เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 857

บทที่ 856 ของฉันก็คือของเธอ

การอธิบายเป็นพิเศษประโยคนี้ทำให้เย่โม่เซินมองเธอทีหนึ่ง

แววตาที่ลึกมากนั้น ไม่รู้ว่าพิมพ์อะไรไว้

เวลาหลังจากนั้น เขาก็ได้พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น: “ไม่จำเป็นต้องอธิบายกับฉัน”

น้ำเสียงที่หนักแน่นของเขา ฟังไม่ออกถึงอารมณ์อื่น หานมู่จื่อได้ยกสายตามองเขาตรงๆ ผ่านไปครู่หนึ่งถึงได้ถาม: “นายไม่โทษที่ฉันไม่ได้เอาเรื่องของที่บ้านบอกกับนายเหรอ?”

ตกกลางคืน ไฟทางรอบด้านก็ได้ค่อยๆสว่างขึ้นมา สุดท้ายบนท้องฟ้ายังมีร่องรอยสีขาวเหมือนท้องปลา ค่อยๆถูกความมืดทดแทน

รถได้ขับออกไปอย่างช้าๆ ในรถเงียบสงัดเป็นเวลานาน ถึงได้มีเสียงของเย่โม่เซินดังขึ้นมาใหม่

“รอตอนที่เธออยากบอกฉัน ก็จะบอกฉันเอง”

ประโยคนี้ได้กั้นไว้ยาวมาก หานมู่จื่อก็ไม่รู้ว่าจะพูดต่อคำพูดของเขายังไง เพียงแต่ว่าเธอสามารถรู้สึกถึงได้ อารมณ์ของเย่โม่เซินก็ไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงที่มากเกินไป น่าจะไม่ได้โกรธเธอเรื่องนี้

คิดๆแล้วก็ใช่ เพียงแค่เป็นโทรศัพท์สายหนึ่งเท่านั้น มีอะไรน่าโกรธ?

เพียงแต่ว่าตัวเธอเองค่อนข้างใจอ่อน อ่อนไหวเกินไปเท่านั้นเอง

หลังจากที่คิดเช่นนี้แล้ว หานมู่จื่อก็ได้ปล่อยวางแล้ว

ไม่ช้าก็ได้ไปถึงที่อยู่ใหม่ เย่โม่เซินหาที่ที่บรรยากาศสวยและสงบมากให้กับเธอ อะพาร์ตเมนต์ห้องชุดในหมู่บ้านที่หนึ่ง การจัดการความปลอดภัยก็ดีกว่าก่อนหน้านี้มาก ตอนเข้าไปก็คือรูดบัตรเข้าโดยตรง

ทั้งสองคนขึ้นลิฟต์ไปถึงชั้นหก กระเป๋าเดินทางก็ถูกเย่โม่เซินลากไว้ตลอด และมือของเธอก็อยู่ในฝ่ามืออีกข้างหนึ่งของเขา ตอนที่ทั้งสองคนเดินออกไป เย่โม่เซินก็ได้ส่งเสียงพูดออกมา

“ผู้อาศัยอยู่ชั้นนี้มีเพียงตัวเธอเอง หลังจากนั้นในเวลากลางคืนก็จะไม่มีเสียงดังรบกวนแน่นอน”

พูดเรื่องนี้ขึ้นมา หานมู่จื่อก็รู้สึกถึงความร้อนตรงใบหู เขาไม่ใช่ว่าจนถึงตอนนี้ก็ยังจำเรื่องคืนนั้นของครั้งที่แล้วได้ใช่ไหม?

“เรื่องนี้ก็ได้ผ่านไปนานมากแล้ว ทำไมนายยังจำไว้ตลอดอยู่อีกเนี่ย?”

ด้วยเหตุนี้หานมู่จื่อจึงอดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพำประโยคหนึ่ง

“จำอะไร?” เย่โม่เซินยื่นมือไปหยิบกุญแจและได้หันหัวกลับมามองเธอ

ไฟเซ็นเซอร์ตรงทางเดินได้สว่างอยู่ แต่เพราะว่าส่วนสูงที่พอดีของเย่โม่เซิน ดังนั้นตอนที่เขาหันหัวกลับมา ก็พอดีกับคนทั้งคนคือได้อาบอยู่ภายใต้แสงไฟ และหานมู่จื่อวันนี้ก็ได้เหยียบรองเท้าแตะออกมา มุมที่มองเย่โม่เซินมุมนี้ก็ได้พบว่าอวัยวะทั้งห้าบนใบหน้าของเขามีความลึกซึ้งเป็นพิเศษ ใบหน้ารูปงามได้มีครึ่งหนึ่งที่แอบอยู่ในความมืด และสายตาของเขาก็ค่อยๆหรี่ขึ้น สายตาที่มองเธอได้มีการสำรวจมากขึ้นแล้ว

หรือว่าเป็นตัวเธอเองที่คิดมากเกินไปแล้ว? เดิมทีเขาก็ไม่ได้คิดมาก?

ชั่วขณะ หานมู่จื่อก็รู้สึกว่าคนตัวเล็กอย่างตัวเองจิตใจคับแคบมากเมื่อไปเปรียบเทียบกับคนที่ใจกว้าง สายตาของเธอได้มองไปทางด้านล่างด้วยความลุกลี้ลุกลนและได้ส่ายหัวไปมา “ไม่มีอะไร รีบเปิดประตูเถอะ”

เย่โม่เซินเม้มริมฝีปาก เปิดประตูออกอย่างไม่ส่งเสียง หลังจากนั้นก็ได้เกิดเข้าไปเปิดไฟ หานมู่จื่อก็ได้เดินตามเข้าไปอยู่ที่ทางด้านหลังของเขา

ต่อเขาแล้วเธอคือวางใจได้ทั้งหมด หลังจากที่เข้าไปก็ได้เห็นถึงรูปแบบกับการตกแต่งในห้อง หานมู่จื่อพบว่าเป็นไปตามคาดการณ์ตัวเองไม่ได้เชื่อเขาผิด

ห้องทำความสะอาดได้อย่างสะอาดสะอ้าน เฟอร์นิเจอร์ดูไปดูมาแล้วเหมือนกับยังใหม่

ทางเข้าก็เป็นระเบียงใหญ่ บนระเบียงยังเต็มไปด้วยการจัดวางพันธุ์ไม้ต่างๆ เมื่อหานมู่จื่อเห็นถึงของพวกนี้ดวงตาก็ได้เป็นประกาย “ทำไมถึงได้มีต้นไม้และดอกไม้มากมายแบบนี้?”

หานมู่จื่อได้ปล่อยมือของเขาออกไปตั้งนานแล้วและได้พุ่งเข้าไปยังต้นไม้และดอกไม้ทีละกระถางๆ ก้มตัวลงไปดมความหอมของดอกไม้ ผมยาวๆได้สยายลงมา

แสงจากระเบียงได้ส่องแสงอ่อน ๆ มาอยู่ตัวของเธอ เมื่อเห็นถึงฉากนี้ เย่โม่เซินก็พูดได้ไม่ชัดเจนว่าภายในใจของตัวเองเป็นความรู้สึกแบบไหน รู้สึกแต่เพียงว่าในใจลึกๆที่ที่อ่อนโยนที่สุดนั้นได้ถูกสัมผัสถึงแล้ว

ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ที่อะพาร์ตเมนต์ของเธอ ก็มักได้กลิ่นน้ำหอมจางๆที่ปลิวมาจากจากระเบียงของเธอ หลังจากนั้นเย่โม่เซินก็ได้เข้าไปตรงระเบียงและได้เห็นต้นไม้มากมายที่ปลูกอยู่ที่นั่น

ดังนั้นตอนที่ทำห้องนี้ เขาก็คิดว่าเธอจะต้องชอบ จึงได้ให้คนจัดคู่เข้ามาวางอยู่บนระเบียงทางเข้าทางด้านนี้มากมาย

ดูแล้วตอนนี้ ต้นไม้และดอกไม้พวกนี้ก็คือจัดวางได้ถูกแล้วจริงๆ

“อย่าสนใจมองเพียงดอกไม้ใบหญ้า ฉันพาเธอไปดูห้อง”