เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 687

บทที่ 686 มาเอาทะเบียนบ้าน

เขาพูดอย่างใจเย็น ดวงตาและใบหน้าไม่แสดงออกถึงความรู้สึกใดราวกับว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องน่ากล่าวถึงนัก เขาเพียงแค่เป็นสุภาพบุรุษเท่านั้น

เพียงเสี้ยววินาทีที่ประกายไฟเสี่ยวเหยียนลุกโชนก่อนจะมืดลงในวินาทีถัดมาเพราะการกระทำและคำพูดของเขา

อนิจจา เธอยังคิดว่า..... หานชิงให้น่องไก่กับเธอแล้วจะแสดงถึงความหมายดีหรอกนะ

แต่นั่นแหละเป็นเพียงมารยาทของสุภาพบุรุษก็เท่านั้น

เธอรู้สึกเศร้าเล็กน้อยเมื่อเพิ่งคิดเข้าข้างตัวเองไป

อย่างไรก็ตามหานชิงยินดีจะให้น่องไก่แก่เธอเพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอใช้ชีวิตอยู่อย่างฟุ่มเฟือย ในเวลานี้ความคิดที่ว่าพวกเขาฟุ่มเฟือยในก่อนหน้าก็ได้หมดลงสิ้น

เธอถือน่องไก่และรู้สึกตื้นตันใจจนน้ำตาแทบไหล ฮือ หานชิงไม่ใช่คนเย็นชาอะไรเลย... แถมเขายังเข้าใจความหมายของสุภาพบุรุษคืออะไรอีก

ดังนั้น ตราบใดที่เธอยังคงพยายามอย่างหนักต่อไป เธอจะต้องได้ใกล้ชิดเขามากยิ่งขึ้น

“ดูสิ ว่าฉันทำอะไรมา? กินไหม?”

หานชิงเห็นว่ามู่จื่อและเสี่ยวหมี่โต้วยังคงมองที่เขาอยู่ มีเพียงเสี่ยวเหยียนคนเดียวที่จับน่องไก่แล้วเคี้ยวกินอย่างมีความสุข เขาจึงตีหน้าผากทั้งสองคนด้วยตะเกียบก่อนจะพูดน้ำเสียงต่ำออกมา

มู่จื่อได้สติคืนมาก่อนจะก้มหน้าก้มตากินน่องไก่

หลังกินไปได้เพียงคำเดียว เธอก็มองไปยังใบหน้ามีความสุขของเสี่ยวเหยียน ก่อนรอยยิ้มจางๆจะปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเธอเอง

หรือว่า....มีอะไรบางอย่างค่อยๆเปลี่ยนไปงั้นเหรอ?

ดูเหมือนว่ามีเพียงหานชิงเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้

เนื่องจากตอนนี้บรรยากาศของอาหารมื้อนี้ค่อนข้างจะพูดยากสักหน่อย ทุกคนต่างเหม่อ ใจลอย และต่างคิดไปไม่เหมือนกัน

ทุกคนรับประทานอาหารในระยะเวลาอันรวดเร็วและต่างก็ไม่มีใครพูดอะไร

รอจนมื้ออาหารผ่านพ้นไป พอหานชิงอยากจะพูดอะไรบางอย่างกับมู่จื่อ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา เขามองไปที่หน้าจอโทรศัพท์แล้วหันไปมองที่มู่จื่อ

มู่จื่อที่ถูกมองโดยเขาก็กำลังมองมาที่เขาอย่างสงสัย

หานชิงเงียบไปครู่ก่อนจะกระซิบ “มู่จื่อ ไปรอพี่ห้องหนังสือก่อนนะ”

จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นมารับโทรศัพท์แล้วเดินออกไป

หลังจากรอเขาเดินออกไปแล้ว เสี่ยวเหยียนที่หายโกรธแล้วเล็กน้อยก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่มู่จื่อ

“มู่จื่อ เธอเห็นไหม? เมื่อกี๊พี่ชายเธอเพิ่งให้น่องไก่ฉัน”

มู่จื่อเหลือบมองเธอที่แสดงออกแปลกๆเล็กน้อย

“นี่คือเหตุผลที่เธอกินน่องไก่ชิ้นนี้เนี่ยนะ?”

เสี่ยวเหยียน: “……”

ตั้งแต่หานชิงให้น่องไก่กับเธอ เธอก็รู้สึกตื้นตัน ดังนั้นเธอจึงไม่กินอาหารจานอื่นเลย เอาแตะแทะกินน่องไก่ชิ้นนั้น

มู่จื่อเม้มริมฝีปากและไม่ลังเลที่จะตบไหล่เธอ

“อาหารวันนี้อร่อยมาก เธอแน่ใจนะว่าจะไม่กินต่ออะ?”

เสี่ยวเหยียน: “หึ ไม่กินแล้ว!”

“ฟังฉันนะ พี่ชายเธอให้น่องไก่ฉันแล้ว ฉันรู้สึกซึ้งใจมากจริงๆแล้ว เธอคิดว่าพี่ชายเธอคิดอะไรกับฉันไหม?”

“คิดอย่างนั้นเหรอ?” มู่จื่อเอียงศีรษะเล็กน้อย หากสิ่งนี้จะทำให้ความหวังของเสี่ยวเหยียนกลับมาอีกครั้งก็คงไม่เป็นไร

เสี่ยวเหยียนกำหมัดแน่นเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“โอเค! ฉันจะตั้งใจพยายามให้หนักขึ้น!!! แต่จู่ๆฉันก็รู้สึกความพยายามที่ผ่านมามันไร้ผลมากเลย”

มู่จื่อจึงทิ้งหมี่โต้วและเสี่ยวเหยียน จากนั้นจึงลุกขึ้นมาช่วยจัดจานหลังจากล้างมือจึงไปห้องอ่านหนังสือของหานชิง