เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 736

บทที่ 735 พวกเรามารอคุณพ่อไปด้วยกัน

คนรับใช้ตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะเธอมาถึงจึงต้องรีบลุกเพื่อไปทำความสะอาดห้องและจัดการเพื่อให้หานมู่จื่อและเสี่ยวหมี่โต้วได้เข้าพัก

กลุ่มของพวกเขาทั้งหมดรู้เรื่องเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ และพวกเขาก็ยังเห็นสื่อถ่ายภาพหานมู่จื่อด้วย

ตอนนั้นเธออยู่ในเพจและสวมชุดแต่งงานอยู่ แต่เจ้าสาวคนสวยกลับมีใบหน้าซีดเซียวและยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มเพื่อนและกลุ่มสื่อมวลชนก่อนจะถูกกลุ่มชนเบียดแน่นจนต้องล้มลง

แม้ว่างานแต่งงานนั้นจะไม่ราบรื่นเท่าใดนักแต่สำหรับพวกเขาแล้ว ตราบใดที่เย่โม่เซินระบุแล้วว่าหญิงสาวคนนั้นคือคนของตระกูลเย่

ยิ่งไปกว่านั้นคือคุณชายตัวน้อยอีกคนด้วย

“คุณผู้หญิงคะ เริ่มดึกแล้ว ท่านกับคุณชายน้อยรีบพักผ่อนกันนะคะ”

“รบกวนมากจริงๆ พวกเธอก็ไปพักผ่อนเหมือนกันนะ”

หลังจากคนรับใช้ออกไปแล้วภายในห้องก็เหลือเพียงแค่เสี่ยวหมี่โต้วและหานมู่จื่อสองแม่ลูก

ทั้งสองแม่ลูกไม่ได้นอนด้วยกันมานานแล้ว ดังนั้นเสี่ยวหมี่โต้วจึงรู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อเห็นว่าเขาจะได้แชร์ห้องนอนกับหม่ามี๊ เสี่ยวหมี่โต้วเขย่งปลายเท้าก่อนจะดึงปลายเสื้อของเธอ “หม่ามี๊ หม่ามี๊ไม่ได้นอนกับเสี่ยวหมี่โต้วมานานแล้ว ตอนค่ำเสี่ยวหมี่โต้วกอดหม่ามี๊ไว้ได้ไหม?”

หานมู่จื่อบีบจมูกนั่นเบาๆ “ได้สิ จากนี้....เราสองคนแม่ลูกมานอนด้วยกันทุกคืนเลยเนอะ”

“ขอบคุณครับหม่ามี๊”

เสี่ยวหมี่โต้วตื่นเต้นมาก ก่อนจะเปลี่ยนรองเท้าเพื่อเข้าไปอาบน้ำ ก่อนจะหันกลับมาพูดกับแม่ตัวเองว่า “หม่ามี๊ เสี่ยวหมี่โต้วไปอาบน้ำก่อนนะ”

“อืม โอเค”

หานมู่จื่อพยักหน้าให้ หลังจากที่เห็นประตูห้องน้ำถูกปิดลง เธอก็นั่งลงขอบเตียงก่อนจะก้มหน้าลงและไล้ปลายนิ้วไปตามผ้าปูที่นอน อารมณ์ของเธอเริ่มดาวน์อีกครั้ง

คนนั้นที่สองแม่ลูกนอนพักผ่อนด้วยกัน เสี่ยวหมี่โต้วเกิดกลัวว่าเธอจะหายไป มือเล็กๆนั้นจึงกอดเอวเธอไว้แน่นก่อนจะกดใบหน้าตัวเองเขากับแขนเธอและถูไถอย่างออดอ้อน

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อที่เพิ่งผ่านมากเธอก็พูดกระซิบราวกับคุยกับเสี่ยวหมี่โต้ว

“เสี่ยวหมี่โต้ว เกิดเรื่องขึ้นกับพ่อของลูกหม่ามี๊เสียใจมากจริงๆ”

ท่ามกลางความมืดไร้เสียงตอบกลับจากเสี่ยวหมี่โต้ว

หานมู่จื่อยังกล่าวต่ออีกว่า “ดังนั้นหม่ามี๊เลยไม่รู้จะเผชิญหน้ากับลูกยังไงและไม่รู้จะบอกเรื่องราวพวกนี้กับลูกยังไงดีเลยไม่วิดีโอคอลคุยกับลูกจนทำให้เสี่ยวหมี่โต้วต้องร้องไห้ด้วยความเสียใจ ทั้งหมดเป็นเพราะหม่ามี๊ หม่ามี๊ขอโทษลูกจริงๆนะ”

“อื้อ” เสียงเสี่ยวหมี่โต้วดังขึ้นเบาๆจากนั้นจึงเกิดแรงกระชับที่เอวเธอเพิ่มขึ้น “หม่ามี๊อ่า เสี่ยวหมี่โต้วบอกไปแล้วว่าหม่ามี๊ไม่ต้องกังวลใจเลย ใครทำหม่ามี๊ของเสี่ยวหมี่โต้วกัน? หรือจะเป็นผู้หญิงบนทีวีที่ทำให้แม่อารมณ์ไม่ดี เสี่ยวหมี่โต้วก็ควรปล่อยแม่ไปก่อน”

ยิ่งเสี่ยวหมี่โต้วเห็นอกเห็นใจกันมากเท่าไร หานมู่จื่อก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นเท่านั้น เธอขาดความรับผิดชอบ........ในฐานะแม่จริงๆ

พอคิดถึงเรื่องพรุ่งนี้ที่ต้องไปจัดการ หานมู่จื่อก็ทำได้เพียงแค่ถอนหายใจ

“ถ้าหม่ามี๊รู้สึกไม่ดี หม่ามี๊ก็จุ๊บโป๊ะๆเสี่ยวหมี่โต้วเร็ว!” เสี่ยวหมี่โต้วถูหัวไปมาที่เธอ “แค่แม่โป๊ะๆเสี่ยวหมี่โต้ว เสี่ยวหมี่โต้วก็ไม่โกรธแล้ว”

หานมู่จื่อรู้สึกอบอุ่นหัวใจเธอก้มศีรษะจูบที่หน้าผากของเสี่ยวหมี่โต้วก่อนจะกระซิบว่า “เราจะรอพ่อกลับมาไปด้วยกันนะ”

“อื้ม! หม่ามี๊ไม่ต้องห่วง ถ้ามีเรื่องอะไรลำบากใจเสี่ยวหมี่โต้วจะช่วยแม่เอง”

หานมู่จื่อทำได้เพียงแค่ยิ้ม ซึ่งไม่ได้ช่วยเธออะไรมากเพราะท้ายสุดแล้วเสี่ยวหมี่โต้วอายุเพียงแค่สี่ห้าขวบจึงไม่ได้ช่วยเธอได้มากนัก

“รีบไปนอนได้แล้ว ฝันดีนะลูก”

“ฝันดีครับหม่ามี๊!”

*

วันต่อมา

หานมู่จื่อตื่นตรงเวลาก่อนจะลุกไปเริ่มแต่งหน้าที่โต๊ะเครื่องแป้ง