เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 673

บทที่672 ซวยแล้ว ซวยแล้ว

“สวัสดีครับคุณครู”หลังจากที่เสี่ยวหมี่โต้วเดินลงจากรถก็กล่าวทักทายคุณครูทันที พอเห็นกระเป๋านักเรียนในมือเธอ จึงรีบเงยหน้าขึ้นมาถาม “คุณครูครับ หม่ามี๊ของผมเป็นคนเอากระเป๋ามาฝากไว้ใช่ไหมครับ”

ครูที่ยืนเหม่อเพราะการปรากฏตัวของเย่โม่เซินได้สติกลับมาทันที เธอรีบพยักหน้ารับ

“ใช่ค่ะ คุณแม่ของหนูเพิ่งจะเอามาฝากไว้ เธอบอกว่าจะมีคนมาส่งหนูเอง คุณคนนี้… เป็นคุณพ่อของหนูเหรอคะ”

ไม่แปลกเลยที่เธอจะถามแบบนี้ เพราะทั้งสองคนหน้าตาเหมือนกันมาก แค่เห็นก็รู้แล้วว่าเป็นพ่อลูกกัน

เสี่ยวหมี่โต้วได้ยินแบบนั้น จึงหันไปมองทางเย่โม่เซินที่เดินลงมาจากรถ พอนึกถึงคำพูดของหานมู่จื่อที่พูดกับเขาไว้เมื่อคืน ถึงแม้ในใจจะไม่พอใจมาก แต่ตอนนี้อยู่ข้างนอก เสี่ยวหมี่โต้วจึงไว้หน้าให้เขาบ้าง ดังนั้นเขาจึงพยักหน้ารับ

บรรดาคุณครูตกใจกันมาก เพราะก่อนหน้านี้ทุกคนไม่เคยเห็นหน้าพ่อของเสี่ยวหมี่โต้วจึงพากันคาดเดาไปสารพัด ตอนนี้ได้มาเห็น และพบว่าอีกฝ่ายหน้าตาหล่อเหลามากถึงขนาดนี้

“เดี๋ยวตอนเที่ยงให้มารับไหม” เย่โม่เซินไม่สนใจคนรอบข้าง เขาเดินมานั่งยองตรงหน้าเสี่ยวหมี่โต้ว แล้ววางฝ่ามือใหญ่ไว้บนศีรษะเล็กแล้วถาม

เสี่ยวหมี่โต้วนิ่งคิด ก่อนจะส่ายหน้า

“ตอนเที่ยงที่โรงเรียนมีเลี้ยงอาหาร”

เย่โม่เซินนิ่งคิด ก่อนจะพยักหน้าให้ “โอเค งั้นเดี๋ยวตอนเย็นมารับกลับบ้าน”

เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าให้

“เข้าไปเถอะ”เย่โม่เซินตบหลังเสี่ยวหมี่โต้วเบาๆ

ในขณะนั้นเองก็มีเสียงทักขึ้นมาจากด้านข้าง

“นี่ นี่มันคุณชายเย่ไม่ใช่เหรอครับ”

พอได้ยินแบบนี้ เย่โม่เซินกับเสี่ยวหมี่โต้วก็เงยหน้าขึ้นมองพร้อมกัน พอเห็นชายวัยกลางคนที่ใส่แว่นตายืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา ตอนที่อีกฝ่ายเห็นเย่โม่เซินก็รีบถือมือไปมา แล้วมองหน้าเย่โม่เซิน ก่อนจะถลึงตาโตอย่างตกใจ

“คุณ คุณชายเย่ นี่คือ… ลูกชายของคุณเหรอครับ”

เย่โม่เซินมองอีกฝ่ายแล้วนิ่งคิด แต่ในความทรงจําของเขาไม่มีข้อมูลของผู้ชายตรงหน้าเลย แต่อยู่ต่อหน้าลูกชายเขาจะทำท่าทีโหดร้ายไม่ได้ จึงได้แต่พยักหน้าให้เล็กน้อย ก่อนจะตอบรับ

ตามคำเล่าลือ คุณชายเย่แห่งบริษัทตระกูลเย่หยิ่งผยองและถือตัว ไม่เคยสนใจคนอื่น แต่ตอนนี้เขากลับกำลังทักทายกับคุณชายเย่อยู่ อีกทั้งคุณชายเย่ยังยอมคุยกับเขาด้วย ดังนั้นชายวัยกลางคนจึงรู้สึกตื่นเต้นและดีใจมาก และรู้สึกว่าคุณชายเย่ที่เขาเล่าลือกันก็ไม่ได้เข้าใกล้ยากถึงขนาดนั้นนี่นา

เขารู้สึกตื่นเต้นมาก ก่อนจะรีบยื่นมือออกไปทางเย่โม่เซิน

“คุณ คุณชายเย่ครับ ผมผมผมผมคือผู้จัดการของอสังหาริมทรัพย์ตระกูลหลิน ผมชื่อ…”

เย่โม่เซินขมวดคิ้วอย่างหมดความอดทน คนคนนี้คิดจะทำอะไร ดังนั้นในขณะที่คนคนนั้นเพิ่งพูดได้ครึ่งเดียวเย่โม่เซินก็ตบกระเป๋านักเรียนของเสี่ยวหมี่โต้วเบาๆ

“รีบเข้าไปข้างในเถอะ อย่ายืนงงอยู่เลย”

เสี่ยวหมี่โต้วมองหน้าเขาทำตากระพริบ ก่อนจะมองไปทางชายวัยกลางคนที่พูดติดอ่างคนนั้น ก่อนจะถามออกมา “ทำไมเขาถึงได้กลัวคุณขนาดนั้นล่ะ”

พอคำถามนี้ถูกถามออกมา เย่โม่เซินก็ตัวแข็งค้างไปเล็กน้อย

“เพราะคุณน่ากลัวมากเลยเหรอ” เด็กน้อยกระพริบตาปริบๆ จ้องมองด้วยท่าทางไร้เดียงสา แต่หารู้ไม่ว่าภายใต้ท่าทางไร้เดียงสากลับแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์

เพิ่งจะได้อยู่กับลูกชาย เดิมทีก็ไม่ได้รับความชื่นชอบจากลูกชายอยู่แล้ว ถ้าทำให้ลูกชายรู้สึกว่าเขาเป็นพ่อที่เข้าหายาก ภาพพจน์ของเขาไม่แย่ลงไปอีกเหรอ

เย่โม่เซินนิ่งคิด ก่อนจะมีสีหน้าสับสน รอยยิ้มของเขาดูแข็งมาก “จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงกัน แด๊ดดี้เป็นคนเข้าหาง่าย ไม่น่ากลัวเลย”

พูดจบ เขาก็เงยหน้าขึ้นมองชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ด้านข้าง ก่อนจะพูด “เมื่อตะกี้คุณบอกว่า คุณชื่ออะไรนะ”

ชายวัยกลางคนที่ใส่แว่นตายืนตะลึงสักพัก ก่อนจะตั้งสติได้ เขารีบยื่นมือออกไป แล้วพูด “ผม ผมเป็นผู้จัดการของอสังหาริมทรัพย์ตระกูลหลินครับ ผมเลื่อมใสศรัทธาในตัวคุณชายเย่มาโดยตลอด ถ้ามีโอกาสหวังว่าจะได้ร่วมงานกับบริษัทตระกูลเย่…”

พอพูดแบบนั้น ชายวัยกลางคนก็ถือโอกาส รีบยื่นนามบัตรของตัวเองให้เย่โม่เซินทันที