เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 872

บทที่ 871 คุณใจเย็นๆหน่อย

เมื่อสักครู่นี้เธอพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อที่จะให้ตัวเองใจเย็นลง ทว่าบนใบหน้าดูเหมือนว่าจะไม่รู้อะไรเลยสักนิดเดียว

แต่ว่ามาพูดต่อหน้าแบบนี้ตรงๆ ถึงอย่างไรก็ตามหานมู่จื่อก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ทันใดนั้นใบหน้าก็แดงระเรื่อไปจนถึงหู

และเฉียวจื้อที่มีแขนขาที่พัฒนามาอย่างดีไม่ได้ใส่ใจกับความคับแค้นลำบากใจของหานมู่จื่อโดยสิ้นเชิง แถมยังอยากจะกำชับอะไรบางอย่างอีก หานมู่จื่อก็ขัดจังหวะเขาโดยทันที ก่อนที่เขาจะพูดออกมา “ พอแล้ว คืนนี้ลำบากนายแล้ว เฉียวจื้อ นายรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ ”

หลังจากพูดจบก็ผลักเฉียวจื้อออกจากประตูโดยทันที หลังจากนั้นก็ปิดประตูดังปั้ง

เฉียวจื้อเกือบหงายหลัง และตอนที่อยากจะพูดอะไรอีกต่อไปนั้น กลับไม่เห็นตัวคนแล้ว เขาลูบศีรษะของตัวเองอย่างปวดใจ

"ทำไมแต่ละคนเป็นแบบนี้ไปกันหมด ล้วนแต่สนใจเพศตรงข้ามมากกว่าเพื่อนไปกันหมด"

เฉียวจื้อบ่นไปพลางขึ้นลิฟต์ไปพลาง หลังจากนั้นก็นึกถึงความคับแค้นลำบากใจในเมื่อสักครู่ของหานมู่จื่อได้ จากนั้นเขาถึงจะได้รู้ว่าเมื่อสักครู่นี้ตัวเขาเองได้พูดอะไรโง่ ๆไป เขาคิดอย่างหน้าเหยเก โชคดีที่ยู่ฉือไม่อยู่ ถ้ามิฉะนั้นยู่ฉือจะต้องฆ่าเขาแน่นอน

－－

หลังจากหานมู่จื่อปิดประตูเสร็จแล้วนั้น ก็ยืนหันหลังพิงแผงประตูสักพักหนึ่ง หลังจากนั้นก็เดินก้าวเข้าทางห้องน้ำใหม่อีกครั้ง และแต่ละก้าว หานมู่จื่อก็ตื่นตระหนก

เมื่อสักครู่นี้เธอก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากที่รู้เรื่องของเย่โม่เซินแล้วนั้น ก็ให้ เฉียวจื้อออกไปโดยทันที

ตอนนี้คิดย้อนกลับไป หูก็ร้อนไปหมด

ผลักประตูเปิด หานมู่จื่อกำลังคิดพัวพันเกี่ยวกับเรื่องของเย่โม่เซินว่าจะทำอย่างไรดี และได้ยินเสียงน้ำไหลจากห้องน้ำแทรกเข้ามา

ฝีเท้าของหานมู่จื่อก็หยุดลงชั่วขณะ และในวินาทีต่อมาเธอก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ก่อนหน้านี้ที่ไม่ขยับตัวมาโดยตลอดอย่างเย่โม่เซิน นึกไม่ถึงว่าตอนนี้จะกำลังยืนอาบน้ำเย็น

ตอนนี้เป็นช่วงฤดูหนาว และก็ใกล้จะถึงช่วงหิมะตกแล้ว เขาอาบน้ำอยู่แบบนี้ แม้ว่าภายในห้องจะเปิดเครื่องทำความร้อนอยู่ แต่ว่าเขาก็หนาวจนใบหน้าซีดขาวแล้ว ริมฝีปากก็เป็นสีม่วงด้วยเช่นกัน

"คุณกำลังทำอะไรอยู่?"

หานมู่จื่อรีบพุ่งเข้าไปไปปิดน้ำ จากนั้นก็ดึงผ้าขนหนูที่วางไว้บนชั้นวางออกมาเช็ดตัวให้เย่โม่เซิน

แล้วก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาบน้ำเย็นหรือเพราะอะไรกันแน่ ตอนที่เย่โม่เซินลืมตาขึ้นมานั้น หานมู่จื่อ รู้สึกว่าขนตาของเขาใกล้จะแข็งเป็นน้ำแข็งแล้ว เจ็บปวดใจ รูม่านตาของหานมู่จื่อก็แดงขึ้นมาหลายระดับ

สติปัญญาในตอนนี้ของเย่โม่เซินแทบจะหายไปหมดแล้ว ลืมตาขึ้นแล้วมองเห็นหานมู่จื่อตาแดงยืนอยู่ตรงหน้าเขา ใบหน้ารูปไข่ขาวนุ่มหนึ่งใบสวยสดงดงามไร้ที่เปรียบ ริมฝีปากสีแดงมีเสน่ห์ราวกับผลไม้ที่เก็บมาสดๆที่ยั่วยวนใจคนเช่นนั้น

มีสิ่งอะไรบางอย่างที่มาทุบสติและสมองของเขา

ในวินาทีถัดมา เย่โม่เซินเอื้อมมือไปจับที่ด้านหลังศีรษะของหานมู่จื่อ แล้วโน้มตัวไปจับริมฝีปากของเธออย่างดุเดือด

หนาว

ตอนที่เขาเอนตัวเข้ามานั้น หานมู่จื่อก็มีแค่ความรู้สึกนี้เพียงเท่านั้น และก็ไม่รู้ว่าเมื่อสักครู่นี้เขารดน้ำเย็นไปนานแค่ไหน บนตัวของเขาถึงได้หนาวเย็นเช่นนี้

หานมู่จื่อ อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น และมืออยากจะผลักเขาออกไปตามจิตใต้สำนึก คนที่กอดเธอเบา ๆ ดูเหมือนจะถูกกระตุ้นจากการกระทำเช่นนี้ ทันในนั้นก็กอดเธอแน่นเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

พละกำลังของเขาหนักแน่นมาก ตั้งแต่ตอนแรกที่เขาจูบความเย็นเข้าถึงกระดูกลงมา จนถึงตอนนี้หานมู่จื่อก็รู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งแถบ

ร่างกายของเขาเริ่มเปล่งกระแสความร้อนแรงอีกครั้ง

นั่นก็น่าจะเป็นเพราะฤทธิ์ของยา

หานมู่จื่อไม่ได้ลืมเรื่องที่ตัวเองตั้งครรภ์ ถ้าหากตอนนี้เธอไม่หยุดเขาละก็ สิ่งที่จะเกิดขึ้นในตอนต่อมาเดาว่าก็คงจะอยู่นอกเหนือการควบคุมของเธอ

คิดไปพลาง หานมู่จื่อก็ใช้แรงผลักเขาออกไป และพูดไปพลางอย่างรีบร้อนว่า "คุณใจเย็นๆ หน่อย ใจเย็น ๆหน่อย "

และหลังจากนั้นในตอนนี้น้ำเสียงของเธอก็เหมือนเป็นยาเร่ง ทำให้การโจมตีของเย่โม่เซินรุนแรงเพิ่มขึ้นไปอีก

ในตอนที่หานมู่จื่อเหมือนต้นกล้วยน้ำว้าในยามค่ำคืนที่มีพายุฝน ไม่มีทางหลบหนีไปได้ ทันใดนั้นเย่โม่เซินก็ผลักเธอออก จากนั้นเขาก็หันหลัง และพูดอย่างเย็นชาว่า "ออกไป"

น้ำเสียงแหบพร่าไม่เป็นชิ้นดี เหมือนกับสุราตัวแรงที่แผดเผาคอ ถึงแม้จะเสียงแหบแต่ก็เซ็กซี่