เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 689

บทที่ 688 คิดว่าฉันจะสมหวังไหม

เย่โม่เซิน!

หานมู่จื่อประหลาดใจเล็กน้อยและมองไปที่รถของเย่โม่เซินที่เข้ามาใกล้เขาอย่างช้าๆ ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้? แถมยังมาตามหลังเธออีก? เป็นไปได้ไหมที่เขาจะตามเธอมาตลอดทาง?

จนกระทั่งรถหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ หานมู่จื่อจึงก้าวไปข้างหน้าและมองไปที่เย่โม่เซินที่นั่งอยู่เบาะคนขับ “ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”

เย่โม่เซินมองไปที่เธอ ก่อนจะลงจากรถและเปิดประตูให้เธอนั่ง

“ขึ้นรถก่อนเถอะ”

หลังจากขึ้นมาบนรถแล้ว เย่โม่เซินก็คาดเข็มขัดนิรภัยก่อนจะหันไปจ้องที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขาใกล้ๆ ก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่นแล้วจึงพูดว่า “ฉันไม่ได้ทะเบียนบ้านมา”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นแล้วการเคลื่อนไหวมือของเย่โม่เซินยังคงเป็นต่อไป และดูเหมือนจะไม่ได้คิดมากอะไร เพราะก็เป็นไปตามที่เขาคาดไว้อยู่แล้วจึงไม่แปลกใจเท่าไรนัก

หลังจากนั้นไม่นานเย่โม่เซินก็หดมือเก็บก่อนจะเริ่มขับรถ

เมื่อเห็นว่าเขาเงียบไปแล้ว หานมู่จื่อจึงสงบลง

“คุณเดาได้ตั้งนานแล้วใช่ไหม?”

น้ำเสียงเธอเต็มไปด้วยความสงบและราบเรียบ

“อืม” เย่โม่เซินพยักหน้า ก่อนจะเลี้ยวรถและเปลี่ยนเส้นทางเดินรถ

“คุณก็เดาถูกทางหมดแล้ว แล้วทำไมถึงยังให้ฉันมาล่ะ?” หานมู่จื่อจ้องไปที่เขา “คุณก็รู้ว่าการกระทำที่ผ่านมาของคุณมันย้อนกลับไปยั่วโมโหพี่ชายของฉัน คุณไม่ได้วางแผนจะไปคืนดีใช่ไหม?”

เย่โม่เซินเม้มปาก “ถ้าไม่ให้เธอมา แล้วจะเข้าไปทักก่อนได้ยังไงกัน? หากต้องการให้อภัยกันก็ต้องทักทายกันก่อนฉันถึงจะไปต่อได้”

หานมู่จื่อ: “ไปต่อ?”

“ไม่ต้องห่วงนะ”

จู่ๆเย่โม่เซินก็ละมือจากพวงมาลัยข้างหนึ่ง ก่อนจะจับไปที่มือขาวๆของหานมู่จื่อแล้วจึงกล่าวด้วยเสียงนุ่มนวล “ครั้งนี้ผมจะแต่งงานกับคุณอย่างสง่างามและผ่าเผยพร้อมทั้งบอกให้ทุกคนได้รู้ว่าคุณคือภรรยาของผม”

เมื่อเขาพูดประโยคดังกล่าวออกไปแล้วก็หันหน้าไปมองเธอ ดวงตาของเย่โม่เซินเต็มไปด้วยความเสน่หาและอ่อนโยนจนดูเหมือนเป็นพลังแม่เหล็กดึงดูดวิญญาณของเธอไป

หานมู่จื่อรู้สึกว่าอัตราการเต้นหัวใจของตัวเองมันกระตุกไปครึ่งจังหวะก่อนจะเกิดการตอบสนองอย่างรวดเร็วโดยการสะบัดมือออกก่อนจะพูดว่า “ขับรถไปเลย!”

หลังจากจบประโยคเธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง ดังนั้นเธอจึงพูดอีกประโยคว่า “พูดอย่างกับจะมีใครมาแต่งงานกับคุณอย่างงั้นแหละ”

หลังจากที่เย่โม่เซินถูกสะบัดมือทิ้งอย่างไม่ไยดีแต่เขากลับไม่โกรธ ริมฝีปากบางๆกลับโค้งยิ้มสวยงามน่ามอง ก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ “อืม ไม่ใช่ว่าคุณรีบแต่งงานกับผม แต่เป็นผมต่างหากที่รีบอยากแต่งงานกับคุณ แบบนี้โอเคใช่ไหม? ใช้นามสกุลเย่?”

หูของหานมู่จื่อร้อนขึ้น ก่อนจะก่นด่าเย่โม่เซินเล็กๆ จากนั้นก็หันไปมองนอกหน้าต่างรถเพราะขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงกับเย่โม่เซินแล้ว

หลังจากเย่โม่เซินส่งหานมู่จื่อกลับวิลล่าไห่เจียงแล้ว ก่อนเย่โม่เซินจะอ้างว่ามีงานที่ต้องทำจึงขับออกจากวิลล่าไห่เจียง และติดต่อหาหานชิง

หานชิงร้องเสียงหลงหลังจากเห็นหมายเลขโทรศัพท์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ของใคร

“คุณหานครับ”

หานชิงเม้มปากแน่นจ้องมองไปด้านหน้าโดยไม่พูดอะไรออกมา

“ผมชื่อเย่โม่เซิน คุณพอมีเวลาออกมาดื่มกับผมสักครู่ไหมครับ?”

มันฟังดูไม่สุภาพเลยที่อีกฝ่ายเปิดมาตรงประเด็นขนาดนี้

หานชิงจึงหัวเราะเยาะในใจ เพื่อน้องสาวของเขาแล้วผู้ชายคนนี้ช่างตรงไปตรงมามากจริงๆ

“ที่ไหน?”

สุดท้ายจึงตัดสินใจเจอกันที่บาร์แห่งหนึ่งบนถนนฝั่งทางตะวันตก

สถานที่ที่ถูกเลือกนั้นเกิดขึ้นจากความตั้งใจ

เมื่อหานชิงมาถึง เย่โม่เซินก็จองที่นั่งวีไอพีที่โซนไว้แล้วและกำลังรอให้เขาไปหา

หลังจากผลักประตูเข้าไป หานชิงก็เหลือบเห็นที่นั่งโซฟาพร้อมกับเย่โม่เซินที่นั่งตรงไฟสลัวเล็กน้อย