เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 764

บทที่763 น่ามองมากมั้ย

หานมู่จื่อเพิ่งจะกลับมาจากไปส่งเอกสาร เห็นพี่หลินกำลังยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องเลขา ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก

“พี่หลิน?”

พี่หลินมองมายังเธอ แววตาปรากฏความรู้สึกผิดหวังออกมาเล็กน้อย

“ฉันเคยคิดว่าเธอจะเป็นคนเอาจริงเอาจังคนหนึ่ง”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้แล้ว ภายในใจของหานมู่จื่อหล่นวูบขึ้นมาทัน ริมฝีปากก็เปิดออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง จากนั้นถามออกไป “พี่หลิน เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?”

“เมื่อเช้าตอนที่ฉันสั่งให้เธอไปทำความสะอาดห้องทำงานคุณชายเซิน ได้บอกเธอว่ายังไง?”

หานมู่จื่อนึกย้อนไปแป๊บนึง จากนั้นก็เอ่ยท่องออกมาตามที่เธอได้พูดออกมาเมื่อเช้านี้ “พี่หลินบอกว่าคุณชายเซินรักสะอาด อย่าให้เห็นแม้แต่ไรฝุ่น”

“แล้วเธอได้ทำตามหรือยัง?”

หานมู่จื่อพยักหน้าออกไป “แน่นอนค่ะ ฉันจะไม่ทำตามได้ยังไงกันล่ะคะ?”

สวรรค์ย่อมรับรู้ว่าเพื่องานนี้แล้วเธอได้พยายามอย่างสุดความสามารถมาโดยตลอด

“เธอแน่ใจนะว่าได้ทำตามแล้วจริงๆ?” พี่หลินหรี่ตามองหานมู่จื่ออย่างประเมิน แววตาของเธอชัดเจนไม่มีอะไรอย่างอื่นเจือปน มองดูเหมือนกับว่าจะไม่ใช่ท่าทางของคนที่กำลังโกหกจริงๆ หรือว่าเธอไม่ได้ตั้งใจขี้เกียจจริงๆงั้นหรอ? แต่ถ้าทำความสะอาดแล้ว ทำไมคุณชายเซินถึงยังโมโหออกมาอีกกัน?

เมื่อได้พิจารณารอบด้านแล้วนั้น พี่หลินทำได้เพียงเอ่ยออกไปว่า “เธอไปกับฉันเถอะ”

หานมู่จื่อทำได้เพียงเดินตามหลังเธอออกไป พวกเธอทั้งสองคนใกล้จะเดินไปจนถึงห้องท่านประธานแล้ว ในระหว่างที่เดินออกไปนั้น หานมู่จื่อก็รู้สึกร้อนรนสุดๆ เธอคงจะไม่ถูกไล่ออกตั้งแต่ทำงานวันที่สองหรอกมั้ง?

ถ้าอย่างนั้นแล้วความพยายามที่เธอได้ทำมามันจะไม่สูญเปล่าไปหรอกหรอ?

ไม่ได้ เธอจะถูกไล่ออกไม่ได้ เธอจะต้องหาวิธีรับมือให้ได้

ดังนั้นแล้วหานมู่จื่อจึงคิดหาสารพัดวิธีรับมืออยู่ในใจ แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะร้อนใจมากเกินไปหรือเปล่า สมองของเธอถึงได้ว่าเปล่าไปหมด คิดอะไรไม่ออกเลยสักอย่าง

เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องทำงาน จังหวะการเต้นของหัวใจของหานมู่จื่อก็ยิ่งทวีความเร็วขึ้นมามากขึ้น

ประตูห้องทำงานไม่ได้ปิด ได้เปิดอยู่อย่างนั้น แต่พี่หลินก็ได้เคาะประตูออกไปอย่างมีมารยาท “คุณชายเซิน?”

น้ำเสียงทุ้มต่ำที่เรียบนิ่งของชายหนุ่มดังออกมาจากทางด้านใน “เข้ามา”

ความเยือกเย็นแผ่กระจายออกไปทั่วทั้งห้อง

พี่หลินหลับตาลง เห็นได้ชัดว่าไม่อยากเข้าไปยุ่งกับความซวยนี้ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นหันกลับไปพูดกับหานมู่จื่อด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “คุณชายเซินสั่งให้เธอเข้าไปล่ะ”

หานมู่จื่อ “...”

ถึงแม้ว่าใบหน้าของเธอจะเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่ทว่าดูเหมือนว่าจะรู้สึกแปลกขึ้นมาอย่างน่าประหลาด มันเกิดอะไรขึ้นกัน?

“พี่หลิน เอ่อ...”

พี่หลินไม่ให้โอกาสให้เธอได้พูดอะไรออกไป ก็ได้ดึงแขนของเธอแล้วดันร่างของเธอเข้าไป พร้อมกับเอ่ยพูดกระซิบออกมาว่า “ขอให้เธอโชคดีแล้วกันนะ สู้ๆ”

หานมู่จื่อยังไม่ทันได้ถามคำถามที่เธออยากถามออกไปเพื่อความชัดเจน แต่พี่หลินก็ได้หายไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงตัวเธอที่ยืนอยู่ตรงที่ตรงนั้น

“ยืนทำสากกะเบืออะไรอยู่ตรงนั้น?”เสียงเยือกเย็นของชายหนุ่มดังออกมาหานมู่จื่อรู้สึกเย็นวาบไปทั่วทั้งแผ่นหลังทันที จากนั้นก็หันไปสบตาเข้ากับดวงตาดำสนิทของเย่โม่เซินคู่นั้น ภายในใจของหานมู่จื่อก็ตื่นตระหนกขึ้นมา จากนั้นก็ได้ยินเขาเอ่ยออกมา “ยังรีบมาดูสิ่งดีๆที่เธอทำงามหน้าเอาไว้อีก”

เธอ?

หานมู่จื่อไม่รู้ว่าเธอไปทำเรื่องดีอะไรออกไป แต่ฟังจากน้ำเสียงของเย่โม่เซินแล้วจะต้องไม่ใช่เรื่องดีอะไรแน่ ดังนั้นแล้วเธอจึงเดินเข้าไปยังเย่โม่เซินทันที

“คุณ……ชายเซิน”

ในตอนที่เอ่ยพูดคำนั้นออกไป เธอยังคงรู้สึกกระอักกระอ่วนอย่างมาก แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้ เข้าเมืองตาหลิ่วก็ต้องหลิ่วตาตาม ใครใช้ให้ตอนนี้เขาถูกสมญานามอย่างนั้นกันล่ะ?

หานมู่จื่อเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงไม่ไกลจากร่างของเขานัก มองเขาออกไปด้วยสีหน้าของความสงสัย

ทันทีที่เธอเดินใกล้เข้าไป กลิ่นหอมจากร่างก็ได้อบอวลเข้ามาอีกครั้ง ล้วนแล้วแต่จะเป็นกลิ่นอายของเธอทั้งสิ้น เย่โม่เซินไม่ใช่ว่าจะไม่ได้กลิ่นจากร่างของหญิงสาว แต่ทำไมเขาถึงไม่ได้รังเกียจกลิ่นบนร่างของผู้หญิงประหลาดคนนี้กัน?

กวาดสายตามองเธอเล็กน้อย นัยน์ตาใสคู่นั้นของเธอมองมายังเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา ไม่เหมือนว่าจะเป็นท่าทางของคนที่มายอมรับผิดเลยสักนิด

เย่โม่เซินชี้ไปยังขอบหน้าต่าง

หานมู่จื่อก็รีบเดินไปดูทันที มองออกไปอย่างละเอียด พบว่าไม่ได้มีปัญหาอะไร จากนั้นก็เลยเอ่ยออกไป “ตรงนี้ทำความสะอาดได้อย่างสะอาดมากค่ะ ไม่มีฝุ่นเลย”