เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 669

บทที่ 668 ให้ฉันคิดก่อน

ถึงอย่างไรเสียตอนนั้นที่เย่หลิ่นหานอยู่ที่ซูเปอร์มาร์เก็ตก็เคยได้พบกับเสี่ยวหมี่โต้วแล้ว

ด้วยความฉลาดรอบรู้ของเย่หลิ่นหานแล้ว จะคาดเดาไม่ออกได้ยังไง? และจนกระทั่งได้เคยตรวจสอบภายใต้ความเป็นส่วนตัวของเธอแล้ว

ดังนั้นเขาจะต้องรู้เรื่องนี้

“อ้อ?” คิ้วของเย่โม่เซินได้ยกแล้วยกอีก ใบหน้าที่เฉียบแหลมแต่เดิมก็ได้ยิ้มแล้วอย่างฉับพลัน เพียงแต่ว่ารอยยิ้มนี้ทะลุไปไม่ถึงภายใต้สายตา กลับได้เป็นความรู้สึกที่เยือกเย็นไปถึงกระดูกหนึ่งให้กับคน

รอยยิ้มนี้ทำให้หานมู่จื่อรู้สึกผิดปกติมาก ในใจเธอมีความลุกลี้ลุกลน และก็ไม่ได้สนใจอะไรก็ได้คว้าจับแขนเสื้อของเย่โม่เซินไปตรงๆแล้ว

“แต่เรื่องราวจะไม่ใช่แบบที่นายคิดเช่นนั้นแน่ๆ เขาจะรู้เรื่องนี้ก็ไม่ใช่ตัวฉันเองที่บอกกับเขา เป็นเขา......”

“ไม่ว่าจะเพราะสาเหตุอะไร ในที่สุดเขาคือรู้ก่อนฉันแล้ว และเธอ......กลับหมุนเวียนกับฉันตลอด หวังว่าฉันที่เป็นพ่อคนนี้จะไม่รู้เรื่องนี้ นี่ก็คือเรื่องที่ข้ามขั้นตอน ถูกไหม?”

“ฉัน......”หานมู่จื่อถูกคำพูดนี้ของเขาทำให้ตันจนไร้หนทางโต้ตอบแล้ว

เย่โม่เซินได้หรี่ตาขึ้น เป็นสายตาที่แหลมคม ลมหายใจบนตัวก็ได้เย็นลงไปแล้ว

“เป็นเช่นนี้ไหม?”

ม่านตาของหานมู่จื่อได้ห้อยลง: “ตอนนั้นเป็นเช่นนี้จริงๆ แต่ว่าตอนนี้ไม่เหมือนกัน ฉัน......”

“พอแล้ว”

เย่โม่เซินได้ตัดบทคำพูดของเธออย่างกะทันหัน และเขาก็ไม่ได้ระเบิดความโกรธอะไร น้ำเสียงเมื่อฟังขึ้นมาแล้วก็ดูเหมือนว่าสงบเงียบมาก แต่เมื่อยิ่งเป็นแบบนี้ หานมู่จื่อก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัวในใจ

“ตอนนี้นาย......คือผิดหวังต่อฉันแล้ว ต้องการจะทะเลาะกับฉันไหม?”

เย่โม่เซินไม่พูดตอบ

“ต้องการจะเลิกคบกับฉัน?”

หานมู่จื่อก็ถามอีก ลูกตาดำของเย่โม่เซินยกขึ้น ภายใต้สายตาที่ลึกซึ้งกลับได้สะท้อนบนหน้าของเธอ “ฉันยังไม่ได้คิดดี”

คำพูดนี้ก็พูดได้อย่างเรียกให้ใจของหานมู่จื่อลึกลงไปแล้วกี่ส่วน สีของริมฝีปากเธอก็ได้เปลี่ยนไปจนมีความขาวซีดขึ้นมาบ้างโดยฉับพลัน: “อะไรที่เรียกว่ายังไม่ได้คิดดี?”

ก็คือพูดว่าเขาได้เคยคิดแบบนี้จริงๆ?

หานมู่จื่อจับแขนเสื้อของเสื้อคลุมตัวนอกของเขาไว้แน่น แขนเสื้อที่ก่อนหน้านี้ได้ถูกเธอรีดในช่วงเวลานี้ก็ได้คดเคี้ยวซ้อนกันเป็นจีบเพิ่มไปมากแล้ว “ดังนั้นความหมายของนายตอนนี้คืออะไร? นายยังไม่ได้คิดให้ดี ก็คือแสดงให้เห็นว่าเมื่อกี้นายได้เคยคิดแบบนี้จริงๆ? ทำไม? ก็เพราะว่าเขาเป็นลูกของนาย? ดังนั้นนายกลับไม่ดีใจแล้ว???”

เย่โม่เซินได้ยืนอยู่ตรงที่เดิม ราวกับว่าได้ตายไปแล้ว ไม่ได้มีร่องรอยของการขยับเลย

หานมู่จื่อมองเขาไว้ และได้ควบคุมกำลังในมือไว้แน่น “นายพูดสิ นายได้เคยคิดใช่ไหม? ต้องการเลิกคบกับฉัน? เลิกกัน?”

เลิกกันคำนี้เพียงสายตาเดียวก็มองออก แววตาของเย่โม่เซินได้ขยับแล้ว และได้มองอวัยวะบนใบหน้าที่งดงามละเอียดอ่อนตรงหน้าไว้ สายตาที่ใสสะอาดคู่นั้นเห็นได้ชัดว่าเต็มไปด้วยความเป็นกังวลแล้ว เหมือนกับว่ามีเข็มแท่งหนึ่งแทงเข้าไปตรงหน้าอกของเย่โม่เซินแล้ว

เขาไม่เคยคิดที่จะเลิกกัน

ก็แม้แต่ในช่วงเวลาที่รู้ถึงว่าเธอได้หลอกตัวเองแล้ว เขาก็ไม่เคยที่จะคิดแบบนี้ ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้......เคยเป็นคนที่เขาอยากได้แต่ก็ไม่ได้ เป็นผู้หญิงที่ได้พบมา5ปีทุกคืนในฝัน

ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้เธอมา เขาจะเลิกไปได้ยังไง?

เพียงแต่ว่า......ตอนนี้......ใจของเขาได้ยุ่งเหยิงจนเป็นกลุ่มก้อน

เย่โม่เซินได้ก้มหัวลง และได้นำมือเล็กๆที่จับแขนเสื้อตัวเองไว้ค่อยๆดันออก

ตอนเริ่มหานมู่จื่อไม่เต็มใจ และได้ถลึงตาโตประลองฝีมือกันกับเขา และจับแขนเสื้อเขาไว้แน่นไม่ปล่อยมือ เย่โม่เซินได้ยกลูกตาดำชำเลืองไปที่เธอทีหนึ่ง มองเห็นถึงในดวงตาของเธอได้มีหยดน้ำตาแล้ว

เขามีความรักและสงสารอยู่หน่อย แต่เวลานี้ความโกรธที่เขาถูกหลอกก็ได้มากกว่าความสงสาร สุดท้ายก็ได้ถอนหายใจออกมาฟอดหนึ่งพร้อมพูด: “ปล่อยมือออก”

“ฉันไม่เอา” ดวงตาของหานมู่จื่อได้เต็มไปด้วยน้ำตาที่ซ่อนอยู่ “หากว่าฉันปล่อยแล้ว นายก็จะไม่มาหาฉันอีกแล้วใช่ไหม?”

เธอถามอย่างระมัดระวัง เย่โม่เซินมองเธอ และได้พูดหัวเราะเหน็บแนมอย่างฉับพลัน: “เธอก็มีวันนั้นที่กลัวสูญเสียฉันไป?”

ดวงตาของหานมู่จื่อได้ถลึงตาโตมาก หยดน้ำตาที่ซ่อนอยู่ในเบ้าตา ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่ได้หล่นลงมา

เดิมทีดวงตาของเธอก็เกิดมาได้อย่างสวยที่สุด เวลานี้ที่หยดน้ำตาได้ซ่อนอยู่ในเบ้าตา ก็เหมือนกับสีครามเข้มของสีฟ้าใหญ่ๆแผ่นหนึ่งได้ถูกหมอกบางๆแผ่นหนึ่งห่อหุ้มเอาไว้ ที่ไม่มีความเป็นจริงอย่างยิ่ง

เธอได้ส่ายหัวไว้: “นายอย่าโกรธแล้วได้ไหม?เรื่องราว......ไม่ได้เป็นแบบที่นายคิดแบบนั้นจริงๆ”

แม้ว่าครั้งนี้ ก็ล้วนคือเย่โม่เซินที่ได้ติดใกล้ชิดเข้ามา โดยผิวเผินเป็นเธอที่ชนะแล้ว เขาที่แพ้แล้ว