เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 845

บทที่844 ไม่อาจมาทำเป็นจีบเล่นๆไม่จริงจังได้โดยเด็ดขาด

เวลามีคนมาเป็นห่วงเป็นใย มักจะชอบสำออยออกไปเป็นพิเศษ

คนที่ร้องไห้ง่ายคนนึงไม่ได้แปลว่าจะเป็นคนขี้แยเสียหน่อย แต่เป็นเพราะว่าเธอมีคนคอยรักคอยเป็นห่วงเท่านั้นเอง เมื่อเทียบกับคนที่ไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยดเมื่อพบเข้ากับฟ้าถล่มลงมาพวกนั้นแล้ว เกรงว่าเรื่องที่ผ่านมาที่คนผู้นี้ได้พบเจอล้วนแล้วจะเป็นผู้ที่แบกรับเอาไว้เองไปทั้งหมด ไม่มีใครคอยเป็นห่วงเป็นใยก็จะต้องทำตัวเข้มแข็งเอาไว้เสมอ

ถ้าหากเย่โม่เซินไม่มา เธอก็จะยังคงสามารถพูดคุยกับนายท่านยู่ฉือไปให้ชัดเจนเหมือนเดิม ถึงแม้ว่าสุดท้ายแล้วเขาจะพูดจามะนาวไม่มีน้ำกับตน แต่หานมู่จื่อก็มีวิธีสู้กับอีกฝ่ายกลับไปเหมือนกัน

แต่แล้วเย่โม่เซินก็มา

เขาเข้ามาบังร่างเธอเอาไว้ ทำเพื่อเธอจนไม่สนใจเลยว่าจะเป็นการขัดใจคุณตาของเขา

ความรู้สึกของการถูกปกป้องเหล่านั้น บวกกับอ้อมกอดในตอนนี้ของเขา หานมู่จื่อก็รู้สึกว่าจมูกของเธอเริ่มแสบร้อนขึ้นมาเล็กน้อย เบ้าตาร้อนขึ้นมา เหมือนกับว่าจะมีอะไรจะเอ่อออกมายังไงอย่างนั้น

หานมู่จื่อพยายามข่มกลั้นความรู้สึกนี้กลับไป เอ่ยไปด้วยรอยยิ้ม “คุณคิดมากไปแล้ว ฉันจะร้องไห้ได้ยังไงกันล่ะ?”

ถึงแม้ว่าจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ขอบตากลับเปียกชื้นออกมา ตอนนี้เธอได้ซุกหน้าเข้าไปในอ้อมกอดเย่โม่เซินด้วยความรู้สึกดี ดังนั้นแล้วเย่โม่เซินจึงมองไม่เห็นขอบตาที่เปียกชื้นของเธอ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุที่มาจากเสียงของเธอฟังดูอู้อี้ไปหรือเปล่า เย่โม่เซินจึงขยับตัวเล็กน้อย พยายามจะดึงร่างของเธอออก

หานมู่จื่อกลัวขึ้นมาว่าจะทำให้เขาเห็นเข้ากับความเปียกชื้นตรงขอบตาของเธอในตอนนี้ ดังนั้นแล้วในตอนที่เขาดันร่างเธอออกมานั้นจึงจำต้องกอดเข้าไปบนเอวสอบของเขาแน่นสุดแรง พร้อมกำเสื้อของเขาเอาไว้แน่น

คนตรงหน้านิ่งชะงักไปเล็กน้อย แต่สักพักก็กลับมากอดเธอแน่นอีกครั้ง

เย่โม่เซินเหมือนกับว่าจะเข้าใจเธอ หลังจากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ทั้งสองคนต่างกอดกันอย่างเงียบๆกันอยู่อย่างนั้น

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน หานมู่จื่อก็ได้กลับคืนสู่สภาพเดิม แล้วแยกออกมาจากอ้อมกอดของเย่โม่เซินทันที

“เอ่อ...เมื่อกี้คุณตาของคุณ...”

“อืม”

ไม่รอให้เธอได้เอ่ยพูดคำที่อยู่ข้างหลังออกมาจนหมด เย่โม่เซินก็ได้ส่งเสียงอืมออกมา พร้อมทั้งเอ่ยออกมาอีกว่า “ผมจะจัดการให้เรียบร้อย คุณอยู่ให้สบายใจไปก็พอ”

“งั้นคุณจะจัดการยังไงคะ?” เนื่องจากเมื่อกี้ได้ยินบทสนทนาของเขากับยู่ฉือจินในห้องเลขานั้นแล้ว ดังนั้นแล้วหานมู่จื่อจึงกังวลใจอย่างมาก

ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเย่โม่เซินเพิ่งจะชัดเจนขึ้นมาได้ไม่กี่วัน ก็เกิดเรื่องจำพวกนี้ขึ้นมาเสียแล้ว ตอนนี้เขาสูญเสียความทรงจำไป ก่อนหน้านี้หานมู่จื่อยังเคยคิดเลยว่าถ้าเกิดเธอต้องปะทะกับคุณตาของเขา คุณตาของเขาต้องการให้เขาทิ้งเธอไป เขาจะเลือกทำยังไง

แต่หลังจากที่เกิดเรื่องในวันนี้ขึ้นมา หานมู่จื่อก็คิดว่า...มีโอกาสสูงที่เย่โม่เซินจะยอมหันหลังเป็นปรปักษ์กับคุณตาของเขาเพื่อเธอ

ถึงแม้ว่าการใส่ใจเป็นห่วงเป็นใยอย่างนี้ของเขาจะทำให้เธอรู้สึกซาบซึ้งใจ แต่การที่จะให้ระหว่างเขากับญาติต้องเกิดความเกลียดชังต่อกันนี่มันก็ไม่ใช่เจตนาเดิมของเธอเลยเช่นกัน

เมื่อคิดมาจนถึงตรงนี้แล้ว หานมู่จื่อก็ได้เอ่ยออกไปทันที “คุณใจเย็นลงหน่อย อย่าให้คุณต้องบาดหมางกับคุณตาของคุณเลยค่ะ”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว เย่โม่เซินอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วออกมาเล็กน้อย “ทำไม กลัวว่าผมทะเลาะกับคุณตาแล้วจะไม่มีอะไรจะกินงั้นหรอ?”

หานมู่จื่อกัดลงไปบนริมฝีปากของตัวเอง เอ่ยออกไปอย่างคิดพิจารณา “ฉันไม่หวังให้คุณต้องมาทะเลาะกับคนในครอบครัวของคุณเพียงเพราะฉัน บางที...ฉันอาจจะลองพยายามให้เขายอมรับฉันดูดีกว่า?

จากเรื่องที่เกิดขึ้นมาวันนี้ก็จะเห็นได้ว่าคุณตาของเย่โม่เซิน ถึงแม้ว่าจะหัวรั้นไปบ้าง แต่ก็ไม่ใช่คนที่มีความคิดเลวร้ายอะไร แต่ถ้าอยากให้เขายอมรับให้เธอคบหากับเย่โม่เซินนั้น คาดว่าน่าจะต้องค้นหาความจริงกันถึงรากถึงโคน

จะต้องหาสาเหตุที่ทำให้ยู่ฉือจินไม่ให้เธอคบหากับเย่โม่เซินก่อน

ปกติอายุปูนนี้แล้ว ไม่มีทางที่จะไร้เหตุผลขนาดนั้น

ถ้าอย่างนั้นแล้วอะไรกันล่ะที่ทำให้เขาต้องกีดกันไม่ให้เธอกับเย่โม่เซินคบหากันด้วยล่ะ?

“อืม เอาอย่างนี้แล้วกัน ฉันจะลองพยายามพูดโน้มน้าวคุณตาของคุณดู ลองดูว่าท่านจะยอมรับฉันได้หรือเปล่า ถ้าไม่ไหวจริงๆ...”

เธอลากเสียงยาวตรงท่อนสุดท้าย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกไป

เย่โม่เซินขมวดคิ้วออกมา กุมข้อมือเธอแน่น “ไม่ไหวจริงๆแล้วยังไง? คุณจะไปจากผม?”

แรงที่จับอยู่บนข้อมือลงแรงหนักขึ้นมาเล็กน้อย และเย่โม่เซินที่อยู่ตรงหน้า คิ้วดกของเขาในตอนนี้กลับขมวดเข้าหากันแน่น สายตาของเขาจับจ้องมายังเธอ