เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 685

บทที่ 684 สารภาพด้วยตัวเอง

หลังจากที่เตรียมพร้อมกันแล้ว ทุกคนก็เดินทางตรงไปที่บ้านตระกูลหาน

ตอนแรกหานมู่จื่อยากขับรถไป ในเวลาที่เดินไปถึงที่จอดรถ เธอจำได้ว่าเมื่อคืนเธอจอดรถเอาไว้ฝั่งบริษัทตระกูลเย่ แต่ตอนนี้กลับไม่มีรถของเธอจอดอยู่แล้ว

เสี่ยวหมี่โต้วและเสี่ยวเหยียนยืนอยู่ข้างเธอ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียง

“หม่ามี๊ รถล่ะ?”

“มู่จื่อ รถล่ะ?”

หานมู่จื่อ “............”

เธอแตะจมูกตัวเองอย่างแก้เก้อ

“ดูเหมือนว่า.... จะไม่ได้อยู่ที่นี่”

“พวกเราเห็นแล้ว งั้นตอนนี้พวกเราจะทำยังไงดี? เดินไปเหรอ?” เสี่ยวเหยียนถอนหายใจออกมา มองไปที่หานมู่จื่ออย่างไร้หนทาง “ก็รู้ว่าไม่ควรพึ่งเธออ่ะนะ งั้นเรียกรถดีกว่า”

เสี่ยวเหยียนหยิบโทรศัพท์ออกมากดเรียกรถ หลังจากที่ขึ้นรถแล้วเสี่ยวเหยียนกับเสี่ยวหมี่โต้วต่างพากันกอดอกหายใจฟิดฟัดอย่างไม่พอใจ

“เสี่ยวหมี่โต้ว ถ้าครั้งต่อไปพึ่งพาหม่ามี๊ของเราออกไปข้างนอกไม่ได้ ก็มาพึ่งคุณอาเสี่ยวเหยี่ยนนะครับ” เสี่ยวหมี่โต้วหัวเราะคิกคักพร้อมกับพยักหน้า

ตระกูลหาน

ในช่วงเวลาที่ลงรถ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะขาดความมั่นใจหรือย่างอื่น ทำให้หานมู่จื่อเดินเซไปข้างหน้าเล็กน้อยจนเกือบจะล้ม โชคดีที่เสี่ยวเหยียนคว้ามือของเธอเอาไว้ได้อย่างรวดเร็ว

ฉิวเฉียด

หลังจากที่กลับมายืนทรงตัวได้แล้ว สีหน้าของหานมู่จื่อก็ดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“หม่ามี๊ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?” เสี่ยวหมี่โต้ววิ่งเข้ามาหาเธออย่างตกใจ พลางจับมือของเธอเอาไว้ “ไม่งั้นหม่ามี๊ก็จับมือเสี่ยวหมี่โต้วเอาไว้แล้วเดินไปด้วยกันเถอะครับ”

หลังจากหานมู่จื่อรู้สึกดีขึ้นแล้ว ก่อนจะส่งยิ้มให้กับเสี่ยวหมี่โต้ว “ไม่เป็นไรค่ะ เสี่ยวหมี่โต้วไม่ต้องเป็นกังวลนะ”

เธอเดินไปข้างหน้า เสี่ยวเหยียนกระซิบเสียงเบาๆ

“ฉันคิดว่าคุณสามารถทำใจเย็นได้แล้ว แต่ดูเหมือนว่าความจริงแล้วคุณยังกังวลอยู่” พูดจบเสี่ยวเหยียนก็ลอบหัวเราะออกมา

หานมู่จื่อจ้องมองไปที่เธอ ก่อนเอ่ยกระซิบ “อย่าพูดนะ”

“ได้”

คนใช้ที่เฝ้าหน้าประตู มองมาทางหานมู่จื่อ เสี่ยวเหยียนและเสี่ยวหมี่โต้ว พวกเขาก็รีบวิ่งเข้ามาทักทายในทันที

“คุณหนูมาแล้วเหรอคะ”

หานมู่จื่อหันไปพยักหน้าให้เธอพลางส่งยิ้มไปให้ “ป้า พี่ชายล่ะคะ?”

“คุณผู้ชายหลังจากตื่นเช้าก็ประชุมวิดีโอคอลอยู่ที่ห้องสมุดค่ะ”

“ประชุม?” หานมู่จื่อกะพริบตา เผลอมองไปที่เสี่ยวหมี่โต้วโดยไม่ตั้งใจ

“ทุกครั้งที่คุณลุงประชุมก็ใช้เวลานานมากเลยนะครับ พวกเราจะรอกันไหมครับหม่ามี๊?”

หานมู่จื่อยื่นมือออกไปบีบใบหน้าเล็กของเสี่ยวหมี่โต้ว “คุณลุงประชุมอยู่ งั้นเดี๋ยวเราไปเดินเล่นรอกันครับ ไว้รอตอนเที่ยงค่อยไปทานข้าวด้วยกัน ที่นี่เป็นที่ๆ ลูกเคยอยู่มาก่อน ลูกอยากจะไปเดินเล่นเองสักหน่อยไหมครับ?”

“โอเคครับหม่ามี๊ งั้นเดี๋ยวผมไปเดินเล่นเองก่อนนะครับ” เสี่ยวหมี่โต้วพูดจบก็หมุนตัวไป เสี่ยวหมี่โต้วแม้ว่ามือและขาจะสั้นหน่อย ทว่าเวลาเดินเขากลับเดินเร็วมาก

ไม่นานก็หายไปในพริบตา

ที่นี่เป็นบ้านตระกูลหาน เพราะฉะนั้นจึงไม่จำเป็นต้องเป็นกังวล เมื่อหานมู่จื่อเห็นเขาไปเล่นแล้ว เธอจึงไม่ได้สนใจเขาอีก