เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 871

บทที่ 870 เห็นแฟนดีกว่าเพื่อน

หานมู่จื่อเดินนำทางด้านหน้า เฉียวจื้อประคองเย่โม่เซินเข้าไป

ทางไปห้องน้ำไม่ไกลนัก แต่สติของเย่โม่เซินถูกฤทธิ์ของยาเล่นงานเยอะพอสมควรแล้ว ตอนที่อยู่บนรถเขาไม่พูดอะไร ปิดตาและเม้มปาก นั่งทนความทรมานที่แทบจะทำให้ตัวเขาแหลกสลายมาตลอดทาง

เมื่อได้ยินเสียงอันคุ้นเคย เย่โม่เซินก็ลืมตาขึ้นมา มองดูหานมู่จื่อที่เดินด้วยความรีบร้อนอยู่ตรงหน้า ที่สำคัญคือหล่อนใส่เพียงชุดนอนตัวเดียว

เย่โม่เซินเลิกคิ้วขึ้น

ไม่นานนักก็เดินถึงห้องน้ำ เย่โม่เซินเดินเข้าไป เฉียวจื้อถามขึ้น: “พี่สะใภ้ พี่ออกไปก่อนเถอะ”

หานมู่จื่อไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ แต่หล่อนเชื่อว่าเฉียวจื้อไม่มีทางทำร้ายเย่โม่เซินแน่นอน จากนั้นหล่อนจึงเดินออกมา และยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำ

สุดท้ายหล่อนเห็นเฉียวจื้อเปิดฝักบัว และฉีดใส่ตัวของเย่โม่เซิน

ภาพที่เห็นทำให้หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะเบิกตาโตกว้าง ตะโกนเรียกเฉียวจื้อ

“นี่นายจะทำอะไร?”

เฉียวจื้อหยุดชะงัก มองดูหานมู่จื่อที่ยืนอยู่หน้าประตู เมื่อเห็นว่าสีหน้าของหล่อนไม่สู้ดีนัก เฉียวจื้อจึงเผยอปากจะพูด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายกับหล่อนยังไง

“พี่สะใภ้ ผม...”

เย่โม่เซินที่เงียบมาโดยตลอด ตอนนี้กลับเงยหน้าขึ้นมามอง สบสายตาไปที่ร่างอันบอบบางของหานมู่จื่อ พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ: “เสื้อคลุมของเธอล่ะ?”

“ห้ะ?” หานมู่จื่อไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเขาถึงถามแบบนี้ จากนั้นจึงก้มหน้าดูชุดนอนของตัวเอง

“ไปใส่เสื้อคลุม เดี๋ยวเป็นหวัด”

เมื่อพูดเช่นนี้ขึ้นมา เหงื่อบนหน้าผากของเย่โมเซินก็ไหลออกมามากขึ้น ดูเหมือนว่าเขาจะทนกับความเจ็บปวดที่ทรมานมาก

หานมู่จื่อรู้สึกสงสารจนแสบจมูกขึ้นมาทันที แต่ก็ยังเชื่อฟังเขา หันหลังไปใส่เสื้อคลุม

เฉียวจื้อที่อยู่ด้านข้างพูดเสียดสีขึ้น: “ให้มันได้อย่างนี้สิยู่ฉือ นายเป็นถึงขนาดนี้แล้ว ยังตำหนิว่าสาวน้อยใส่เสื้อน้อยชิ้นอีกเหรอ?”

ยอมใจเขามาก ทั้งๆที่โดนวางยา ทนทรมานมาตลอดทาง เฉียวจื้อคิดว่าเขาจะไม่รอดแล้ว แต่ใครจะไปคิดว่าเขายังมีกะจิตกะใจบอกให้หานมู่จื่อใส่เสื้อเพิ่ม จะได้ไม่เป็นหวัด

หลังจากเฉียวจื้อพูดจบ กลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบรับเลย เมื่อหันไปดูอีกครั้ง เย่โม่เซินกลับปิดตาลงอีกครั้ง เม้มปากแน่น อาการยังคงไม่ดีเหมือนเดิม

ดูจากสภาพเขาในตอนนี้ เฉียวจื้อรู้สึกสงสัยขึ้นมาว่าคนที่คุยกับพี่สะใภ้เมื่อครู่ใช่ยู่ฉือจริงหรือไม่

“นายลำเอียงมากไปรึเปล่าเนี่ย ฉันขับรถมาส่งนายนะ สุดท้ายไม่มองฉันเลยสักนิด ฉันเสียใจมาก”

เฉียวจื้ออดไม่ได้ที่จะบ่นอวดครวญ

คงเป็นเพราะเสียงดังเกินไป เย่โม่เซินจึงเผยอปากขึ้น พูดอย่างไม่สบอารมณ์: “พูดพอแล้วยัง?”

เฉียวจื้อ: “หืม?”

“พูดจบแล้วก็ออกไป”

เฉียวจื้อ: “…พี่ชาย ฉันอยากจะเปิดกะโหลกของนายออกมาดูจริงๆ มีผู้หญิงแล้วจะไม่สนใจเพื่อนแล้วใช่ไหม เมื่อครู่ฉันไปคนมาส่งนายนะ ฉันช่วยนายมาอย่างหวุดหวิดขนาดนี้ สุดท้ายก็ไล่ฉันไปซะงั้น??”

เมื่อพูดจบ หานมู่จื่อก็ใส่เสื้อคลุมเดินกลับมา มือของหล่อนกำมือถือไว้ และกลับมายืนที่หน้าประตูห้องน้ำอีกครั้ง

“เฉียวจื้อ สรุปว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? นี่เขาเป็นอะไร? บาดเจ็บเหรอ? ให้ฉันเรียกรถพยาบาลไหม?”

แต่เขาจะอธิบายยังไงดีล่ะ? ครุ่นคิดไปมา เฉียวจื้อรู้สึกว่า ในเมื่อเรื่องเป็นแบบนี้แล้ว เขาก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องปิดบังอีกต่อไป

พูดตรงๆให้ชัดเจนไปเลยดีกว่า

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เฉียวจื้อหันไปมองหานมู่จื่อ เอ่ยปากพูดขึ้น: “พี่สะใภ้ อันที่จริงยู่ฉือเขา...”

ทันใดนั้น เสียงพูดอันเย็นชาพูดแทรกขึ้น

“ไม่ต้องเรียกรถพยาบาล ฉันไม่เป็นอะไร”