เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 855

บทที่ 854 แสร้งยึดมั่นในคุณธรรม

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หลัวลี่ที่อยู่ในช่วงเวลายุ่งมากก็ได้เจียดเวลามองไปทางเขาทีหนึ่ง แววตานั้นอย่าเอ่ยเลยว่ามีความรังเกียจแค่ไหน

“เป็นผู้ชายก็ยังไง นายก็ไม่ใช่ผู้ชายที่ฉันชอบ ทำไมฉันจะต้องระวังภาพลักษณ์ตัวเองเมื่ออยู่ต่อหน้านาย?”

เมื่อพูดจบ หลัวลี่ก็ได้ยัดอาการเข้าไปในปาก

วิธีการกินของเธอเป็นอย่างที่ไม่ต้องการชีวิตประเภทนั้น ดูเหมือนว่าแทบจะยัดเข้าไปในท้องให้มากหน่อย เป็นท่าทางที่เกรงกลัวว่าเมื่อกินมื้อนี้ไปแล้ว ก็จะไม่มีมื้อต่อไป

ไม่ไม่ไม่ พูดตามจริง ดูเหมือนว่ากำลังกินอาหารมื้อสุดท้าย

ไม่รู้ว่าทำไม เฉียวจื้อคาดไม่ถึงว่าจะรู้สึกว่าท่าทางนี้ของหลัวลี่มีความน่าสงสารอยู่หน่อย ความสงสารที่เกิดในใจคาดไม่ถึงว่าเขาอดทนไม่ไหวและได้เปิดปากพูด: “เช่นนั้น เธอกินช้าหน่อยเถอะ ก็ไม่ได้มีใครแย่งเธอ หากว่าเธอคิดว่าพวกนี้ยังไม่พอกิน อีกเดี๋ยวฉันค่อยสั่งให้เธออีกก็ได้แล้ว ไม่ต้องกินเร็วขนาดนี้”

หลัวลี่ด้านหนึ่งยัดอาหารเข้าไปในปากอีกด้านหนึ่งได้พูด: “นายวางใจ รอฉันหาเงินได้แล้ว ฉันจะต้องเลี้ยงนายกลับ ฉันจะไม่กินของนายฟรีๆ”

เฉียวจื้อชะงักงันไปครู่หนึ่ง นี่เป็นครั้งแรกที่มีผู้หญิงพูดว่าต้องการเลี้ยงข้าวเขากลับ รู้สึกว่ายังมีความพิเศษมาก

“ได้สิ งั้นฉันจำไว้แล้ว ถึงเวลานี้เธอหาเงินได้แล้วต้องเลี้ยงฉันกลับ”

“อืมๆ”

เฉียวจื้อคิดแล้วคิดอีก นิ้วมือได้เคาะอยู่หน้าโต๊ะ

“เพียงแต่ว่าแท้จริงแล้วเธออยู่ยังไงกันแน่? ฉันเห็นตอนที่เธอสั่งอาหารดูเหมือนว่าก็คุ้นเคยกับของพวกนี้มาก แต่ตอนที่เธอกินของก็ดูเหมือนว่าไม่เคยกินของพวกนี้มาก่อน......เธอ......”

พูดไปได้ครึ่งหนึ่ง การกระทำของหลัวลี่ก็ได้หยุดชั่วคราวอย่างฉับพลัน เธอมองอาหารมากมายหลากหลายตรงหน้าไว้ เมื่อก่อนก็เป็นแบบนี้ เธอก็แทบจะได้กินทุกวัน

แต่ว่าตอนนี้......เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองนอกจากตอนเที่ยงกินข้าวที่โรงอาหารแล้ว เวลาอื่นก็คือแทะหมั่นโถวผ่านมาเป็นเวลานานเท่าไหร่แล้ว

กินมื้อนี้แล้ว ก็ไม่รู้ว่าตอนไหนยังจะสามารถได้กินอีก......

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลัวลี่จึงรู้สึกปวดร้าวเป็นทุกข์ เบ้าตาก็ได้แดงขึ้นมาแล้ว หลังจากนั้นไม่นาน น้ำตาของเธอก็ได้สะอึกสะอื้นไหลลงมา

เฉียวจื้อถูกทำให้ตกใจจนโง่ไปแล้วในชั่วพริบตา คนทั้งคนได้งุนงงอยู่ตรงที่เดิม นานมากถึงได้มีปฏิกิริยาโต้ตอบเข้ามา

“เธอ เธอเป็นอะไรไปแล้ว?”

อยู่ดีๆ เขาถามเพียงประโยคเดียวทำไมก็ร้องไห้หนักขนาดนี้อย่างกะทันหัน? ชิบหายละ

เป็นครั้งแรกของเฉียวจื้อที่ลุกลี้ลุกลนเป็นกังวลไปในชั่วพริบตาที่ได้เห็นผู้หญิงน้ำตาตกอยู่ตรงหน้าตัวเอง จากนั้นก็ทั้งหยิบกระดาษเช็ดหน้าทั้งไปปลอบใจ แต่ว่าน้ำตาของหลัวลี่ก็เหมือนกับเปิดก๊อกน้ำยังไงยังงั้นที่หยุดไม่ได้แล้ว

สุดท้ายเฉียวจื้อไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ แต่หลัวลี่กลับได้เงยหัวขึ้นมา มองเขาด้วยดวงตาคู่ที่เอ่อไปด้วยน้ำตาที่ไหลลงมา

“นายดีจริงๆ”

เฉียวจื้อ：“？？？”

“ขอบคุณนายที่เลี้ยงฉันอาหารอร่อยแบบนี้”

เฉียวจื้อ：“……”

เขามีความคิดที่กล้าหาญความคิดหนึ่ง เฉียวจื้อถาม: “เธอไม่ใช่เพราะว่าอร่อยจนเกินไปแล้ว ดังนั้นถึงได้ร้องไห้ใช่ไหม?”

หลัวลี่ไม่ได้พยักหน้าแต่ว่ากลับก็ไม่ได้ยอมรับ น้ำตายังคงแขวนอยู่บนแก้ม ในปากยังคงยัดของเข้าไป เดิมทีท่าทางแบบนี้ก็ไม่สวยงาม แต่ว่าเฉียวจื้อกลับรู้สึกว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ตรงหน้านั้นจริงแท้มากน่ารักมาก

ในใจมีความรู้สึกที่แปลกประหลาดประเภทหนึ่ง เขาได้ดึงกระดาษเช็ดหน้าสองแผ่นใกล้เข้าไปเช็ดน้ำตาบนหน้าเธออย่างลวกๆ และด้านหนึ่งก็ได้พูดด้วยความรังเกียจ: “เป็นเรื่องใหญ่อะไรนะ เธอก็ร้องไห้จนเหมือนผีแบบนี้ หากว่าชอบกินละก็ อย่างมากหลังจากนี้ฉันก็แค่เลี้ยงเธอบ่อยๆก็ได้แล้ว”

หลัวลี่จับกระดาษที่เช็ดน้ำตาของตัวเอง “จริงเหรอ?”

“อืม เพียงแต่ว่าอนาคตเธอมีเงินแล้วจะต้องให้ฉัน”

หลัวลี่พยักหน้าทันที: “ได้ นายวางใจ ฉันจะพยายามหาเงินมาคืนนายแน่ๆ”

เฉียวจื้อ：“……”

ยังคงเป็นผู้หญิงที่สวยตรงไปตรงมาจริงๆ

***