เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 78

บทที่ 78 เขาเปลี่ยนไป

โรงพยาบาล

หลังจากที่แพทย์ตรวจเสิ่นเฉียว เสร็จแล้วเขาก็หันมาพูดกับ เย่โม่เซิน ว่า“ผู้ป่วยน่าจะได้รับความตื่นตกใจกลัวเป็นอย่างมาก”

ตื่นตกใจกลัว? เย่โม่เซิน หรี่ตาลง เธอพักอยู่ในห้องตลอด เธอจะตกใจได้อย่างไร? เป็นไปได้ไหม...

เย่โม่เซินจำได้ว่าตอนที่เข้าไป วิลล่ามืดไปหมด

หรือที่แท้แล้วเธอจะกลัวความมืด?

“ผู้ป่วยน่าจะได้รับความตื่นตกใจและหวาดกลัวเป็นอย่างมากทำให้เธอตกอยู่ในห้วงจินตนาการของตัวเองในตอนนี้ดังนั้น ……”

“เธอถูกตรวจดีแล้ว นอกจากความดันโลหิตต่ำกับสมรรถภาพทางกายไม่ดี ก็ไม่มีความผิดปกติอื่น แต่เธอท้องใช่ไหม ต่อไปอย่าให้เธอได้รับความตกใจแบบนี้อีกมันมีเค้าลางสัญญาณเตือนถ้าเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกบ่อยๆมันอาจจะทำให้แท้งได้ตลอดเวลา”

“แต่คุณหมอ สุดท้ายแล้วเพราะอะไรเธอถึงเป็นแบบนี้ได้”

เซียวซู่เล่าถึงสถานการณ์ในตอนนั้น หมอก็คิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะพูดอีกครั้งว่า“อาจเป็นไปได้ว่าผู้ป่วยมีความฝังใจเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมนี้ ดังนั้นจึงสร้างความเสียหายทางจิตใจต่อเธอจะรุนแรงกว่าคนทั่วไปสิบเท่า”

“ฝังใจ?” เซียวซู่หันไปมองเย่โม่เซินโดยไม่รู้ตัว

เข้าเม้มปากของเขา สายตาของเขาก้มมองไปบนใบหน้าเสิ่นเฉียวแล้วนิ่งเงียบเหมือนเดิม

“"แล้วคุณหมอเธอจะตื่นเมื่อไหร่?"”

“รอก่อนเถอะ ปล่อยให้สมองเธอทำงานช้าๆ ผู้ป่วยต้องปรับตัวก่อนที่จะตื่น”

เซียวซู่ผงะไป เกือบจะถามว่าแล้วถ้าคนไข้ปรับตัวเองไม่ได้ล่ะ?

หลังจากที่คุณหมอออกไป ก็เหลือแค่เพียงสามคนเท่านั้นที่อยู่ในห้องพักผู้ป่วย

“คุณชายเย่ ผู้ช่วยผู้ช่วยเสิ่นคืนนี้——อาจจะไม่ตื่นขึ้นมาแล้วนะครับ”

ทันทีที่เขาพูดจบเซียวซู่ก็รู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวเขาเย็นลงมาก เขารีบถอยหลังออกมาสองก้าวอย่างรวดเร็ว：“ถ้าอย่างนั้นผมจะไปดูว่าป้าเฉินมาแล้วหรือยัง”

หลังจากพูดจบ เซียวซู่ ก็ออกจากห้องพักผู้ป่วยไปอย่างรวดเร็วและในที่สุดห้องพักผู้ป่วยก็เงียบสงบ เย่โม่เซิน จ้องมองหน้าใบหน้าซีดของ เสิ่นเฉียว ที่ไม่ขยับเขยื้อน

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

มีความฝังใจกับที่มืด?

*

เสิ่นเฉียวมีความฝันที่ยาวนาน

ในความฝันเธอเป็นคนเดียวที่ตัวเล็กลง ดูเหมือนจะสี่หรือห้าขวบเธอถูกขังอยู่ในห้องมืดเล็กๆ ที่ไม่มีแสงสว่างไม่มีน้ำไม่มีอาหาร

ในห้องมีเพียงเตียงเล็กๆ ที่มีผ้าห่มบางๆวางอยู่

เธอขดตัวเหมือนลูกบอลเล็กๆ ซุกอยู่ที่มุม และได้ยินเสียงข้างนอกเป็นครั้งคราวซึ่งทำให้เธอตัวสั่นด้วยความกลัว

เธอหิวมาตลอดสามวัน ร่างกายเล็กๆของเธอเกือบจะเหลือแต่กระดูก เบ้าตาลึกโบ๋ดูไม่เหมือนคน

แอ๊ด——

ประตูถูกเปิดออก มีเงาคนที่เดินเข้ามาหาเธอแล้วหยุดสูบบุหรี่!

เสิ่นเฉียว ตัวน้อยไม่สามารถทนกับความเจ็บปวดได้และกรีดร้องออกมา

“ถ้าแกยังกล้าตะโกน แกต้องชดใช้ค่าเสียหาย!ยังจะกล้าตะโกนไหม!”

“อ๊ะอ๊ะอ๊ะ!”

“ฉันวันนี้ทำให้แกเจ็บ ทำให้แกไม่ฟัง ฉันให้แกไม่ฟังคำพูดฉัน!”

“ไม่เอา เจ็บ……อย่าตีหนู……”

ในห้องพักผู้ป่วยที่เงียบสงบ เสิ่นเฉียวซึ่งนอนอยู่เงียบๆบนเตียงโรงพยาบาล จู่ๆ ก็ตะโกนออกมา ก็ดึงความสนใจจากสายตาของเย่โม่เซินให้หันมามอง

“อย่าตี เจ็บ……แม่……”

เย่โม่เซินเลื่อนรถเข็นเข้ามาใกล้ ครู่เดียวร่างก็สูงโน้มตัวเข้ามาใกล้เธอเล็กน้อย ได้ยินคำพูดที่ออกมาจากปากของเธอ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย