บทที่ 857 คืนนี้ไม่กลับไป
หลังจากที่เข้าไปในห้องน้ำแล้ว หานมู่จื่อก็ได้ยืนติดประตูไว้ ยื่นมือมากุมหัวใจที่เต้นปังๆว้าวุ่นของตัวเองเอาไว้ ผ่านไปครู่หนึ่งเธอถึงได้มองตัวเองในกระจก
ใบหน้ารูปไข่กับลำคอ รวมทั้งใบหูก็เริ่มแดงขึ้น
เธอเอียงตัวเข้าไปเล็กน้อย และเหล่มองไปยังท้ายทอยของตัวเอง ตรงนั้นได้ถูกเย่โม่เซินตีตราเป็นรอยสีชมพูจางๆไปแล้วหลายรอย
ตอนแรกที่มองไม่เข้าใจ แต่เมื่อมองอย่างละเอียดแล้วละก็ สีค่อยๆเปลี่ยนเป็นเข้มแล้ว
โชคดีที่เป็นฤดูหนาว หากว่าเป็นฤดูร้อน ถ้าเช่นนั้นรอยพวกนี้เธอจะปกคลุมไว้ยังไง?
หานมู่จื่อพลางต่อว่าเย่โม่เซินใจไป พลางเปิดฝักบัวอาบน้ำไป
รอหลังจากที่อาบจนเสร็จแล้ว หานมู่จื่อถึงได้พบว่าปัญหาที่จัดการยากปัญหาหนึ่ง เมื่อกี้ตัวเองเพราะว่ารีบเข้ามา ดังนั้นเดิมทีก็ไม่ได้หยิบเสื้อผ้าที่เปลี่ยนเข้ามาด้วย
เสื้อผ้าที่เปลี่ยนก็เปียกไปหมดแล้ว จะเอามาใส่อีกก็เป็นไปไม่ได้แล้ว
หานมู่จื่อก็ไม่กล้าที่จะให้เย่โม่เซินหยิบเสื้อผ้าให้กับตัวเอง
สุดท้ายทำได้เพียงเอาผ้าขนหนูอาบน้ำจากชั้นวางของแล้วพันตัวเองไว้ หลังจากนั้นก็เปิดประตูห้องน้ำออกอย่างเงียบ ๆ เอาหัวมองออกไป
ในห้องที่เงียบสงัด ไม่มีใครแม้แต่คนเดียว
เย่โม่เซินไม่อยู่ในห้อง? พอเหมาะพอดี หานมู่จื่อโล่งใจไปฟอดหนึ่ง หลังจากนั้นก็ได้เดินเท้าเปล่าออกมาจากทางด้านใน
เธอก้มลงไปเปิดกระเป๋าเดินทางของตัวเองออก เอาชุดนอนออกมาจากด้านในเปลี่ยนให้ตัวเอง
หลังจากที่ทำได้อย่างสะดวก หานมู่จื่อจึงได้ออกจากห้องไปหาเย่โม่เซิน
ก็เห็นถึงเย่โม่เซินยืนอยู่ตรงระเบียงได้จากที่ไกลๆ บ้านที่นี่มีขนาดกว้างขวางกว่าอะพาร์ตเมนต์ขนาดเล็กเดิมที่เธอเช่ามาก ดังนั้นเสียงของเย่โม่เซินจึงส่งมาไม่ถึงที่นี่
หานมู่จื่อเดินเข้าไปใกล้ จึงได้ยินน้ำเสียงที่ทั้งเย็นชาทั้งเฉียบคมของเขา
“อืม คืนนี้ฉันไม่กลับบ้าน รบกวนลุงหยูบอกกับคุณตาของฉันด้วย”
“มีเรื่องสำคัญต้องจัดการ”
“ก็อย่างนี้แหละ”
และหานมู่จื่อที่ได้หยุดอยู่ตรงคำพูดของเขา ก็ได้ชะงักฝีเท้าไว้ งุนงงอยู่ตรงที่เดิม
เมื่อกี้เขาพูดในสายโทรศัพท์ว่าเขาไม่กลับบ้าน??
หรือว่าคืนนี้เขาต้องการอยู่ที่นี่?
ชั่วขณะนั้นท่าทีของหานมู่จื่อก็ได้มีความซับซ้อนขึ้นมาเล็กน้อย เวลานี้ตรงด้านหลังของเย่โม่เซินดูเหมือนว่าจะมีดวงตายังไงยังงั้น จากนั้นก็ได้หมุนตัวกลับมาทันที
เห็นเธอยืนสวมชุดนอนบางๆอยู่ตรงนั้น ตอนที่เท้าสีขาวราวกับหิมะคู่หนึ่งได้เหยียบลงบนพื้นเย็น หัวคิ้วของเขาก็ได้ขมวดขึ้นมาทันที และได้ก้าวเท้าใหญ่ๆเดินเข้าไปตรงๆ
“ทำไมใส่น้อยขนาดนี้?”
เสียงที่เย็นชาของเขา ปะปนน้ำเสียงที่มีความไม่พอใจอย่างมาก ได้โอบเอวเธอเข้ามากอด จิตใต้สำนึกของหานมู่จื่อได้กอดคอของเขาเอาไว้
ในห้องที่เยือกเย็น เพียงแต่ว่าเธอเพิ่งจะออกมาจากในห้องน้ำ ทั่วทั้งตัวยังอบอุ่น หลังจากที่ถูกเย่โม่เซินอุ้มอยู่ในอ้อมอก หัวคิ้วที่สวยงามของหานมู่จื่อก็ได้ยับย่นขึ้นมาแล้ว
ทั้งตัวของเขาเยือกเย็น เพราะน่าจะยืนอยู่ที่ระเบียงไปครู่หนึ่งแล้ว
หานมู่จื่อถูกอุ้มกลับไปบนเตียงในห้อง หลังจากนั้นเย่โม่เซินก็หันตัวไปเปิดฮีตเตอร์ กลัวว่าเธอจะหนาว
เมื่อหานมู่จื่อได้สัมผัสกับเตียงก็ได้หดตัวเป็นก้อนหนึ่งทันที จากนั้นก็มองที่เย่โม่เซินพร้อมพูด: “เมื่อกี้คุณตาของนายโทรศัพท์เร่งให้นายกลับไปเหรอ?”
เย่โม่เซินทำเป็นเธอไม่ได้ยินถึงคำพูดที่ตัวเองพูดเมื่อกี้ แล้วได้เม้มริมฝีปากไปแล้วครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็ปฏิเสธ: “ไม่ใช่”
คำพูดเพิ่งจะตกออกมา เขาก็ยกมือปลดกระดุมเสื้อตัวนอกของตัวเอง ไม่ช้าก็ได้นำเสื้อตัวนอกถอดลงมาไปแขวนอยู่บนที่แขวนเสื้อ ทันทีหลังจากนั้นก็ได้ดึงเนคไท
เมื่อเห็นถึงฉากนี้ จิตใต้สำนึกของหานมู่จื่อก็ได้ถลึงตาโตใส่ คิดไปถึงคำพูดนั้นที่เมื่อกี้เขาพูดอยู่ตรงระเบียง
คืนนี้ไม่กลับไป
งั้น......พูดแบบนี้คืนนี้เขาคือต้องการอยู่ที่นี่แล้ว?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่