เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 688

บทที่ 687 ไม่อยากยอมแพ้

ในวินาทีถัดมาเธอก็เห็นรอยยิ้มเย็นเยียบที่ปรากฏบนใบหน้าของหานชิงเพียงครู่ ดู่เหมือนพี่จะตกใจเล็กน้อย

ปฏิกิริยาเช่นนี้เหมือนจะเป็นไปตามคาดของมู่จื่อ เธอจึงกัดริมฝีปากล่างของเธอพร้อมกับหลุบสายตาลงต่ำ ก่อนจะถามราวเสียงกระซิบ “พี่ พี่รู้ใช่ไหมว่าฉันหมายถึงอะไร?”

เมื่อเห็นท่าทีแบบนั้นของเธอ รอยยิ้มบนใบหน้าของหานชิงจึงหายไปหมดสิ้น และมองเธอด้วยสีหน้าเย็นชา

“หมายความว่ายังไง?”

ทั้งๆที่รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร แต่ตอนนี้กลับยอมเบกหน้ามาถามเธอว่าหมายถึงอะไร มู่จื่อเงยหน้าขึ้นมองหานชิงก่อนจะทันเห็นประกายภายในดวงตาคู่นั้น นั่นคือ.....ความรู้สึกโกรธ

ถ้าเธอยังคงพูดอะไรบางอย่างต่อไป

“ฉันจะจดทะเบียนกับเย่โม่เซิน”

มู่จื่อพูดอย่างตรงไปตรงมา

แววตาแสนอันตรายปรากฏอยู่บนดวงตาของหานชิง “รู้ตัวไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไร?”

“รู้ค่ะ” หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นก่อนจะมองไปที่หานชิง “ฉันพูดไปแล้ว และฉันจะไม่เปลี่ยนแปลงมัน พี่ ฉันโตแล้วนะ และฉันมีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจในเรื่องของตัวเอง”

“เธอพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง จะโทษว่าพี่ชายคนนี้จุ้นจ้านเรื่องเธอมากไปเหรอ? หรือจะบอกว่าต่อจากนี้ไม่ต้องให้พี่ยื่นมือไปวุ่นวายเรื่องเธองั้นเหรอ?” หานชิงพูดพร้อมกับเหยียดยิ้มที่ริมฝีปากราวกับเยาะเย้ยตัวเอง

หานมู่จื่อเห็นรอยยิ้มที่ดูเหมือนไม่เห็นค่าในตัวเองจนทำให้เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เธอหลุบตาลงก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแสนเบา

“พี่ ฉันรู้ว่าพี่หวังดีกับฉันมาตลอด แต่.....”

“พี่จะถามเธอประโยคเดียว เธอลืมเรื่องที่เขาทำร้ายเธอก่อนหน้านี้ไปหมดแล้วเหรอ?”

หานมู่จื่อ: “……”

ไม่ได้ลืม จะลืมไปได้ยังไง?

ความทรงจำบางอย่างถูกตรึงไว้ข้างในและจะไม่มีทางถูกลบไปจากชีวิต

“หลายสิ่งหลายอย่างมีเหตุและผลของมันเอง ฉันก็ทำบางอย่างที่ทำให้เขาเสียใจและมันก็หักล้างกัน”

เมื่อได้ยินดังนั้นใบหน้าหานชิงก็เปลี่ยนไป

“หักล้างกันงั้นเหรอ? น้องสาวของตระกูลหานโกหกเก่งขนาดนี้เลยเหรอ? ก่อนจะกลับประเทศเธอพูดว่ายังไงบ้าง? แล้วตอนนี้ล่ะ?”

“พี่!” มู่จื่อขึ้นเสียงเล็กน้อย ก่อนจะก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว “นี่ไม่ใช่เรื่องโกหก นี่เป็นการตัดสินใจของฉันเอง”

“แล้ว? วันนี้เธอไม่ได้มาปรึกษาพี่ แต่มาเพื่อจะแจ้งพี่เฉยๆ ถูกไหม?”

หาน มู่จื่อ: “……”

เธอจะตอบเรื่องนี้อย่างไรดี? ความจริงเธออยากจะอยู่กับเย่โม่เซินตลอดไปและก็อยากจะจดทะเบียนด้วย

แต่ว่าเธอรู้สึกว่าเธอควรบอกหานชิงเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน

“มันคือการปรึกษา” เธอก้มหน้า “แต่...ถ้าพี่ไม่เห็นด้วย ฉันก็จะไม่ยอมแพ้หรอกนะ”

แววตาของหานชิงดูน่ากลัว และทันใดนั้นเขาก็เหลือบไปเห็นแหวนเพชรบนนิ้วของมู่จื่อพอดี

เพราะงั้นแววตาของหานชิงจึงดูน่ากลัวขึ้นไปอีก หานชิงเดินเข้าไปประชิดก่อนจะจับมือของน้องสาวเพื่อดูให้แน่ชัดว่ามันเป็นแหวนเพชรจริงๆ

ทำไมตอนทานอาหารด้วยกันเขาถึงไม่สังเกตเห็นกันนะ?

แต่พอนึกขึ้นมาตอนนี้ ตอนที่ทานอาหารด้วยกันหานมู่จื่อจงใจซ่อนมือไว้ใต้โต๊ะเพราะกลัวว่าพี่ชายอย่างเขาจะเห็นแหวนเพชรเข้า

เหอะ!

อย่างนี้นี่เอง!!!

“พี่?” มู่จื่อรู้สึกเจ็บข้อมือที่โดนหานชิงบีบไว้อยู่ เธอขมวดคิ้วมุ่น “พี่ปล่อยฉันก่อน พี่ทำฉันเจ็บนะ”

“เธอรู้สึกเจ็บด้วยเหรอ? ห้าปีก่อนที่โดนมันทำร้ายเธอลืมมันหมดแล้วเหรอมู่จื่อ?”

“พี่” มู่จื่อพยายามดึงข้อมือออก “พี่ต้องปล่อยฉันก่อน แล้วฉันจะอธิบายให้พี่เข้าใจเอง”

หานชิงมองเธอด้วยใบหน้าเศร้าหมอง “ช่างเถอะ”

หานชิงปล่อยมือออกจากมู่จื่อทันที ก่อนจะก้าวถอยหลังออกไปสองสามก้าว ไม่สนใจเธอและไม่หันมามองที่เธออีก

“พี่จะไม่ให้ทะเบียนบ้านกับเธอ เธอไม่จำเป็นต้องอธิบายเรื่องนี้แล้ว”