เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 856

บทที่ 855 ที่สำคัญที่สุดคือเธอ

ฝีเท้าที่ก้าวไปด้านหน้าของหานมู่จื่อหยุดชะงัก อดไม่ได้ที่จะกลับไปมองเพื่อนบ้านสาวคนนั้น

เห็นได้ชัด......ว่าเป็นเพียงเพื่อนบ้านเท่านั้น ก็ไม่ได้มีความเข้าใจต่อเธอเลยสักนิด แต่กลับสามารถเปิดปากพูดใส่ร้ายป้ายสีเธอแบบนี้

ระหว่างคนกับคน ทำไมไม่มีเจตนาดีต่อกันสักหน่อยล่ะ?

เย่โม่เซินเอียงตัวก็รู้สึกถึงคำพูดประโยคนี้แล้ว เขาเอียงตาขมวดคิ้วขึ้น ความไม่พอใจในลูกตาดำได้แบ่งแยกอย่างชัดเจนแล้ว และได้เห็นเพียงริมฝีปากบางๆของเขาขยับ น้ำเสียงที่เย็นชา: “คุณผู้หญิงท่านนี้”

หานมู่จื่อเห็นสถานการณ์ จึงได้รีบดึงมือของเขาไว้ และหันไปส่ายหัวให้เขาแล้ว

นี่เป็นเรื่องของเธอ อีกทั้งฝ่ายตรงข้ามเป็นผู้หญิง ไม่จำเป็นที่จะต้องให้เย่โม่เซินออกหน้าแทนตัวเองจริงๆ

เย่โม่เซินขมวดคิ้ว การแสดงออกบนใบหน้ายังคงไม่พอใจ

หานมู่จื่อยิ้มแล้วยิ้มอีกไปทางเขา หลังจากนั้นก็มองเพื่อนบ้านสาวด้วยสายตาที่เย็นชา และได้ยิ้ม: “คุณผู้หญิงเพื่อนบ้านท่านนี้ คุณกับฉันไม่สนิทกันเถอะ? คุณคือมีสภาพจิตใจแบบไหนถึงได้พูดประโยคนั้นออกมา? "

เพื่อนบ้านสาวเดิมทีก็คือคิดว่าเธอดูแล้วรังแกได้ง่าย เมื่อเห็นเธอมีแฟนหนุ่มที่มีรูปร่างหน้าตาหล่อเช่นนี้ อีกทั้งยังขับรถหรูแบบนั้น ตอนนี้ยังต้องการเอาคนรับไปจากที่นี่

ในใจเธอก็มีความรู้สึกอิจฉาอยู่หน่อย จึงได้ชมว่าแฟนหนุ่มของเธอหล่อ และคาดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนั้นก็ไม่มีท่าทีโต้ตอบเลยแม้แต่น้อย

รูปงามเช่นนี้อีกทั้งยังมีเงิน ผู้ชายที่ในสายตาก็ยังไม่มีผู้หญิงคนอื่น เธอก็ได้มีความอิจฉาอยู่หน่อยแล้ว

แต่ว่าอิจฉามากเกินไป จึงเป็นทุกข์แล้ว ดังนั้นตอนที่เธอเดินไปจึงอดที่จะพูดถึงเธอประโยคหนึ่งไว้ไม่ได้

ตอนนี้ถูกสายตาที่เยือกเย็นของทั้งสองคนมองไว้แบบนี้ ท่าทางดุดันของเพื่อนบ้านสาวก็ได้อ่อนลงมาทันทีแล้ว และได้ถอยไปทางด้านหลังกี่ก้าว พูดเสียงเบาๆ: “ฉัน ฉันเพียงแค่......”

เธอคิดจะแก้ตัวให้ตัวเองกี่ประโยค แต่เมื่อคำพูดถึงตรงปากก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เมื่อกี้หัวเธอร้อนจริงๆจึงได้พูดคำที่ไม่น่าฟัง

เมื่อคิดแล้วคิดอีก เพื่อนบ้านสาวจึงทำได้เพียงพูด: “นับว่าฉันพูดผิดแล้ว ได้ไหม?”

เมื่อพูดจบ ก็ได้สะบัดแขนหมุนตัวเดินไป เปิดประตูเข้าไปในห้องตรงๆ ตอนที่ปิดประตูยังตั้งใจทำให้เสียงดังมาก

หานมู่จื่อ：“……”

เธอได้เม้มปากแล้วเม้มปากอีก และลดสายตาลง: “พวกเราไปเถอะ”

ตระหนักได้ถึงอารมณ์ที่ตกต่ำของเธอ เย่โม่เซินยืนอยู่ตรงที่เดิมไม่ได้ขยับ สายตาที่อึมครึมมองตรงทิศทางที่เมื่อกี้ผู้หญิงได้จากไป

“ไม่ต้องมองแล้ว คนพวกนี้ก็คือไม่ไตร่ตรองก่อนพูดก็เท่านั้น สำหรับฉันแล้วก็ไม่มีอะไร

แต่ทว่าเย่โม่เซินกลับไม่คิดเช่นนี้ ฉากนี้ทำให้เขาคิดไปถึงเรื่องอื่นแล้ว

หากว่าหลังจากที่คนในบริษัทรู้ว่าเธออยู่ด้วยกันกับตัวเองแล้ว ก็จะใช้สายตากับน้ำเสียงแบบนี้ปฏิบัติต่อเธอไหม?

เป็นเพียงแค่คนไม่คุ้นเคยคนหนึ่งก็ได้ทำให้อารมณ์ของเธอตกต่ำได้ขนาดนี้ เมื่อถึงเวลานั้นหากว่าคนทั้งบริษัทก็ล้วนมองเธอแบบนี้ล่ะ?

“เธอไม่อยากให้คนในบริษัทรู้ คือเพราะว่าแบบนี้?” เย่โม่เซินถามกะทันหัน

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หานมู่จื่อก็ได้ชะงักงัน คิดไม่ถึงว่าเขาจะเพราะเรื่องนี้และได้คิดไปถึงเรื่องอื่น มองใบหน้ารูปงามลูกตาดำขมับตรงหน้าไว้ แต่เวลานี้เย่โม่เซินกลับได้คิ้วขมวดเพื่อเรื่องของเธอ เธอจึงได้มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นอย่างอดไม่ได้แล้ว

“นายกำลังคิดมั่วซั่วอะไรเนี่ย? ความคิดของคนรอบข้างเกี่ยวอะไรกับฉัน? ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนบ้านคนนี้ในคืนนี้ก็ดี หรือว่าเป็นคนของบริษัทก็ดี พวกเขาพูดอะไรฉันก็ไม่สนใจ”

“ใช่เหรอ?” เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากบางๆไว้ “ถ้าเช่นนั้นเมื่อกี้เธอทำไมถึงกลัดกลุ้มใจไม่มีความสุข?”

หานมู่จื่อ：“……ฉันเพียงคิดว่า ฉันกับเธอก็ไม่สนิทกัน ทำไมเธอต้องมีเจตนาไม่ดีมากขนาดนี้? แต่ว่าภายหลังฉันก็เข้าใจทันที นั่นเป็นเพราะว่า......เธออิจฉาที่ฉันได้ดีกว่าเธอไง”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อจึงได้ยื่นมือไปลากเนคไทของเย่โม่เซิน น้ำเสียงก็ได้เบาลงไปบ้าง “อิจฉาที่แฟนหนุ่มของฉันหล่อขนาดนี้ อีกทั้งก็มีเงิน ดังนั้นถึงได้ริษยาพูดถึงฉันไม่ดี หากว่าฉันเพราะว่าเรื่องนี้กลัดกลุ้มไม่มีความสุข ถ้าเช่นนั้นฉันก็ขัดเเย้งกับตัวเองไปแล้วน่ะสิ?”

พอดีกับที่สายตาของเย่โม่เซินก็ได้ชนเข้ามาด้วยกัน เขาจับได้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของเธอ สายตาทั้งหมดได้หันมองไปยังหน้าจอโทรศัพท์มือถือของเธอ

จิตใต้สำนึกของหานมู่จื่อได้เอาโทรศัพท์เก็บขึ้นมา

การกระทำนี้ทำให้เมื่อมองขึ้นมาแล้วเธอก็ใจอ่อนมาก เย่โม่เซินมองเธอแล้วทีหนึ่ง

หานมู่จื่อ：“……”

การกระทำเมื่อกี้ของเธอจะต้องทำให้เย่โม่เซินเข้าใจผิดแล้วใช่ไหม?

แต่ว่าซูจิ่วโทรศัพท์มาหาเธอในเวลานี้ เธอก็ไม่กล้าที่จะรับสายต่อหน้าของเย่โม่เซิน

คิดไปคิดมา สุดท้ายแล้วหานมู่จื่อทำได้เพียงรับสายโทรศัพท์ วางไปถึงข้างหู และส่งเสียงทักทายเบาๆไปแล้วคำหนึ่ง

“คุณผู้หญิงมู่จื่อ” น้ำเสียงของเลขาซูได้ส่งเข้ามาจากในสายนั้น ในรถที่เงียบสงัดได้มีเสียงผู้หญิงดังขึ้นอย่างชัดเจนแล้ว

หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่างเอาไว้ จากนั้นก็พูดเบาๆ: “เลขาซู ตอนนี้ฉันยังอยู่ด้านนอก มีเรื่องสำคัญอะไรไหม?”

ซูจิ่วฉลาดเช่นนั้น จะต้องสามารถเดาถึงความหมายในประโยคนี้ของเธอได้แน่ๆ

เป็นไปตามคาดการณ์ สายโทรศัพท์นั้นได้ชะงักงันไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็ได้หัวเราะพร้อมพูด: “ไม่มีเรื่องสำคัญอะไร ก็คือพี่ชายของคุณไหว้วานให้ฉันโทรศัพท์มาถามคุณอยู่เมืองนอกคนเดียวเป็นยังไงบ้าง มีอะไรที่ต้องการไหม?”

“ไม่ต้องการอะไร ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงของเขา”

ในรถที่เงียบสงัด ก็แม้ว่าจะไม่เปิดสปีกเกอร์โฟน ก็สามารถได้ยินการสนทนาระหว่างพวกเขาทั้งสองคน

หลังจากที่หานมู่จื่อวางสายโทรศัพท์ ก็ได้มองไปทางเย่โม่เซิน

“เป็นเลขาของพี่ชายฉัน”