เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 677

บทที่ 676หลบหน้าไม่ยอมเจอ

หานมู่จื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหยุดชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเดินต่อไปเหมือนไม่ได้ยินเสียงเรียกของเธอเลย

เธอถลึงตาโตอย่างไม่อยากจะเชื่อ คนคนนี้…

การกระทำของเขาเมื่อตะกี้คือได้ยินที่เธอเรียกชื่อเขา แต่เขากลับหยุดเดินไปเล็กน้อย แล้วเดินต่อไปอีกอย่างนั้นเหรอ

นี่มันจงใจทำเหมือนไม่ได้ยินชัดๆเลย

นี่เขาไม่อยากสนใจเธอถึงขนาดนี้เลยเหรอ

หานมู่จื่อเริ่มอารมณ์เสีย เธอกัดริมฝีปากแน่นและเดินตามไป ก่อนจะตะโกนเรียกอีกครั้ง

“เย่โม่เซิน ถ้าคุณไม่รอฉัน ฉันจะบล็อควีแชทของคุณเดี๋ยวนี้เลย”

เป็นไปตามที่คาด ครั้งนี้ร่างสูงตรงหน้าไม่ใช่แค่หยุดชะงักอีกครั้ง แต่เขาหยุดเดินไปเลย พอเห็นอีกฝ่ายหยุดเดิน หานมู่จื่อที่เดินตามหลังมาจึงหยุดเดินตามเช่นเดียวกัน เธอยืนมองแผ่นหลังของเขา

เขาจะหันกลับมาหรือเปล่า

หานมู่จื่อคิดในใจ ถ้าหากครั้งนี้เย่โม่เซินไม่หันกลับมาอีก เธอจะเดินจากไปทันที เธอ… เธอจะต้องทำแบบนั้นแน่ๆ เธอจะต้องบล็อกวีแชทของอีกฝ่ายแน่นอน

เธอกัดริมฝีปาก ยืนอยู่ที่เดิม มองแผ่นหลังของเย่โม่เซินนิ่ง

ไม่รู้ว่ารอมานานเท่าไหร่ แต่ผู้ชายตรงหน้ายังคงไม่ขยับตัว หานมู่จื่อจึงอดที่จะพูดขึ้นมาอีกครั้งไม่ได้ “คุณจะไม่หันกลับมาใช่ไหม”

คำพูดนี้มีสองความหมาย

ความหมายแรกคือกำลังถามว่าเขาจะหันกลับมาไหม แต่อีกความหมายหนึ่งคือกำลังตัดพ้อเรื่องหลายวันมานี้

หานมู่จื่อจงใจถาม และเธอรู้ว่าคนที่ฉลาดอย่างเย่โม่เซินเข้าใจคำถามที่เธอจงใจถาม

เขาบอกว่าอยากขอเวลาคิดทบทวน เธอก็ตกลงให้เวลาเขาคิดทบทวน

ดังนั้นเธอจึงให้เวลาเขาคิดสามวัน

เธอเองก็คิด ถึงแม้จะสับสนในใจยังไง เวลาสามวันก็เพียงพอให้เขาคิดทบทวนแล้ว

ดังนั้นที่เธอมาในวันนี้ เพื่อจะมาขอคำตอบจากเขา

เสียงพูดของเธอถึงแม้จะไม่ดังมาก แต่ก็มั่นใจว่าเย่โม่เซินที่ยืนอยู่ข้างหน้าไม่ไกลได้ยิน หลังจากถามออกไป หานมู่จื่อก็ยืนรอยู่ที่เดิมเงียบๆ

รอจนเธอเริ่มหมดหวัง หานมู่จื่อรู้สึกเหมือนตัวเองอยากจะหนีไปจากที่นี้มาก ในที่สุดคนตรงหน้าก็ขยับตัว เขาค่อยๆหันกลับมา แล้วมองมาทางหานมู่จื่อด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

พอเห็นเขาหันกลับมา ในที่สุดใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็ปรากฏต่อสายตาเธอ หานมู่จื่อได้ยินเสียงหัวใจเธอเต้นอย่างรวดเร็วขึ้นมาทันที

เธอกัดริมฝีปาก แล้วยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ทั้งสองยืมมองฝ่ายตรงข้ามนิ่ง

เขาทำท่าทีเหมือนจะเดินเข้ามาหา

หานมู่จื่อคิดไปสักพัก ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปหาเย่โม่เซินช้าๆ

ตอนที่เดินมาใกล้จะถึงเขา เธอเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ แววตาของเธอเหมือนรู้สึกผิดหวัง ก่อนจะหยุดเดินไปทั้งแบบนี้ รักษาระยะห่างกับเย่โม่เซินไว้

เย่โม่เซินขยับริมฝีปาก แววตาสับสนมองมาที่เธอ

หานมู่จื่อแสยะยิ้มอย่างเศร้าหมอง

“ถ้าฉันไม่มาหาคุณ คุณคงจะหลบหน้าฉันไปตลอดเลยสินะคะ”

เย่โม่เซินเม้มปาก แววตายังคงนิ่งเหมือนเดิม

“ใช่ไหมคะ” หานมู่จื่อยังคงไม่ยอมแพ้ เธอถามออกไปอีกครั้ง

เธอคิดว่า ในเมื่อเธอมาถึงที่นี่แล้ว งั้นเธอก็จะพูดกับเขาให้ชัดเจน