เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 707

บทที่706 เธอเชื่อ

พอเสี่ยวเหยียนได้ยินดังนั้น ก็เกือบจะบินขึ้นไปด้วยความตื่นเต้นแล้ว

หานชิง……นี่เขาเป็นห่วงเธอยังงั้นเหรอ? ถ้าเกิดว่าไม่ได้สนใจเธอ แล้วจะสังเกตเห็นใต้ตาดำของเธอได้ยังไง?

ตอนที่ตื่นเต้นนั้น เสี่ยวเหยียนก็เลยลืมไปเลยว่าใต้ตำของตัวเองมันดำจนถึงขั้นรุนแรงจนแค่เหลือบไปมองก็เห็นแล้ว รู้แค่ว่าหานชิงเอ่ยปากถามเธอ แสดงว่าเขาใส่ใจเธอ

พอคิดแบบนี้ เธอก็รีบหันหน้ากลับมา “ฉัน ฉันไม่ได้เป็นอะไร แค่เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับเท่านั้นเอง……”

พอพูดจบ เธอก็นึกขึ้นได้ทันที หานชิงถามเธอแบบนี้ แสดงว่ารอยคล้ำใต้ตาของเธอมันใหญ่และน่าเกลียดมากเลยใช่ไหม?

เสี่ยวเหยียนยกมือขึ้นมาปิดตาของตัวเองไว้เหมือนพึ่งรู้ตัว แล้วก็เอ่ยปากถามด้วยเสียงเบา “ใต้……ใต้ตาดำของฉัน……มันน่าเกลียดมากเลยเหรอ? ”

หานชิง：“……”

มองไปที่ใบหน้าหงุดหงิดของหญิงสาวตรงหน้า หานชิงก็เป็นใบ้ไปชั่วขณะ ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะพูดอะไร พอเห็นว่าเขาไม่ตอบ อารมณ์ในดวงตาของเสี่ยวเหยียนก็เริ่มตกต่ำลงอีกครั้ง

“ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่ควรจะถามแบบนี้เลย ถ้ายังงั้นฉัน……ไปทำธุระต่อก่อนนะ”

พอพูดจบ เสี่ยวเหยียนก็ไม่รอให้หานชิงพูดอะไรอีก รีบหนีออกไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากวิ่งหนีออกมาไกลแล้ว เสี่ยวเหยียนก็ยังคงตื่นเต้นมาก เธอยกมือขึ้นกุมใบหน้าที่ร้อนผ่านของตัวเองพร้อมกับรู้สึกมีความสุข

ครั้งที่แล้วหานชิงคีบน่องไก่ให้เธอ ครั้งนี้ก็ยังถามเกี่ยวกับใต้ตาดำของเธออีก

หมายความว่าความพยายามของเธอมันไม่ได้ไร้ผล หานชิงยังมองเห็นเธออยู่บ้าง

ขอแค่หานชิงมองเห็น ถ้ายังงั้นเธอก็จะพยายามต่อไป เธอจะทำงานหนักขึ้น พยายามทำให้หานชิงเคยชินกับการมีอยู่ของเธอ ถึงเวลานั้นจะคบกับเขา ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ง่ายมาก

ยิ่งคิด เสี่ยวเหยียนยิ่งรู้สึกมีความหวังมาก

เธอเอานิ้วชี้จิ้มกัน รู้สึกมีความสุข

แต่พอเห็นหานมู่จื่อไม่มีชีวิตชีวา เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที มู่จื่อไม่มีความสุข เธอจะมามีความสุขอยู่คนเดียวไม่ได้ ดังนั้นก็เลยวิ่งกลับไปอยู่เป็นเพื่อนเธอ

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เสียงหัวเราะของเพื่อนๆ และญาติๆ ก็เหมือนจะค่อยๆ จางลงเรื่อยๆ จนหายไปเลย หานมู่จื่อนั่งอยู่ตรงนั้นเหมือนจะเป็นอัมพาต ไม่ได้กระดุกกระดิกเลยแม้แต่นิดเดียว

และก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผ่านไปนานแค่ไหน จู่ๆ หานมู่จื่อก็เงยหน้าขึ้นมา แล้วก็มองไปที่หานชิงที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น

“พี่”

“มีอะไรเหรอ? ”

“ข้อมูลเที่ยวบินของโม่เซินเป็นยังไงบ้างเหรอ เครื่องมาถึงรึยัง? ”

พอได้ยินดังนั้น หานชิงก็หยิบโทรศัพท์ออกมาค้นหา แล้วก็เม้มปากพร้อมกับพูดว่า “เที่ยวบินนั้นลงจอดเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วนะ”

“ครึ่งชั่วโมงที่แล้วงั้นเหรอ? ”

หานมู่จื่อพึมพำถาม

หานชิงเม้มปากและคิดอยู่สักพัก หลังจากนั้นก็หันไปพูดกับซูจิ่วว่า “เธอรีบพาคนไปที่สนามบินแล้วก็สืบข่าวคราวเกี่ยวกับเที่ยวบินนั้นมาหน่อย ดูว่ามีช่องทางใดในการติดต่อได้บ้าง”

ซูจิ่วได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรมาก ทำได้เพียงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว”

“ค่ะประธานหาน ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

ซูจิ่วรีบออกไปทันที หลังจากเธอออกไปแล้ว หานมู่จื่อที่นั่งนิ่งไม่ขยับไปไหนก็ไม่สามารถยับยั้งตัวเองได้อีกต่อไป เธอลุกขึ้นมาจากเตียงแต่งงาน เสี่ยวเหยียนเห็นก็รีบเข้ามาจับเธอไว้

“มู่จื่อ……”