เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 777

บทที่776 เชิญฉันเข้าบ้านหมายความว่ายังไง

ก้าวของหานมู่จื่อหยุดลง และหลังจากที่เฉื่อยชาเป็นเวลาสองวินาทีจู่ๆเธอก็ดึงชุดคลุมศีรษะของเธอลงและหันกลับมา

การหันศีรษะนี้ พอดีสบกับดวงตาของเย่โม่เซินที่เย็นราวกับน้ำแต่ในสายตาลึกๆของเขา

เธออ้าปากอยากพูดอะไร……รู้สึกเศร้าขึ้นมา

เย่โม่เซินขมวดคิ้ว “เข้าไป”

หายมู่จื่อกัดริมฝีปากล่าง หันไปมองตรงประตูที่มืดสนิท กัดฟันพูด: “ไฟเสียแล้ว แล้วข้างในมืดมาก ฉันไม่กล้าเดินคนเดียว”

อันที่จริงนี่เป็นเรื่องโกหกแบบสบายๆที่เธอบอก เพื่อประหยัดเงินเจ้าของบ้านมักจะปิดไฟหลังจากหลับไปและไฟถนนด้านนอกไม่สามารถส่องเข้ามาได้ โดยปกติหานมู่จื่อจะไม่ทำงานล่วงเวลาและไม่ออกไปข้างนอกกลางดึก

ตอนนี้เป็นครั้งแรกที่เธอเจอสถานการณ์เช่นนี้

แต่ถ้าให้เธอเดินไปคนเดียวจริงๆ เธอก็เปิดไฟในมือถือได้

แต่ว่า เธอไม่อยาก

มีโอกาสที่ดีขนาดนี้ เธอต้องคว้าเอาไว้ ให้เย่โม่เซินมีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้น

พูดจบ เธอมองไปทางเย่โม่เซิน และมองเขาอย่างระมัดระวัง

สายตาแบบนี้……

ทันใดนั้นรอยยิ้มจางๆก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเย่โม่เซิน

แม้ว่าดวงตาของเธอจะระมัดระวัง แต่ก็ยังชัดเจนและเปลือยเปล่า

ดูเหมือนว่าจะพูดว่า: นายไปส่งฉันหน่อย

เย่โม่เซินรู้สึกหมดหนทางเล็กน้อยไม่รู้ว่าเขาจะมีอารมณ์เช่นไรต่อผู้หญิงคนนี้ แต่ร่างกายของเขาตอบสนองอย่างรวดเร็วก่อนที่เขาจะตอบสนองริมฝีปากบางของเขาได้พูดออกไป

“เธอไปก่อน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้หานมู่จื่อก็ดีใจมาก เมื่อรู้ว่าเขาเต็มใจที่จะส่งเธอออกไปและเดินไปข้างหน้าด้วยความพึงพอใจ เย่โม่เซินล็อคประตูรถและเดินเข้าไปข้างหลังเธอ

บนถนนหลังจากนั้นหานมู่จื่อเดินอย่างช้าๆโดยทำตามขั้นตอนเล็กๆในทุกย่างก้าว

เธอเดินมาเป็นเวลานานหลังจากนั้นเพียงไม่นาน

เย่โม่เซินเดินอยู่ข้างๆเขาถนนข้างหน้ามืดและมืด

ทันใดนั้นเสียงต่ำของเย่โม่เซินก็ดังขึ้นในความมืด

“จงใจเหรอ?”

อะไรนะ?

หานมู่จื่อถึงกับผงะและกล่าวว่า: “ฉันไม่ได้จงใจสะหน่อย แต่ถนนมันมืดมาก ฉันเดินไม่เร็ว”

ในไม่ช้าการเยาะเย้ยของเย่โม่เซินก็มาจากทางด้านซ้าย

“ฉันถามเรื่องนี้ไหม？”

หานมู่จื่อ: “”

เธอยื่นมือปิดปากของตัวเอง

โอเค เธอนี่มันคนยังไม่ได้ถามก็สารภาพเอง

พระเจ้าช่วย！！！ทำไมเธอถึงรู้สึกประหม่าต่อหน้าเย่โม่เซิน?

หานมู่จื่อจึงไม่พูดอะไรอีกและก้าวเร็วขึ้นเล็กน้อยและในไม่ช้าก็มาถึงหน้าบ้าน เธอก้มหัวลงหากุญแจในกระเป๋าเพื่อเปิดประตู

เสียงของกุญแจชนกันดังขึ้นในคืนที่มืด หานมู่จื่อเปิดประตู จากนั้นหันไปมองเย่โม่เซินที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ

“ขอบคุณที่ส่งฉันกลับมา นาย……”

เธอลังเลเล็กน้อย แต่ก็ถามออกไป

“นายจะ……เข้าบ้านดื่มน้ำก่อนค่อยไปไหม?”