เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 79

บทที่ 79 คุณชายเย่ชอบเธอเหรอ

“คุณชายเย่ ตามข้อมูลผู้ช่วยเสิ่นถูกลักพาตัวเมื่อตอนเธอยังเด็ก”

เมื่อฟังคำพูดของเซียวซู่เย่โม่เซิน ก็เห็นตรงกับที่เขาพูด

“เพราะผู้ช่วยเสิ่นแตกต่างจากเด็กอื่นๆ ดังนั้นเธอจึงถูกขังอยู่ในบ้านหลังเล็กๆมืดๆคนเดียว และตำรวจบอกว่าเธอถูกขังอยู่ในบ้านตลอดทั้งสามวันสามคืนโดยไม่ให้น้ำให้ข้าวและไม่มีใครมาดูเธอเลย”

เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ เย่โม่เซินถือข้อมูลกระชับไว้ในมืออย่างเงียบๆ

“สามวันต่อมาคนค้ามนุษย์ก็เข้ามาทุบตีเธอ ตามที่กล่าวไว้ในตอนนั้นผู้ช่วยเสิ่นเมื่อตำรวจพบเธอ เธอกำลังจะตายแล้ว เธอไปอยู่โรงพยาบาลเป็นเวลานานกว่าจะช่วยชีวิตของเธอได้”

เมื่อพูดตรงนี้ เซียวซู่ก็หยุดลง แล้วพูดอย่างไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ “ตอนนั้น……ผู้ช่วยเสิ่นแค่อายุสี่ห้าขวบ……”

สี่ห้าขวบ ถูกทิ้งให้หิวอยู่สามวัน ไม่ได้ดื่มแม้แต่น้ำ นึกไม่ถึง……

เย่โม่เซิน รู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างเข้ามาในหัวของเขาอย่างแรง ข้อมูลที่อยู่ในมือของเขายับยู่ยี่ เซียวซู่ที่อยู่ด้านข้างมองอย่างเงียบๆ และเตือนเขาขึ้นมา

“คุณชายเย่ มีอะไรผิดปกติกับคุณหรือ?”

เมื่อได้ยินคำพูด ดวงตาของ เย่โม่เซิน ก็เปลี่ยนไป สายตาเย็นชาของเขาตอบโต้มาเหมือนมีดมาที่ เซียวซู่ เขาไม่กล้าพูดอะไรรีบปิดปากทันที

“ผู้ช่วยเสิ่นอาจจะถูกขังอยู่ในบ้านเมื่อวาน หลังจากไฟดับในห้องเต็มไปด้วยความมืด อาจจะทำให้เธอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อก่อนดังนั้นเลยเป็นแบบนี้”

ประสบการณ์ที่มืดมนและสิ้นหวังเช่นนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกินสำหรับเด็กอายุสี่หรือห้าขวบในเวลานั้น

เธอต้องมีสภาพจิตใจอย่างไง ถึงทนมาได้ขนาดนี้?

เย่โม่เซิน จู่ๆก็คิดขึ้นมาได้เมื่อเธอเข้าบ้านตระกูลเย่เป็นครั้งแรก ได้ยินว่าตอนที่ให้เธอออกจากบ้านไปตอนนั้น ดวงตาก็มีความสับสนงงงวยไม่รู้ว่าทำอะไรผิดของเธอ จากนั้นเธอก็รีบเจรจากับเขาเพื่อให้มีโอกาสอยู่ต่อ

“ไปโรงพยาบาล”

เย่โม่เซินโยนข้อมูลทิ้ง แล้วเลื่อนล้อรถเข็นออกไปข้างนอก

โรงพยาบาล

เสิ่นเฉียว นอนตลอดทั้งคืน ป้าเฉินเฝ้าเธอตลอดทั้งคืนโดยไม่เห็นเธอลืมตาขึ้นมา หมอมาตรวจและพบว่าร่างกายเธออ่อนแอเกินไปจึงให้ยาแก่เธอ

เมื่อเย่โม่เซินมาได้ครึ่งทาง ป้าเฉินก็ลุกขึ้นทันที

“คุณชายสอง คุณมาแล้ว”

“ป้าเฉิน ตื่นหรือยัง?”

ป้าเฉินส่ายหัว“ไม่เลย ดิฉันเฝ้าอยู่ทั้งคืน คุณนายน้อยสองไม่ได้ลืมตาขึ้นมาเลย”

เมื่อได้ยิน ดวงตาของเย่โม่เซินก็เย็นชาลง ถึงตอนนี้ยังไม่ตื่น?

“แต่หมอมาพบเธอและบอกว่าอารมณ์ของเธอดีขึ้นแล้ว ทุกอย่างเป็นปกติและเธอน่าตื่นขึ้นมาเร็วๆ นี้”

พูดถึงตรงนี้ ป้าเฉินก็พูดว่า “ฉันคิดว่าคุณหมอพูดถูกต้องแล้ว ในเมื่อคุณนายน้อยสองใกล้จะตื่นแล้ว ถ้าอย่างนั้นฉันจะกลับไปเตรียมตัวสักหน่อย อีกสักครู่จะนำอาหารทำสดใหม่มาให้”

“อืม”เย่โม่เซินตอบด้วยเสียงที่แหบ

เซียวซู่พูดขึ้นมาด้วยเสียงแหบแห้ง “ป้าเฉิน คุณทนมาทั้งคืนแล้ว ผมจะไปส่งคุณกลับบ้าน”

“ไม่ต้องไม่ต้องหรอก ฉันนั่งรถเมล์ครู่เดียวก็ถึงแล้ว คุณกับคุณชายสองตาคล้ำกันขนาดนี้ คงไม่ได้นอนกันทั้งคืนล่ะสิ?”

เซียวซู่พูดถึงเรื่องนี้อย่างขมขื่น เขาไม่ได้นอนทั้งคืน แต่เย่โม่เซิน……ทำไมถึงไม่ได้นอนทั้งคืน?

เซียวซู่เอนตัวไปข้างหน้าเพื่อดูใต้ตาของ เย่โม่เซิน

“อยากตายเหรอ?”อย่างไรก็ตาม เขาเพิ่งก้มหัวของเขาไปใกล้ๆดวงตา เย่โม่เซิน สายตาของเขาก็มองกลับมาทันทีเซียวซู่รีบถอยออกมา

“คุณชายเย่ไม่ได้นอนหลับ ……เป็นเพราะกังวลเรื่องผู้ช่วยเสิ่นเหรอ?”

“……”เย่โม่เซินขมวดคิ้ว

“คุณชายเย่ คุณรู้ตัวหรือไม่ ว่าคุณทำกับผู้ช่วยเสิ่น……”

“นายจะพูดอะไร?”เสียงของเย่โม่เซินนั้นเยือกเย็นและหยิ่งกว่าปกติและบรรยากาศที่มืดมนลง

เซียวซู่เลียริมฝีปากของเขาแล้วพูดอย่างประหม่าว่า “คุณชายเย่……คุณชอบผู้ช่วยเสิ่นแล้วเหรอ”