เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 727

บทที่ 726 หานมู่จื่อ คุณมากเกินไปแล้ว

หานมู่จื่อรู้ดีว่า เขาเป็นลูกในไส้ของตัวเอง ดังนั้นจึงไม่อยากให้เขาต้องมาลำบากกับตัวเอง

ถ้าเป็นไปได้ เธออยากจะรับเสี่ยวหมี่โต้วมาอยู่ข้างกายยิ่งนัก ตอนนี้เธอเหงาโดดเดี่ยวมาก ต้องการความอบอุ่น

แต่ว่า......หลังจากที่รับเสี่ยวหมี่โต้วมาแล้วล่ะ?

ให้เขาดูตัวเองในสภาพที่อารมณ์พังทลายลงทุกวันหรือ?

ถ้าเป็นเช่นนี้ มันคงเห็นแก่ตัวเกินไปแล้ว

เมื่อนึกถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็หลับตาลง แล้วส่ายหัว

“เสี่ยวเหยียน ปิดวิดีโอคอลทิ้ง อย่าให้เขาโทรมาอีก”

“มู่จื่อ!”

“ปิดทิ้ง!” เสียงของหานมู่จื่อดังขึ้น เธอเงยหน้าขึ้น สายตามองตรงไปที่เสี่ยวหมี่โต้วในวิดีโอคอล พูดกัดฟันว่า “เสี่ยวหมี่โต้ว ฟังไว้นะ หม่ามี๊ ไม่อนุญาตให้หนูโทรมาอีก หนูต้องตั้งใจเรียนหนังสือ หลังจากที่หม่ามี๊หาแดดดี้หนูเจอ ถึงเวลานั้น จะไปรับหนู”

เสี่ยวหมี่โต้วยังคงมองเธอด้วยน้ำตาเต็มเบ้า

“หนูไม่เอา หม่ามี๊ไม่เอาแบบนี้ ได้ไหม? เสี่ยวหมี่โต้วอยากไปหาหม่ามี๊ ตอนนี้เลย เสี่ยวหมี่โต้วไม่เอาแดดดี้แล้ว เสี่ยวหมี่โต้วต้องการแค่หม่ามี๊ เท่านั้น”

เสี่ยวเหยียนยังคงถือโทรศัพท์ไว้ เสียงร้องไห้ของเด็ก ยังคงหมุนวนอยู่รอบตัวเธอ

หานมู่จื่อสีหน้าไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ แล้วยื่นมือออกไป ปิดวิดีโอคอลทิ้ง จากนั้นก็ถือโอกาสเอาโทรศัพท์มือถือของเสี่ยวเหยียน ยัดเข้าไปที่ใต้หมอนของตัวเอง

“มู่จื่อ? มู่จื่อคุณมากเกินไปแล้ว! เขาเป็นลูกชายแท้ๆของคุณเลยนะ!”

“ดังนั้น นี่ก็เป็นเหตุผลที่คุณให้เขาโทรหาฉันเหรอ? เสี่ยวเหยียน สถานการณ์ของฉันในตอนนี้ คุณก็รู้ดี คุณอยากให้ฉันพูดอะไรเขาเหรอ?”

แววตาของหานมู่จื่อ จ้องมองเสี่ยวเหยียนอย่างว่างเปล่า เสี่ยวเหยียนหายใจสะดุด “ฉันก็ไม่ได้อยากให้คุณพูดอะไรกับเขา แต่เขารู้เรื่องนี้แล้ว เสี่ยวหมี่โต้วเสียใจมาก คุณเป็นแม่ของเขานะ? เขาอยากเจอคุณ อยากคุยกับคุณ คิดถึงคุณแล้ว มีปัญหาอะไรไหม?”

“เดิมทีก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่ตอนนี้สภาพฉันไม่ดีเลย ฉันไม่อยากเจอใครทั้งนั้น”

เธอไม่ต้องการนำพลังด้านลบทั้งหมดในตัว มาให้เสี่ยวหมี่โต้วด้วย แม้ว่าสำหรับเสี่ยวหมี่โต้วแล้ว ตัวเองไม่พูดกับเขา เป็นเรื่องที่โหดร้ายมาก แต่เธอพูดกับเขา แล้วสามารถพูดอะไรได้บ้าง? ถ้าเสี่ยวหมี่โต้วรู้เรื่องนั้น เด็กก็จะต้องสืบสาวราวเรื่องจนถึงที่สุด ถึงเวลานั้น จะให้เธออธิบายกับเขาอย่างไร?

“ถ้าเย่โม่เซินไม่กลับมา คุณคิดจะเป็นแบบนี้ตลอดไปหรือ? เสี่ยวหมี่โต้วเป็นแค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น เขาไม่ได้เข้าใจคุณเหมือนกับผู้ใหญ่ คุณเข้าใจไหม?”

หานมู่จื่อไม่อยากพูดกับเธออีกแล้ว หันหน้าหนีด้วยความรำคาญ พูดอย่างเย็นชา “ฉันเข้าใจแล้ว คุณออกไปเถอะ”

“มู่จื่อ......” เสี่ยวเหยียนยังคงไม่ยอมแพ้ เรียกชื่อของมู่จื่อ นั่งอยู่บนขอบเตียง ไม่อยากถอยออกไป

“เอาล่ะ ฉันอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ”

เมื่อเห็นว่าเสี่ยวเหยียนยังคงนั่งอยู่ข้างเตียง ไม่ยอมออกไป หานมู่จื่อไม่มีวิธีอื่นจริงๆ ทำได้เพียงนอนลง แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ ไม่ไปสนใจเสี่ยวเหยียนอีก