เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 679

บทที่678 จะหูฝาดหรือว่าอะไร ก็ไม่สำคัญแล้วล่ะ

เขาพูดว่าอะไรนะ

หานมู่จื่อชะงักงัน ก่อนจะปรับอารมณ์ตัวเองให้เป็นปกติ

“คุณหมายความว่า… คุณคิดไม่ถึงว่าฉันจะมาหาคุณที่นี่ ดังนั้นเมื่อตะกี้คุณคิดว่าตัวเองหูฝาดไปเองอย่างนั้นเหรอคะ”

สายตาของเย่โม่เซินนิ่งขรึม หลังจากที่เงียบไปได้สักพักก็พูดอ้ำอึ้งออกมา

“จะหูฝาดหรือว่าอะไร ก็ไม่สำคัญแล้วล่ะ”

หานมู่จื่อเข้าใจในทันที

เธอเดาใจเย่โม่เซินไม่ออกจริงๆ เขามักจะเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายกับเธอ เธอยังจำคำพูดที่เขาพูดกับเธอก่อนหน้านี้ได้ทุกคำ

ถ้าหากเขาไม่สามารถทำให้เธอรู้สึกเชื่อใจเขาได้ งั้นก็อย่ามายุ่งกับเธอเลยจะดีกว่า

เพราะหลังจากผ่านเรื่องราวมาตั้งมากมาย ตอนนี้เธออ่อนไหวง่ายมาก และเพราะเป็นอย่างนี้ เธอถึงได้คิดทุกอย่างแทนเย่โม่เซิน

เธอรู้สึกว่า เมื่อก่อนเขาเป็นคนเข้าหาเธอมาตลอด งั้นเธอจะลองเข้าหาเขาเองบ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

“งั้น… สำหรับคุณแล้วอะไรสำคัญที่สุดคะ”

“เสี่ยวหมี่โต้วเหรอคะ” หานมู่จื่อทิ้งคำถามไว้ แล้วถามคำถามใหม่เพิ่มไปอีก

“เพราะมีลูก ทำให้คุณคิดว่าฉัน…”

คำพูดของเธอยังไม่ทันได้พูดจบ เย่โม่เซินก็ยิ้มริมฝีปากเข้ามา ก่อนหน้านี้เขาจูบซับน้ำตาให้เธอ แต่ครั้งนี้กลับจูบริมฝีปากของเธอเต็มๆ หานมู่จื่อชะงักงัน ก่อนจะรีบผลักเขาออกอย่างรวดเร็ว

“คุณทำอะไรของคุณเนี่ย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายสนุกมากหรือไง”

เย่โม่เซินกอดเธอไว้แน่น ก่อนจะกระซิบข้างหูของเธอ

“ไม่สนุก”

“ไม่สนุกเลยสักนิด หลายวันมานี้… ผมทรมานใจมาก”

“ผมรู้ว่าคุณเสียใจมาก แต่เรื่องนี้ผมยังตั้งตัวไม่ทัน ถึงยังไงผมก็ไม่เคยคิดที่จะเลิกกับคุณ ถึงคุณจะไม่มาหาผม ผมก็จะไปหาคุณอยู่ดี”

ความอบอุ่นของร่างกายค่อยๆแผ่ออกมาเล็ดลอดผ่านเสื้อผ้ามาถึงเธอช้าๆ เย่โม่เซินกอดเธอแน่นขึ้นเรื่อยๆ หานมู่จื่อถูกกอดจนแทบจะหายใจไม่ออก แต่กลับรู้สึกว่าความว่างเปล่าในหัวใจถูกเติมเต็มไปด้วย

เธอหลับตาลง แล้วยื่นมือไปกอดเย่โม่เซินไว้เช่นกัน

ใครเป็นคนพูดไว้ ว่าอ้อมกอดแค่อ้อมกอดหนึ่งไม่เพียงพอในการแก้ปัญหา

ถ้าหากแค่ครั้งเดียวแก้ปัญหาไม่ได้ งั้นก็เพิ่มเป็นสองครั้ง

ถึงแม้หลายวันนี้เธอจะสับสนวุ่นวายใจมาก แต่แค่ถูกเขากอดไว้แบบนี้ หานมู่จื่อก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรสำคัญไปมากกว่านี้แล้ว ขอแค่ได้อยู่ด้วยกัน เข้าใจซึ่งกันและกัน ถึงจะสำคัญที่สุด

ทั้งสองคนไม่รู้ว่ากอดกันนานแค่ไหนแล้ว เย่โม่เซินค่อยๆคลายอ้อมกอด ก่อนจะพูดเสียงทุ้ม “คืนนี้ ไปที่บ้านผมนะครับ”

หานมู่จื่อ “… อะไรนะคะ”

“หรือจะไปที่บ้านคุณ”

หานมู่จื่อ “…”

เธอยืนงงอยู่สักพัก ถึงจะเข้าใจความหมายของเย่โม่เซิน หน้าของเธอเริ่มรู้สึกร้อน ก่อนจะเอ่ยปากพูด “คุณ ไปที่บ้านคุณดีกว่าค่ะ”

ที่บ้านเธอไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่

เพราะมีเสี่ยวเหยียนอยู่ด้วย อีกทั้งเสี่ยวหมี่โต้วเองก็อยู่ ถึงเวลานั้นมีเสียงที่เด็กน้อยไม่ควรได้ยินเล็ดลอดออกไปจากห้อง คงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่

หานมู่จื่อยังจำได้ว่ามันน่าอายแค่ไหนตอนที่ถูกเสี่ยวเหยียนเข้ามาเห็นเข้า ถ้าหากมีรู เธอคงจะมุดหน้าลงไปโดยไม่ลังเลใจเลย

“ได้ครับ”