เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 780

บทที่779 ไม่ใช่แค่กอดแป๊บนึงเหรอ

เย่โม่เซินกลับมาบริษัท ตอนที่เดินผ่านห้องเลขา จู่ๆก็ได้ยินเสียงจากข้างใน

พอตั้งใจฟัง ก็ได้ยินเป็นเสียงของผู้ช่วยของเขา

เรียกอะไร? เกิดอะไรขึ้น?

เย่โม่เซินขมวดคิ้ว ดันประตูเข้าไป

เมื่อมองไปรอบๆ มีเพียงหานมู่จื่อเท่านั้นที่กำลังนอนอยู่บนโซฟาในห้องเลขา และเธอเป็นคนที่ทำเสียงในเมื่อกี้

เย่โม่เซินเดินเข้าไปหาเธอโดยไม่รู้ตัว แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเดินมาหาเธอ

เมื่อเขามาถึงตรงหน้าเธอ เย่โม่เซินก็เห็นคิ้วที่บอบบางของหานมู่จื่อขมวดแน่นๆ หน้าผากสีขาวของเธอปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็น เปียกชุ่มเส้นผมสองสามเส้นบนหน้าผากของเธอ และริมฝีปากสีชมพูก็เผยอขึ้นมา สีหน้าดูเจ็บปวดมาก

นี่คือ……ฝันร้าย?

เย่โม่เซินขยับปลายนิ้ว ก้มตัวลงและเกี่ยวผมที่เปียกของเธอออก

“ไม่เอา นายกลับมา……”

ทันใดนั้นหานมู่จื่อก็ตะโกนขึ้นทำให้เย่โม่เซินที่อยู่ใกล้ๆตกใจ เขาเห็นว่าสีหน้าของเธอไม่ดีนัก และการหายใจของเธอก็เร็วขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดน้ำตาก็ไหลออกมาจากมุมตาของเธอ

ท่าทางที่เจ็บปวดนี้ เย่โม่เซินเคยเห็น

ครั้งแรก

ครั้งแรกที่เธอเห็นเขา เธอก็เป็นแบบนี้ เธอวิ่งมาหาเขาอย่างกระวนกระวาย สุดท้ายตอนที่เธอถูกพาตัวไป สีหน้าของเธอเหมือนกับตอนนี้

หยดน้ำตาราวกับคริสตัลไหลลงที่มุมตาของเธอและตกลงบนโซฟา ราวกับว่าตกลงอยู่ในหัวใจของเย่โม่เซิน

เมื่อคิ้วของเขาขมวดลงลึกขึ้นเรื่อยๆ ผู้หญิงที่นอนหลับอยู่บนโซฟาก็ตะโกนและลืมตาขึ้น

และเขายังคงงอตัว และทั้งสองมองหน้ากันโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

เย่โม่เซิน: “……”

เขาเม้มริมฝีปากบางของเขา และกำลังจะยืนตัวตรง หญิงสาวรีบยื่นมือออกมาและกอดคอเขาไว้แน่น

“ดีแล้วที่นายไม่เป็นไร ฉันรู้ว่านายจะไม่ทิ้งฉันไว้คนเดียว……”

หานมู่จื่อตกอยู่ในฝันร้าย เธออยากจะไปช่วยเย่โมเซิน แต่เธอไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้ เธอทำได้เพียงมองเขาล้มลง และแม้ว่าเธอจะเจ็บปวดมาก แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้

ในที่สุดครั้งแรกที่เธอลืมตาเธอก็เห็นเย่โม่เซินยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ดังนั้นใต้จิตสำนึกของหานมู่จื่อจึงกอดเขาไว้

มีความรู้สึกเหมือนได้ของล้ำค่าคืนกลับมา

แต่เย่โม่เซินที่โดยเธอกอดไว้นั้นก็คิดต่างจากเธอ

เขาขมวดคิ้วแน่นขึ้นและแน่นขึ้น ขณะที่เขาฟังเสียงกระซิบในปากของเธออย่างต่อเนื่อง

ผู้หญิงคนนี้…

ดูเหมือนจะมองเขาเป็นคนอื่น？？

ไม่งั้นเธอจะกล้ากอดตัวเขาแบบนี้ที่ไหน？

ยังคงพูดในสิ่งที่อธิบายไม่ได้เหล่านั้น?

ไฟที่ไม่รู้จักพุ่งเข้ามาที่หน้าอกของเธอเย่โม่เซินจับแขนบาง ๆ ของเธอและดึงเธอออกไปหานมู่จื่อกอดเขาแน่นด้วยความตื่นตระหนก: “ไม่ ไม่เอา นายอย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว”

เย่โม่เซิน：“……”

ให้ตายสิ！

เธอคิดเขาเป็นอีกคนจริงๆเหรอ คนที่เธอเคยพูดก่อนหน้านี้ คนที่เธอจำผิดคนเหรอ?

หัวใจของเย่โม่เซินเริ่มอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ และเพิ่มแรงในมือ หานมู่จื่อถูกเขาผลักออกไปโดยไม่เต็มใจ

ยังคงมีน้ำตาที่มุมดวงตาของเธอ เธอมีดวงตาที่สวยงาม แต่ใบหน้าของเธอซีดราวกับว่าเธอเป็นโรคร้ายแรง

เย่โม่เซินแสดงความเยาะเย้ย “คุณคิดยังไงกับฉันกัน？”

หานมู่จื่อมองเขาด้วยความประหลาดใจ

“หือ？”เขาเหล่ตาของเขา ออร่าแห่งการสังหารที่อันตรายโผล่ออกมาทั่วร่างกายของเขา หานมู่จื่อสั่นสะท้านและค่อยๆเรียกสติกลับมา

คนที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นของจริงและ…ตอนนี้เย่โม่เซินได้สูญเสียความทรงจำโดยสิ้นเชิงและจำเธอไม่ได้

แต่ตอนนี้เธอกลับทำเรื่องเสียมารยาทมาก

คิดได้ถึงตรงนี้ หานมู่จื่อรีบเอามือเช็ดน้ำตา และขอโทษเย่โม่เซิน