่ว่าก็ได้กลั้นลมหายใจรอไปนานมากแล้ว ก็ไม่ได้ยินถึงน้ำเสียงที่เหนียวนุ่มว่าพ่อแม้แต่คำหนึ่ง ที่มีก็มีเพียงการเงียบไม่พูดกับความเงียบสงบ

เย่โม่เซินอดไม่ไหวได้เอียงลูกตามองไปทางเสี่ยวหมี่โต้วแวบหนึ่ง

“ทำไมไม่ส่งเสียงออกมา?”

เสี่ยวหมี่โต้วได้เม้มปากเล็กๆแล้วเม้มอีก หลังจากนั้นก็ได้พูด: “ฉันไม่เรียก”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เย่โม่เซินรู้สึกหายใจไม่สะดวก

“ทำไม?”

“แม่ไม่ได้บอกว่าคุณคือพ่อ เสี่ยวหมี่โต้วไม่สามารถเรียกมั่วๆได้”

ที่แท้เป็นเช่นนี้ เย่โม่เซินได้หัวเราะแล้วหัวเราะอีกอย่างจืดจาง: “แต่ว่าแม่ของนายก็ไม่ได้พูดว่าฉันไม่ใช่พ่อของนาย อีกทั้งนายดูพวกเรามีรูปร่างหน้าตาเหมือนกันเช่นนี้ หากว่าฉันไม่ใช่พ่อของนาย ยังมีใครที่เป็นพ่อของนายอีก?”

เมื่อพูดประโยคนี้จบ หนุ่มน้อยก็ได้เข้าใกล้จ้องมองเขาไว้อย่างละเอียดจริงๆ มองแล้วมองอีก หลังจากนั้นก็กลับไปนั่งแล้ว และมือเล็กๆได้กอดอกไว้ เป็นภาพท่าทางของผู้ใหญ่ตัวเล็ก

“ไม่ได้ ก็แม้ว่าคุณกับเสี่ยวหมี่โต้วจะมีรูปร่างหน้าตาเหมือนกันไม่มีผิด เสี่ยวหมี่โต้วก็ไม่สามารถเรียกคุณว่าพ่อได้”

“......นี่......ก็คือทำไม?”

“เชอะ ก็แม้ว่าคุณจะเป็นพ่อของฉันจริงๆ ฉันก็ไม่ต้องการให้คุณเป็นพ่อของเสี่ยวหมี่โต้ว”

คำพูดนี้เหมือนกับลูกธนูด้ามหนึ่งที่ได้แทงเข้าไปอยู่ภายใต้จิตใจของเย่โม่เซิน พอดิบพอดีกับตรงหน้าได้เป็นไฟแดง เขาได้นำรถจอดลงมาแล้ว หลังจากนั้นก็ได้มองไปทางเสี่ยวหมี่โต้ว

“สามารถบอกเหตุผลกับฉันได้ไหม?”

ได้เผชิญหน้ากับใบหน้านี้ที่อยู่ตรงหน้าที่มีหน้านาเหมือนกับตัวเองจนเกินไป ตอนนี้เย่โม่เซินมองก็ยังคงรู้สึกแปลกๆ ในใจก็มีความรู้สึกประเภทที่แปลกประหลาดประเภทหนึ่ง

คนสนิทของเขาที่อยู่บนโลกนี้ มีเหลือเพียงส้งอานคนหนึ่ง

แม้ว่าจะดูเหมือนว่าไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกันตรงๆ แต่......ในสายเลือดก็ได้มีความใกล้เคียงอยู่หน่อยเช่นนั้น