เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 683

บทที่ 682 ทำไมลูกถึงเรียนรู้สิ่งที่ไม่ดีล่ะ

ในตอนที่หานมู่จื่อไปถึง เธอก็ยังไม่เห็นเย่โม่เซิน เธออดไม่ได้ที่ถามขึ้นมาอย่างสงสัย

“ไม่ใช่เขาพึ่งบอกว่าเขารอฉันอยู่ที่นี่เหรอ? ทำไมไม่เห็นใครเลยล่ะ?”

สาวใช้ที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะอาหารรีบอธิบาย “คุณผู้หญิงคะ คุณชายเย่พึ่งออกไปรับโทรศัพท์ค่ะ เดี๋ยวคุณผู้หญิงนั่งรอก่อนนะคะ”

เธอเดินเข้ามาเลื่อนเก้าอี้ให้หานมู่จื่อด้วยความเคารพนอบน้อม มีความตื่นตระหนกอยู่ในสายตาเพราะเกรงว่าเธอจะทำให้หานมู่จื่อรู้สึกขุ่นเคือง หานมู่จื่อเพียงส่งยิ้มให้เธอ “ขอบคุณ”

สาวใช้ตะลึงไป ใบหน้าขาวรูปไข่ปรากฏอาการขัดเขินออกมา

จริงๆ แล้วเธอคาดไม่ถึงเลยว่า คุณผู้หญิงจะใจดีกว่าที่เธอคิดเอาไว้ อีกทั้งเธอยังสุภาพมากด้วย

สายตาของคุณชายเย่นี้มองคนไม่ผิดเลย

“คุณผู้หญิงจะรับน้ำผลไม้สักแก้วในมื้อเช้าไหมคะ”

“ได้สิ ขอบใจจ๊ะ”

หลังจากที่เทน้ำผลไม้มาให้แล้ว หานมู่จื่อก็จิบไปคำเล็กๆ ความจริงแล้วของแบบนี้ไม่ได้รสชาติดีเป็นพิเศษ แน่นอนว่าสำหรับคนที่ชอบรสชาติแบบนี้คงจะพูดไม่เหมือนกัน สำหรับหานมู่จื่อแล้ว เธอไม่ชอบรสชาติแบบนี้เลย

แต่ก็ถือว่าโชคดีที่เธอไม่ใช่คนเรื่องมากในการกิน แม้ว่าเธอจะไม่ชอบมันเธอก็ยังดื่มมันลงไปครึ่งหนึ่งแล้ว

จังหวะที่เย่โม่เซินกลับมาจากคุยโทรศัพท์ เมื่อเห็นว่าหานมู่จื่อนั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร เขาก็ตกใจไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างเธอ

สาวใช้คนอื่นๆ มองมาอย่างจิตใจไม่อยู่สุข ก่อนจะพากันถอยห่างออกไป

“ไม่ใช่วันหยุดเหรอ? คุณยังมีงานอีกงั้นเหรอ?” หานมู่จื่อมองไปที่โทรศัพท์ในมือของเขาก่อนจะเอ่ยถามขึ้น

เย่โม่เซินชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่นัยน์ตาดำสนิทของเขาจะเลี่ยงการสบสายตากับเธอตรงๆ เขาเม้มปากแน่นก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “ไม่ใช่เรื่องงาน”

ไม่ใช่เรื่องงาน?

หานมู่จื่อกะพริบตา “งั้นใครโทรมากัน?”

เมื่อได้ฟังคำพูดนั้น หานมู่จื่อก็โชว์มือตัวเองต่อหน้าเย่โม่เซิน แสดงให้เห็นแหวนเพรชที่สวมอยู่ในนิ้วเรียวสวยขาวผ่องของเธอ

“คุณขอฉันแต่งงานแล้ว แม้ว่าจะไม่มีความบริสุทธิ์ใจ แต่ว่า..... ฉันก็ควรที่จะได้รู้ในสิ่งที่ฉันอยากรู้นะ”

เย่โม่เซินเอนตัวเข้าไปกระซิบข้างหูเธอ หานมู่จื่อหน้าแดงขึ้นมาในทันที “คุณว่าไงนะ?”

“ไม่เต็มใจ?”

หานมู่จื่อกัดปากล่างเอาไว้แน่น มองไปที่เย่โม่เซินที่อยู่ตรงหน้า

“คุณไม่ได้กำลังล้อเล่นอะไรจริงๆ ใช่ไหม?”

ทันทีที่คำพูดนี้พูดออกมา จากเดิมทีที่มีรอยยิ้มอยู่ในดวงตาของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นท่าทางเย็นชาและเคร่งขรึมในทันที พลางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงน่ากลัว

“ผมดูเหมือนล้อเล่นอย่างงั้นเหรอ?”

หานมู่จื่อ “.......ไม่เหมือน”

“เด็กดี”

เย่โม่เซินบีบจมูกเล็กของเธอก่อนจะพูดออกมาเบาๆ “จำสิ่งที่ผมเพิ่งบอกไปได้ไหม? หื้อ?”

หานมู่จื่อแตะจมูกที่ถูกเย่โม่เซินบีบ กะพริบตาอย่างขัดเขิน ถ้าเป็นสิ่งที่เขาเพิ่งพูด เรื่องของพี่หานชิง

หานชิง พี่ชาย.... จะขับไล่เธอออกจากตระกูลหานหรือเปล่า?

อืม นี้เป็นปัญหาที่ต้องสืบสาวราวเรื่อง

หลังจากที่ทานมื้อเช้าไปแล้ว ทั้งคู่ก็แยกกัน หานมู่จื่อนั่งเหม่ออยู่ในห้อง ในขณะที่คิดหาเหตุผลที่เป็นได้แล้ว เสี่ยวเหยียนก็โทรเข้ามา

“ฮัลโหล?”

หานมู่จื่อกดรับสาย ในโทรศัพท์มีเสียงของเสี่ยวหมี่โต้วดังตอบกลับมา

“หม่ามี๊~”