เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 719

บทที่718 เธอท้อง

สีหน้าเดิมทีที่ร่าเริงสดใสของเขาเมื่อพูดถึงชายหาดนั้นก็เคร่งขรึมลง ขมวดคิ้วพูดกับหานมู่จื่อ

น่านน้ำทะเลแถวนั้นอันตรายมาก ปกติคนที่นี่อย่างพวกเราจะไม่ไปที่นั่น ไม่ต้องพูดถึงกระแสน้ำที่มันรุนแรงหรอก น้ำมันก็ค่อนข้างลึก ถ้าหากตกลงไป น้ำก็ไม่อาจจะพัดพากลับมาได้”

หานมู่จื่อ：“……”

เธอกัดริมฝีปากแน่นจนกลายเป็นสีม่วง ยกมือขึ้นกอดเข่าตัวเองตัวสั่นเทา ถามอย่างพึมพำ: “คุณลุงคะ ถ้าอย่างนั้น….ถ้าฝนตกแล้ว บริเวณนั้นจะเป็นยังไง? ไม่ใช่ว่าอันตรายมากขึ้นไปอีกหรอกเหรอ? ”

คุณลุงพยักหน้า: “ก็ต้องเป็นแบบนั้นหน่ะสิ”

พูดจบ คุณลุงก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้จึงถาม “ดึกป่านนี้แล้ว เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวทำไมถึงอยู่ที่นี่? แล้วเธอคิดจะไปทำอะไรที่นั่น? ”

คุณลุงเพิ่งได้สติ จึงมองใบหน้าขาวซีดของหานมู่จื่อจากกระจกหลัง ใบหน้าไร้สีเลือด ราวกับถูกแช่แข็ง

เขาสำลักหน่อยก่อนจะพูด “ฉันว่าเธอคงไม่อยากไปที่นั่นหรอกไหม? ให้ฉันไปส่งเธอที่โรงแรมใกล้ๆ ดีกว่า สภาพเธอตอนนี้ ถ้าเจอความหนาวเย็นอีกหน่อยจะไม่ไหวเอานะ”

หานมู่จื่อกลับส่ายหน้า ยืนหยัดพูด: “ไม่ ฉันจะไปที่นั่น”

คุณลุง: “......”

เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้นะ? คุณลุงหันหน้ามาสังเกตมองอยู่ครู่ ก็พบว่าเธอดูเหมือนจะไม่ปกติ อีกทั้งไม่บอกให้ชัดว่าจะไปที่ไหน ทั้งเธอยังอยู่ในชุดนอนราวกับวิ่งหนีออกมาในตอนกลางคืน

เมื่อคิดๆ ดูแล้ว คุณลุงจึงกระแอมขึ้น” “โอเค ลูกค้าคือพระเจ้า สิ่งที่เธอปรารถนาฉันจะทำให้สมใจ”

“ขอบคุณค่ะ”

พูดกล่าวขอบคุณแล้ว หานมู่จื่อก็ก้มหน้าลง เปลือกตาหลับลงอย่างรั้งไว้ไม่ได้ เธอเหนื่อยมากจริงๆ และไม่รู้ว่าเกี่ยวข้องกับการที่ตัวเปียกฝนด้วยหรือเปล่า เธอถึงได้รู้สึกเปลือกตามันหนักอึ้งมาก อีกทั้งภาพตรงหน้าก็ดูเลือนรางลง

ไม่รู้ว่าเป็นเวลานานเท่าไหร่ หานมู่จื่อรู้สึกว่าตัวเธอนั้นนั่งอยู่บนรถนานมากๆ จากนั้นรถก็จอดลง

พอรถจอดลง หานมู่จื่อก็เงยหน้าขึ้นมองไปที่กระจก

สายตายังพร่าเลือน หานมู่จื่อมองเห็นไฟส่องสว่างตรงหน้า เธอจึงอ้าปากถาม: “คุณลุงถึงแล้วเหรอคะ? ”

คุณลุงด้านหน้าผงะเล็กน้อย ก่อนจะอธิบายขึ้น “ยังๆ ฉันมีธุระตรงนี้นิดหน่อย ที่ที่เธออยากไปอยู่ตรงหน้านี่แหละ สักสิบนาทีก็ถึง ฉันขอลงไปซื้อของสักครู่ รอฉันแป๊บนึงนะ”

“ได้ค่ะ ได้”

เธอทำได้เพียงรับคำคุณลุงก่อนจะมองคุณลุงลงจากรถไป เมื่อมองทิวทัศน์นอกหน้าต่างเสร็จแล้ว เธอก็กลับมากอดเข่าตัวเองตามเดิม

เวียนหัวชะมัด ไม่รู้ว่าตอนนี้เย่โม่เซินเป็นยังไงบ้าง จะเจ็บปวดใจแบบเธอบ้างหรือเปล่านะ?

ถ้าเป็นไปได้ เธออยากจะไปร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเขาจริงๆ

น่าเสียดายที่ไม่รู้ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน

เมื่อฟุบหน้าลง หานมู่จื่อก็รู้สึกว่าเธอนั้นรอนานมากแล้ว จึงหันกลับไปมองดูที่นอกหน้าต่างอีกครั้ง ก็แปลกใจที่เห็นคุณลุงกำลังยืนคุยกับใครอยู่ไม่ไกลนัก

แล้วคนที่ยืนอยู่นั่นก็เป็นชายสองคนที่ดูเหมือนจะใส่ชุดเครื่องแบบตำรวจ

ตำรวจอย่างนั้นเหรอ?

หานมู่จื่อคิดว่าตัวเองมองผิดไป ตอนนี้สายตาของเธอมันพร่าเลือนมากแต่ว่า….ก็ไม่น่าจะผิดพลาดไปมากหรอกจริงไหม?

หานมู่จื่อยกมือขึ้นขยี้ตา ใช้สองมือถูกระจกตั้งใจมองดีๆ

มองผ่านม่านฝนไป ในที่สุดหานมู่จื่อก็เห็นชัดเจน

ที่เห็นเมื่อครู่นี้ เธอไม่ได้ตาฝาดไป คุณลุงขับรถกำลังคุยอยู่กับตำรวจสองคน อีกทั้งด้านหลังของเขา...

หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้น ก่อนใบหน้าจะเปลี่ยนไป

ที่นี่คือ….สถานีตำรวจ!

คุณลุงพาเธอมาที่สถานีตำรวจ เพื่ออะไรกันนะ? เขาไม่ได้บอกว่าจะลงไปซื้อของหรอกเหรอ หรือว่า