เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 737

บทที่ 736 ทั้งเธอและบริษัท ผมก็จะเอาทั้งหมดนั่นแหละ

เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น หานมู่จื่อถึงกับขมวดคิ้วแน่น ในเวลาแบบนี้ใครโทรมาหาเธอกันนะ?

หรือว่าจะเป็นซูจิ่ว?

หานมู่จื่อวางแก้วลงก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู แต่กลับพบว่าไม่ใช่เบอร์ของซูจิ่ว

แต่เป็น... เย่หลิ่นหาน

เธอมองดูสายที่โทรเข้าเขาของเขาก่อนหน้า

เย่หลิ่นหานโทรหาเธอตอนนี้ เขาคิดจะทำอะไรกันแน่?

ในขณะที่หานมู่จื่อกำลังคิดหาเป้าหมายของเขา เธอกดรับสายโทรศัพท์แล้วกรอกเสียงลงไป “ ฮัลโหล? ”

เมื่อได้ยินเสียงของเธอ เย่หลิ่นหานก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “ ดีจัง คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ”

หานมู่จื่อ “......”

ดังนั้นเขาเธอหาเธอเพื่อพูดแค่นี้?

เย่หลิ่นหาน “ วันนี้คุณปิดโทรศัพท์ทั้งวัน ผมติดต่อคุณไม่ได้เลย ”

ถ้าจะมาพูดแค่นี้ หานมู่จื่อก็ไม่รู้ว่าจะหยิบขึ้นมารับทำไม หลังจากนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง เธอก็หยิบแซนด์วิชขึ้นมากัดไปหนึ่งคำ

เสียงเคี้ยวเบาๆ ดังไปถึงหูของเย่หลิ่นหาน เขาตกใจเล็กน้อยจึงถามออกไปเสียงแผ่วว่า “ คุณยังไม่ทานข้าวเช้าเหรอ? ”

หานมู่จื่อมองไปข้างหน้าเห็นการจราจรที่ติดขัดจนรถขยับไม่ได้ เธอจึงดื่มข้าวโอ๊ต แล้วกลืนแซนด์วิชลงไป

“ คุณเย่มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ? ”

อีกฝ่ายเงียบไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็ตอบกลับมาเสียงเบาว่า “ผมแค่คิดถึง คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากจะเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อ คุณ... ตอนนี้โอเคไหม?”

เมื่อได้ฟังอย่างนั้น หานมู่จื่อก็เม้มปาก มองสถานการณ์ภายนอกรถแล้วก็บอกกับเขาไปตามตรง

“ เกรงว่าจะไม่สะดวก ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ระหว่าง... ทางไปบริษัทตระกูลเย่ ”

คำพูดของเธอทำให้อีกฝ่ายเงียบไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นหานมู่จื่อก็สังเกตว่าน้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นกังวลเล็กน้อย

“ มู่จื่อ? คุณไปทำอะไรที่บริษัทตระกูลเย่? ไม่ใช่ว่าคุณเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศเหรอ? คุณควรที่จะพักผ่อนสิครับ ”

หานมู่จื่อยิ้มบางๆ “ ไม่ได้ทำอะไรหรอก ฉันเพียงแค่อยากไปดูสักหน่อยน่ะ ”

เธอค่อยๆ ดื่มข้าวโอ๊ตเข้าไปอีกคำ ไม่อยากจะบอกเลยว่าฝีมือการทำอาหารของสาวใช้คนนี้ช่างยอดเยี่ยมเสียจริง เป็นการชงข้าวโอ๊ตเป็นอะไรที่อร่อยมาก ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกอยากอาหารมากขึ้น

“ที่บริษัทมีอะไรให้ดูเหรอ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? ผมจะไปหาคุณ”

ปฏิกิริยานี้ของเขานั้นทำให้หานมู่จื่อรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

“ คุณกลัวอะไร? ”

เธอเอ่ยถาม

เย่หลิ่นหานตกใจ หลังจากนั้นจึงพูดออกไปยิ้มๆ ว่า “ มู่จื่อ ผมจะกลัวอะไรล่ะ? ”

“ ถ้าคุณไม่ได้กลัวความผิด งั้นก็รอฉันที่บริษัท เอาไว้เราค่อยคุยกัน ”

พูดจบ หานมู่จื่อก็ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดอะไรอีก เธอกดวางสายในทันที

เธอวางโทรศัพท์ทิ้งเอาไว้ก่อนจะกินแซนด์วิชที่ยังกินไม่เสร็จต่อ

รอเธอกินแซนด์วิชและดื่มข้าวโอ๊ตจนหมดแล้ว การจราจรตรงหน้าก็สามารถคลี่คลายได้ในที่สุด หานมู่จื่อรีบปัดเศษขนมปังในมือก่อนจะขับรถต่อ

ที่นี่อยู่ใกล้กับบริษัทของตระกูลเย่มาก ใช้เวลาเพียงสิบห้านาทีเธอก็มาถึงที่หมาย

หลังจากสิบห้านาที หานมู่จื่อก็มาถึงบริษัท เธอเอารถเข้าไปจอดในส่วนของตระกูลเย่

เพราะคนของตระกูลเย่ล้วนเคยเจอเธอมาหมดแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีใครมาหยุดเธอเมื่อเธอจะขึ้นลิฟต์ เธอเดินตรงไปทางลิฟต์ที่มีไว้สำหรับเย่โม่เซิน ขณะที่กำลังจะก้าวขึ้นลิฟต์ แขนของเธอก็ถูกใครบางคนคว้าเอาไว้

หานมู่จื่อหันกลับไปมองก็เห็นว่าเป็นเย่หลิ่นหาน

“ อย่าขึ้นไป ” เขาบอก

หานมู่จื่อ “ ? ”