เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 765

บทที่764 จูบกันแล้ว

“น่ามองมากมั้ย?”

หานมู่จื่อที่ยังกำลังอยู่ในห้วงความคิด เขากำลังอยู่ในช่วงที่กำลังจูบเธออย่างไม่รู้ตัว น่าสนุกจังเลยแฮะ

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เธอก็ได้พยักหน้าออกไปตามใจคิด

แต่เพียงไม่นาน ก็รู้สึกแหม่งๆขึ้นมา

ในห้องทำงานแห่งนี้มีเพียงแค่เธอกับเย่โม่เซินเพียงแค่สองคน นอกจากเขาแล้วจะยังมีใครถามเธอออกมาได้อีก?

เมื่อเธอเรียกสติกลับคืนมาแล้วนั้น ก็ได้พบว่าเย่โม่เซินได้ลุกขึ้นยืนมาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่อาจทราบได้ สายตาก็ได้มองมายังใบหน้าของเธอเข้าพอดี ในตอนนี้ได้มองเธอมาอย่างหยอกเย้าพร้อมเอ่ยถามออกมา

ใบหูเริ่มรู้สึกร้อนขึ้นมาเล็กน้อย นึกไม่ถึงว่าเธอจะมองเหม่อออกไปอย่างไม่ระวังได้

หานมู่จื่อจำต้องทำเหมือนราวกับว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น จากนั้นก็หันกลับไปเช็ดทำความสะอาดบริเวณขอบหน้าต่างต่อทันที

กึกกัก——

เสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาจากทางด้านหลัง ดูเหมือนว่าเย่โม่เซินจะลุกขึ้น เสียงฝีเท้าค่อยๆเข้ามาหาร่างเธอขึ้นมาเรื่อยๆ ทุกก้าวที่ก้าวเข้ามาเหมือนกับว่ากำลังเหยียบลงมาบนใจของเธอ

เมื่อเขาใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ หัวใจของหานมู่จื่อก็เต้นเร็วขึ้นมามากขึ้นเรื่อยๆ

เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไรไป ทั้งๆที่พวกเธอทั้งสองก็คุ้นเคยกันถึงขั้นนั้นแล้วแท้ๆ ตอนนี้เขาก็แค่จำเธอไม่ได้เท่านั้นเอง

การเข้าใกล้เข้ามาของเขา ทำไมเธอถึงได้มีสภาพจิตใจที่เตลิดเปิดเปิงอย่างนี้ได้?

หานมู่จื่อกำผ้าขนหนูในมือแน่น ในตอนที่หันกลับไปเตรียมที่จะเดินหนี ก็ไปชนเข้ากับอ้อมกอดของเย่โม่เซินเข้าพอดี

“อ๊า!”

จากนั้น เย่โม่เซินก็ได้กางมือทั้งสองข้างรัดร่างเธอให้อยู่ในอ้อมแขนของเขา

หานมู่จื่อต้องยกสองมือขึ้นมากันด้านหน้าหน้าอกของตัวเองเอาไว้ตามสัญชาตญาณ เบิกตากว้างมองเย่โม่เซินที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่อยากที่จะเชื่อ

นี่เขากำลังทำอะไรกัน? ทั้งๆที่วันนั้น ยังหลบเลี่ยงตัวเองอย่างกับงูพิษอยู่เลย ทำไมจู่ๆถึงได้จู่โจมเข้ามาอย่างนี้ได้กัน?

“เข้ามาบริษัทตระกูลยู่ฉือ ก็เพื่อฉันด้วยล่ะมั้ง?”

แววตาของเขาเยือกเย็น แต่ปากคอก็ช่างเราะร้ายออกมา ร่างใหญ่ของเขายืนอยู่ตรงหน้าของเธอ ถ้ามองจากทางด้านหลังก็เหมือนกับว่าจะบังร่างเธอจนมิด

“ที่หน้าประตูใหญ่วันนั้น เธอก็ตั้งใจสินะ” คำพูดนี้ไม่ได้กำลังถามออกมา แต่ได้ปักใจเชื่อไปอย่างนั้นไปเรียบร้อยแล้ว

หานมู่จื่อ “...”

เธอไม่อาจยอมรับออกไปอย่างแน่นอน ถ้าบอกไปว่าเธอเข้ามาบริษัทนี้ก็เพื่อเขา คาดว่าเธอน่าจะถูกเขาโยนออกไปแน่ ถึงอย่างไรเย่โม่เซินในตอนนี้ก็ต่างไปจากเย่โม่เซินเมื่อก่อนนัก

ดังนั้นแล้วหานมู่จื่อจึงส่ายหน้าปฏิเสธออกไปอย่างแรง

ถึงแม้ว่าเธอจะทั้งปฏิเสธและทั้งส่ายหน้าออกมาไม่หยุด แววตาของเธอกลับเต็มไปด้วยความลนลาน เหมือนกับว่ากำลังพูดโกหกออกมา

อีกทั้ง...เหมือนกับว่าจะยังมีความรู้สึกบางอย่างขึ้นมาอีก

แต่เป็นอะไรนั้น เย่โม่เซินนั้นมองไม่ได้ไม่ชัดนัก

เขาหรี่ตาออกมา พร้อมโน้มตัวลงไป เพื่อเข้าใกล้ไปอีกนิด เพื่อให้มองเห็นชัดเจนขึ้นอีกหน่อย

อย่างนั้นแล้ว เมื่อหานมู่จื่อเห็นว่าเขาโน้มร่างลงมาใกล้ร่างของเธอเรื่อยๆ ลมหายใจร้อนผ่าวรดลงมาบนใบหน้าของเธอ หัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้นมาเรื่อยๆ

ก๊อกๆ——

เสียงดังขึ้นมาจากทางด้านหน้าประตู ทำเอาหานมู่จื่อตกใจตื่นขึ้นมาจากภวังค์

เฉียวจื้อกำลังยืนอยู่ที่ประตูห้องทำงาน มองฉากตรงหน้าด้วยสีหน้าตื่นตะลึง เหมือนราวกับว่ากำลังพบเห็นโลกใหม่ไม่ปาน

หานมู่จื่อเรียกสติกลับคืนมา จากนั้นก็ย่อร่างลงแล้วออกจากวงแขนของเย่โม่เซินออกไป หลบหนีหัวซุกหัวซุนออกไปจากห้องทำงานเหมือนกับว่าถูกจับได้หลังจากที่ได้ทำเรื่องไม่ดีลงไป

ในตอนที่วิ่งผ่านร่างเฉียวจื้อออกไปนั้น เฉียวจื้อก็ยังมองเธอมาด้วยสีหน้าที่สนอกสนใจ