เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 678

บทที่677 อย่าร้องเลย

พอเห็นเขานิ่งเงียบ หานมู่จื่อก็รู้สึกผิดหวังมาก เธอยิ้มเศร้า

“สามวัน เวลาสามวันยังไม่พอให้คุณได้คิดทบทวนอีกเหรอคะ คุณคิดว่าเรื่องนี้สำคัญมากกว่าเรื่องที่พวกเราคบกันอีกเหรอคะ”

เย่โม่เซินเม้มปาก และมองหน้าเธอนิ่ง

หานมู่จื่อหยิบโทรศัพท์ออกมาต่อหน้าเขา ก่อนจะยื่นไปให้เขา “ในเมื่อคุณข้ามกำแพงนี้ไม่ได้ งั้นพวกเราก็…”

“คุณอยากจะพูดว่าอะไร”

เสียงเยือกเย็นดังขึ้นมาขัดคำพูดของเธอซะก่อน หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นมอง พอเห็นสีหน้าของเย่โม่เซินที่เปลี่ยนเป็นวาวโรจน์ มองมาที่เธอนิ่ง

หานมู่จื่อยิ้มย่อง แล้วพูดอย่างเรียบง่าย

“ฉันอยากจะพูดว่าอะไรอย่างนั้นเหรอคะ คุณน่าจะรู้ดีที่สุดนี่คะ หลายวันมานี้… ที่ฉันไม่มาหาคุณ เพราะอยากให้เวลาคุณคิดทบทวนความรู้สึกของตัวเอง ถ้าในเวลาสามวันนี้ยังไม่เพียงพอให้คุณเข้าใจตัวเองอีก ฉันคิดว่าต่อจากนี้ไปคุณก็ไม่จำเป็นต้องคิดแล้วค่ะ อันดับแรกฉันมีเรื่องบางเรื่องต้องพูดกับคุณให้เข้าใจ ฉันเป็นคนคลอดเสี่ยวหมี่โต้วออกมา ถึงแม้คุณจะเป็นพ่อแท้ๆของเขา แต่คุณไม่มีสิทธิ์จะมาแย่งเขาไป”

พอได้ยินอย่างนี้ เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้วขึ้น ก่อนจะมองด้วยสายตาโมโห

“คุณพูดอีกครั้งสิ”

ผู้หญิงคนนี้กล้าคิดจะเลิกกับเขาเลยเหรอ

สายตาดุกร้าวของเขา หานมู่จื่อสบตาโดยไม่คิดจะหลบตา

“ฉันพูดผิดตรงไหนเหรอคะ ตลอดห้าปีที่ผ่านมา คุณไม่เคยทำหน้าที่ของพ่อเลย คุณมีสิทธิ์อะไรมาแย่งลูกไปจากฉัน คุณไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเป็นพ่อของเขาด้วยซ้ำ”

เย่โม่เซิน “…”

ดวงตาสีนิลบอกตาโต สักพัก เย่โม่เซินก็เหมือนจะโมโหจนหัวเราะออกมา “ดังนั้นที่คุณให้เวลาผมคิดทบทวนสามวัน ตอนนี้คุณก็มาบอกว่าจะเลิกกับผม คุณคิดทุกอย่างไว้หมดแล้วอย่างนั้นเหรอ”

หานมู่จื่อไม่ตอบคำถาม เธอกัดริมฝีปากของตัวเองแน่น

เธอไม่ได้จะมาบอกเลิกกับเขา เดิมทีเธอคิดจะมาหาเขา ดูว่าเขาเป็นยังไงบ้าง แต่พอเห็นท่าทางนิ่งเฉยของเขา เธอก็รู้สึกน้อยใจมาก

สามวันมานี้ เขาไม่โทรหาเธอเลย เหมือนหายตัวไปกะทันหัน แล้วเธอล่ะ

มีแค่เขาที่รู้สึกว่าตัวเองเสียใจคนเดียวหรือไง แล้วเธอไม่เสียใจเหรอ มีเรื่องเกิดขึ้นตั้งมากมาย ไม่ใช่จะมีแค่เขาที่ถูกปิดบังเรื่องทุกอย่างอยู่คนเดียว เธอเองหลังจากที่คลอดเสี่ยวหมี่โต้วแล้ว ถึงได้รู้เรื่องนี้ และค่อยๆยอมรับความจริงเรื่องนี้ช้าๆ

พอคิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็ขอบตาเริ่มแดง เธอได้สติกลับมา ก่อนจะรีบหันหลังให้เย่โม่เซินไม่กล้ามองหน้าเขาอีก

“ใช่ค่ะ ฉันคิดไว้หมดแล้ว ในเมื่อคุณข้ามกำแพงนี้ไม่ได้ งั้นก็ช่างมันเถอะค่ะ ตลอดห้าปีที่ผ่านมาไม่มีคุณ ฉันก็ยังอยู่ได้ เดิมทีฉันก็ไม่คิดว่าจะได้กลับมาคบกับคุณอีกครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะว่า… อ๊ะ…”

คำพูดยังพูดไม่ทันจบ เย่โม่เซินก็จับไหล่ของเธอ แล้วพลิกกลับมาเผชิญหน้ากับเขา ก่อนจะพูดเสียงเข้ม “เหมือนกับว่าผมเป็นคนบังคับจิตใจคุณมาตลอดใช่ไหม”

ตอนที่เห็นใบหน้าที่แสนงดงามของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เย่โม่เซินก็ชะงักไปทันที ความรู้สึกที่เขาพยายามสร้างเกาะป้องกันขึ้นมาในหลายวันนี้ แตกสลายไปทันทีที่เห็นน้ำตาของเธอ

“คุณ…”

นี่เธอร้องไห้เหรอ

อีกทั้งยังดูเสียใจมาก หรือว่า… ที่เซียวซู่พูดจะเป็นเรื่องจริง คนที่ได้รับความทุกข์ใจมากที่สุด ก็คือเธอ

หัวใจของเขาเหมือนถูกของแหลมคมทิ่มแทง เย่โม่เซินหายใจติดขัด ยังไม่ทันที่เขาจะได้สติ หานมู่จื่อก็ผลักเขาออกห่างแล้ว

“เดิมทีก็เป็นคุณที่บังคับจิตใจฉัน คุณเป็นคนปรากฏตัวต่อหน้าฉันมาตลอด ฉันไม่เคยขอร้องให้คุณวิ่งตามหลังฉัน ตอนไปต่างประเทศ ก็เป็นคุณเองที่พาฉันไป โดยไม่แม้แต่จะถามความคิดเห็นของฉัน คุณบอกว่าอยากจะรับลูกเอง คุณจะไม่สนใจฉันคุณก็ไม่สนใจ… คุณ…”

พอพูดถึงเรื่องที่เสียใจ น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

เย่โม่เซินยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้

แปล๊บ