เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 827

บทที่826 ปกป้องพี่สะใภ้

“แกเป็นหลานชายของฉัน นอกจากแกแล้วฉันจะต้องหาใครอีก เรื่องของตวนมู่เสว่ ไม่ว่าแกจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย การแต่งงานนี้ก็ต้องเกิดขึ้น”

พอนึกถึงลูกสาวผู้น่าสงสารของตนเอง ยู่ฉือจินก็ยิ่งยึดมั่นกับความคิดของตัวเอง

เขาไม่อยากจะสูญเสียคนในครอบครัวไปอีกแล้ว

พอเย่โม่เซินได้ยินคำพูดที่เด็ดขาดของยู่ฉือจิน เขาก็ขมวดคิ้วขึ้น “คุณตาครับ อย่าบีบบังคับผม”

ยู่ฉือจินลุกขึ้นยืน แล้วส่งเสียง หึ ออกมา

“ฉันบีบบังคับแกเหรอ ฉันว่าแกต่างหากที่บีบบังคับฉัน เสี่ยวเสว่ดีขนาดนั้น ถึงแม้ตอนนี้แกจะยังไม่ชอบ ถ้าแต่งงานกันไปก็ชอบกันเองแหละ”

พอพูดจบ ยู่ฉือจินก็ไม่รอฟังคำตอบของเขา ทำการตัดสินใจเอง “เรื่องนี้ฉันตัดสินใจไปแล้ว ไม่ว่าแกจะคิดยังไง ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความคิดของฉันได้”

หลังจากนั้นเขาก็เดินขึ้นห้องไป เย่โม่เซินยืนนิ่งอยู่กับที่ เมื่อตะกี้เขาเกือบจะพูดถึงเรื่องของหานมู่จื่อออกมาแล้ว แต่พอมาคิดดูดีๆ ก็รู้สึกว่ามันไม่ค่อยดี

ตอนนี้คุณตาตัดสินใจเด็ดขาดเรื่องที่จะให้เขาแต่งงานกับตวนมู่เสว่ ถ้าเขาบอกว่ามีคนที่รักอยู่แล้ว คงจะทำให้หานมู่จื่อเดือดร้อนไปด้วยแน่ๆ

พอคิดได้แบบนี้ เย่โม่เซินจึงมีสีหน้าเคร่งเครียด

หลังจากที่ยู่ฉือจินเดินขึ้นมาบนห้อง ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกแปลกใจ ปกติแล้วเย่โม่เซินจะมีความคิดของตัวเอง แต่ก็ไม่ถึงขั้นต่อต้านเขาแบบนี้

แล้วอีกอย่างช่วงก่อนหน้านี้ตวนมู่เสว่ก็มาคอยดูแลเขาด้วย ถึงแม้จะไม่รู้สึกชอบ ก็คงไม่ถึงขนาดไม่รู้สึกอะไรเลย พอนึกถึงเรื่องที่เขาสั่งให้คนไปลบข่าวพวกนั้นทิ้ง ยู่ฉือจินก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา

หรือว่า เขาจะรู้เรื่องนี้แล้ว ก็เลยไม่ยอมทำตามที่คุณตาของเขาคนนี้จัดเตรียมไว้ให้

แต่ดูท่าทางของเขามันไม่เหมือนนี่นา

ไม่ใช่แล้ว

ยู่ฉือจินเพิ่งจะนึกถึงเรื่องที่สำคัญมากออกมาได้

ช่วงก่อนหน้านี้เขามักจะกลับมาบ้านเร็วมาก เพราะเย่โม่เซินปฏิเสธการไปร่วมงานต่างๆ ไม่เหมือนเฉียวจื้อ แต่ช่วงนี้ เขากลับเริ่มออกไปข้างนอกมากขึ้น และไม่กลับมากินข้าวเย็นที่บ้านเลย บางวันก็กลับบ้านหลังเที่ยงคืนอีก

พอคิดถึงตรงนี้ สีหน้าของยู่ฉือจินก็เคร่งขรึมขึ้นมา

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วกดโทรไปหาเฉียวจื้อ

ในตอนนี้เฉียวจื้อกำลังนั่งดื่มเหล้าอยู่กับเพื่อน โดยมีสาวสวยหุ่นเซ็กซี่นั่งอยู่ทั้งสองข้าง พอโทรศัพท์ในกระเป๋าสั่น ตอนแรกเขาไม่คิดจะสนใจ แต่หญิงสาวข้างกายกลับหยิบออกมาดูอย่างแปลกใจ

พอเห็นชื่อของคนที่โทรเข้ามา เฉียวจื้อที่เดิมทียังยิ้มแย้มสนุกสนานก็เคร่งขรึมขึ้นมา เขาปล่อยมือออกจากเอวของผู้หญิงข้างๆ ก่อนจะรับโทรศัพท์มา

“ฉันออกไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ”

หญิงสาวทั้งสองคนเป็นชื่อคนโทรเขามาเขียนว่าคุณปู่ยู่ฉือ จึงไม่พูดอะไร นั่งมองเขาถือโทรศัพท์เดินออกไปจากห้อง

เฉียวจื้อเดินมาถึงมุมเงียบที่ไม่มีคน ก่อนจะกดรับสายด้วยท่าทางระมัดระวังและหวาดกลัวอีกฝ่ายมาก

“สวัสดีครับคุณปู่ยู่ฉือ”

หลังจากรับสาย เฉียวจื้อก็พูดทักทายอย่างระวังตัว

“อืม” ยู่ฉือจินตอบกลับมาหนึ่งคำ น้ำเสียงของท่านดุดันมาก