เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 725

บทที่ 724 คุณต้องรักษาสัญญา

“อ๊าก!” เสี่ยวเหยียนสะดุ้งตกใจ กรีดร้องแล้วลุกขึ้นมาพยุงเธอ “มู่จื่อ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้ทุกคนตั้งตัวไม่ทัน หานมู่จื่ออาเจียนจนสีหน้าซีดเผือด ไม่สามารถยืดตัวตรงได้แล้ว หน้าผากที่ขาวซีดปกคลุมไปด้วยเหงื่อที่หนาแน่น

ดูแล้ว อาการแย่มาก

ซูจิ่วที่ยืนดูข้างๆ เมื่อเห็นเช่นนี้ ไม่พูดอะไรมากมาย รีบหันออกไปเรียกหมอโดยตรง

“ขอโทษมู่จื่อ ฉันป้อนเร็วเกินไปใช่ไหม ขอโทษ......ฉันไม่เคยคำนึงถึงเลย ว่าคุณเพิ่งฟื้นขึ้นมา ฉันควรป้อนช้าหน่อย” หลังจากที่เสี่ยวเหยียน พยุงเธอขึ้นมา น้ำตาก็ร่วงลงมาไม่ขาดสาย

หานมู่จื่อสภาพอิดโรย พิงหมอนไว้ ผ่อนลมหายใจหนัก เห็นได้ชัดว่า

ท่าทางกระหืดกระหอบ เสี่ยวเหยียนจึงต้องโอบมือไปด้านหลังของเธอ แล้วช่วยเธอตบหลังเบาๆ “ขอโทษจริงๆ ฉันรินน้ำให้คุณสักแก้วดีไหม?”

“ให้เธอพักผ่อนหน่อย” หานชิงมองดูฉากนี้ แล้วขมวดคิ้วมุ่น เรียกคนข้างนอก มาเก็บกวาดทำความสะอาดในห้องผู้ป่วย ไม่นานซูจิ่วก็พาหมอมาแล้ว ทั้งห้องผู้ป่วย สามารถพูดได้ว่า ชุลมุนวุ่นวายยิ่งนัก

หานมู่จื่อมองดูคนตรงหน้า

ดวงตาของเสี่ยวเหยียนแดงจนน่าตกใจ น้ำตาไหลเหมือนเมล็ดถั่ว ทั้งหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและความวิตกกังวล

และหานชิงที่อยู่ด้านข้าง สีหน้าก็ดูซีดเซียวไม่น้อย ที่คางยังมีตอหนวดเพิ่มขึ้น ซึ่งดูแตกต่างจากบุคลิกก่อนหน้านี้อย่างมาก

ซูจิ่วชี้แจงอยู่ด้านข้างด้วยความเป็นห่วง หมอเข้ามาตรวจให้เธอ จากนั้นก็พูดบางอย่างด้วยความหนักใจ

หานมู่จื่อรู้สึกว่าหูของตัวเองส่งเสียงอื้ออึง หลังจากอาเจียน ก็รู้สึกว่าเหนื่อยล้ามาก ร่างกายอ่อนเพลียเกินไป เธอนอนลงบนเตียง พูดด้วยเสียงต่ำ “ฉันอยากจะพักผ่อนตามลำพังสักพัก”

ทุกคน “......”

เสี่ยวเหยียนสูดจมูกฟุดฟิด “คุณคนเดียว ไหวไหม?”

หานชิงมองเธออย่างจริงจัง เงียบไปชั่วขณะ “ปล่อยให้เธอพักผ่อนตามลำพังเถอะ”

หลังจากพูดจบ หานชิงก็ออกมาจากผู้ป่วยอย่างว่องไว

เสี่ยวเหยียนมองไปที่ซูจิ่ว ยังคงไม่แน่ใจเล็กน้อย ซูจิ่วส่งสายตาให้เธอ ทั้งสองถึงได้เดินออกไปพร้อมกัน พร้อมกับปิดประตูห้องผู้ป่วย

หลังจากออกไปแล้ว เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกกังวลทันที

“นี่เป็นเพราะอะไร? ตอนนี้สภาพของเธอแย่มาก ปล่อยให้เธออยู่ข้างในคนเดียว......”

“วางใจเถอะ” ซูจิ่วพูดอธิบายอย่างมีความหมายลึกซึ้ง “คุณมู่จื่อโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว หลายๆเรื่อง ไม่ควรใช้อารมณ์ ก็จะเปลี่ยนแปลงได้เอง”

“แต่เรื่องในครั้งนี้ พวกคุณก็เห็นแล้ว กระทบกระเทือนจิตใจรุนแรงขนาดไหน?”

“ก็เพราะกระทบกระเทือนจิตใจรุนแรง ดังนั้นคุณมู่จื่อถึงต้องเปลี่ยนแปลง เธอไม่สามารถยอมรับการจากไปของคุณชายเย่ได้ ดังนั้นตัวเองจะทำทุกวิถีทาง เพื่อโน้มน้าวให้ตัวเองยอมรับ นี่มัน......ยากยิ่งกว่าที่จะให้เธอยอมรับว่าคุณชายเย่ประสบอุบัติเหตุ คุณเข้าใจไหม? แต่......ในขณะเดียวกัน มันก็ง่ายกว่า”

ไม่มีวิธี บางครั้งชีวิตคนเรา ก็ยุ่งเหยิงเช่นนี้

พวกเขาก็เป็นเช่นนี้เหมือนกันไม่ใช่หรือ? ตัวอย่างเช่น เมื่อโดนโกง ก็ปลอบใจตัวเองว่าคือการฟาดเคราะห์ หรือคือการเสียเงินซื้อบทเรียน เพราะการปลอบใจแบบนี้ ทำให้คนยอมรับได้ง่ายกว่าความจริง แต่ในเวลาเดียวกัน ก็โหดร้ายเช่นกัน

ทั้งชีวิตของมนุษย์ อาจจะปลอบตัวเอง หลอกตัวเองอย่างนี้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าตลอดทั้งชีวิต

เสี่ยวเหยียนไม่พูดแล้ว เธอพิงประตูไว้ มองหานมู่จื่อในหน้าต่างกระจกด้วยสายตาที่ลึกล้ำ หวังว่าเธอจะลุกขึ้นยืนหยัดสู้ต่อไปในเร็ววัน

หานมู่จื่อนอนหลับไปนานมาก ตอนที่ตื่นขึ้นมา สองตาว่างเปล่า เสี่ยวเหยียนได้เตรียมโจ๊กร้อนๆไว้ให้เธออีกแล้ว ครั้งนี้ให้เธอกินเพียงครึ่งชามเท่านั้น ทุกครั้งที่เธอกินเข้าไปคำหนึ่ง เสี่ยวเหยียนก็จะสังเกตปฏิกิริยาของเธออย่างละเอียดรอบคอบ

หานมู่จื่อ “......ฉันไม่เป็นไร เรื่องในตอนเช้าเป็นอุบัติเหตุ ต่อไปจะไม่มีอีกแล้ว”