เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 706

บทที่705 ทำไมใต้ตาเธอถึงได้ดำขนาดนั้น

เลือดออก……

เป็นลางร้ายงั้นเหรอ?

เมื่อก่อนหานมู่จื่อเคยได้ยินอะไรแบบนี้แค่ในทีวีเท่านั้น ตอนนั้นเธอรู้สึกว่า……อะไรพวกนี้ไม่ได้มีมูลฐานอะไรเลย พูดสุ่มสี่สุ่มห้า ทำไมเลือดออกแล้วต้องเป็นลางร้ายด้วยล่ะ?

แต่ว่าตอนนี้พอตัวเองเห็นรอยเลือดสดเหล่านี้ หานมู่จื่อกลับพบว่าตัวเองเริ่มกังวลอย่างบ้าคลั่งแล้ว

เดิมทีเธอก็ไม่สบายใจมากอยู่แล้ว ทั้งๆ ที่วันนี้ทุกอย่างก็ยังดีๆอยู่ แต่ว่าหลังจากที่แก้วตก แล้วผู้ช่วยสไตลิสต์พูดประโยคนั้น มันเหมือนตะปูที่ตอกเข้าไปในหัวใจของหานมู่จื่อ

เหมือนกับว่าโดนคนหยิกหัวใจของตัวเองอยู่ยังไงยังงั้น

ความรู้สึกแบบนี้……

ตอนที่เสี่ยวเหยียนเดินไปหยุดอยู่ข้างๆ หานมู่จื่อนั้น ก็อยากจะดูแผลที่เท้าของเธอ แต่จู่ๆ เธอก็กลับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเย่โม่เซินเหมือนเป็นบ้า เปลือกตาก็กระตุกไม่หยุด ใจก็เต้นแรงมาก หานมู่จื่อกลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเย่โม่เซิน

“เธอไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอก” เสี่ยวเหยียนเห็นสถานการณ์อยู่ข้างๆ ก็พูดปลอบเธอ “ผู้ช่วยคนนั้นเธอก็แค่พูดส่งๆ ไปเท่านั้นเอง เธอก็ไม่ต้องแคร์หรอกนะ”

ผู้ช่วยก็ตระหนักได้ว่าเมื่อกี้ตัวเองพูดอะไรผิดไป ต่อให้มันเป็นลางร้ายจริงๆ เธอก็พูดมั่วๆ ในเวลาแบบนี้ไม่ได้ มันทำให้หมดอารมณ์แค่ไหนกัน?

เธอรีบเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าหานมู่จื่อแล้วก็ก้มหน้ารับผิด “ขอโทษด้วยนะคะคุณหาน ประโยคเมื่อกี้มันคือความผิดพลาด ฉันพูดไปโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ คุณอย่าถือสาเลยนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ”

สไตลิสต์เองก็พูดเสริมเหมือนกัน “ใช่ค่ะคุณหาน พวกคำพูดที่ว่าเป็นลางร้ายอะไรนี่พวกคุณแก่เขาจะชอบพูดกัน แต่ว่าวันนี้เป็นวันดีจะตาย งานแต่งงานก็ใกล้จะเริ่มขึ้นแล้วด้วย คุณนั่งแต่งหน้าต่ออย่างสบายใจเถอะนะคะ”

“ใช่แล้วมู่จื่อ ไม่มีเรื่องอะไรหรอก เธอไม่ต้องเป็นกังวลไป……”เสี่ยวเหยียนก็พูดอยู่ข้างๆ เหมือนกัน

หานมู่จื่อฟังเสียงเย็นชาของผู้หญิงปลายสายครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ยังคงไม่สบายใจเป็นอย่างมาก แต่ว่าเห็นว่าคนอื่นต่างก็เป็นห่วงเธอ เธอก็รู้สึกว่าบางทีตัวเองอาจจะกำลังทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ก็ได้

ตอนนี้เย่โม่เซินอยู่บนเครื่องบิน ยังคงไม่ถึง แน่นอนว่าเปิดโทรศัพท์ไม่ได้อยู่แล้ว มันเป็นเรื่องปกติมาก

หานมู่จื่อมองไปที่แผลเล็กๆ ที่เท้าของตัวเอง แล้วก็นึกถึงเรื่องที่ผู้ช่วยคนนั้นพูดอีกครั้ง รู้สึกว่าน่าจะเพราะว่าพอตั้งครรภ์แล้วเธอค่อนข้างจะเซนซิทีฟแล้วก็คิดมากเกินไป นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมแก้วแค่ใบหนึ่งถึงทำให้อารมณ์ของเธอขึ้นๆ ลงๆ ได้มากขนาดนี้

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามจะทำให้ตัวเองสงบลง หลังจากนั้นก็พูดว่า “ฉันไม่ได้เป็นไร ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

พอหานมู่จื่อเข้าไปในห้องน้ำก็พยายามปรับอารมณ์ของตัวเอง เห็นว่าทุกคนมองเธอย่างไม่สบายใจ เธอก็คลี่ยิ้มออกมาพร้อมกับพูดว่า “ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย แต่งหน้าต่อกันเถอะ”

เสี่ยวเหยียนเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ เธอ พร้อมกับมองเธออย่างกระสับกระส่าย

“มู่จื่อ เธอไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ใช่ไหม? ”

“อืม ใกล้จะถึงเวลางานแล้วไม่ใช่เหรอ? เรามาต่อกันเถอะ”

ต่อมาสไตลิสต์ก็ระมัดระวังในการจัดแต่งทรงผมมาก น่าจะเพราะว่าบรรยากาศที่ไม่ค่อยดีเมื่อกี้นี้ ทำให้บรรยากาศภายในห้องกลายเป็นไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ผู้ช่วยที่พูดอะไรผิดไป ก็ยิ่งไม่กล้าแม้แต่จะหายใจดัง คนอื่นๆ ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรตามอำเภอใจ

หานมู่จื่อเองก็เงียบมากเกินไป แล้วก็ไม่ได้นอนต่ออีกด้วย

หลังจากที่ทุกอย่างเรียบร้อย เพราะว่าใกล้จะถึงเวลาแล้ว เพื่อนๆ และญาติๆ ก็ทยอยกันมา

สถานที่จัดงานแต่งงานจะอยู่ห่างจากที่นี่ประมาณครึ่งชั่วโมง และระหว่างนั้นก็จะมีให้ถ่ายรูป เพราะฉะนั้นงานแต่งจะเริ่มขึ้นอีกหนึ่งชั่วโมงครึ่งหลังจากนี้ แต่ว่าก่อนหน้านั้น เจ้าบ่าวจะพาเพื่อนเจ้าบ่าวมารับเจ้าสาว

และผู้ปกครองของทั้งสองฝ่ายก็จะปรากฏตัวด้วยเช่นกัน

พ่อแม่ของเย่โม่เซินเสียชีวิตแล้ว แถมญาติคนเดียวที่เหลืออยู่ของหานมู่จื่อก็คือพี่ชายของเธอ เพราะฉะนั้นทั้งขั้นตอนนี้ทั้งสองฝ่ายก็เลยทำอย่างรวบรัด ให้เจ้าบ่าวมารับเจ้าสาวเลย

หลังจากที่หานชิงค้นหาเกี่ยวกับข้อมูลเที่ยวบินของเย่โม่เซินแล้วนั้น ก็เม้มริมฝีปากของตัวเอง “จากสนามบินมาถึงนี่ก็ไม่ไกลเท่าไหร่ หลังจากลงเครื่องเขาก็น่าจะรีบตรงมาที่นี่เลย”

หานมู่จื่อแต่งหน้าเสร็จแล้ว แล้วก็นั่งรอบนเตียงแต่งงานที่ได้ถูกจัดแต่งไว้เรียบร้อย ในมือก็ถือช่อดอกไม้