เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 881

บทที่ 880 ผมไม่ต้องการผู้หญิงคนอื่นนอกจากเธอ

เรื่องราวพัฒนามาถึงจุดนี้ เป็นสิ่งที่ยู่ฉือจินคิดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย

ว่าตวนมู่เสว่จะใช้วิธีการที่น่ารังเกียจและไร้ยางอายเช่นนี้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาคิดไม่ถึง

ยู่ฉือจินหลับตาลง และย่อยการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นเช่นนี้ลงไป ทันใดนั้นเขาก็ลืมตาขึ้นมาใหม่และถอนหายใจออกมาหนึ่งครั้ง “ เรื่องนี้พูดออกไปข้างนอกไม่ได้”

หลังจากพูดจบ เขาก็กวาดสายตามองไปที่ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ นัยน์ตามีการตักเตือนอยู่

หลังจากเฉียวจื้อได้ยินนั้นเขาก็เข้าใจได้ ถึงอย่างไรก็ตามนี่เป็นเรื่องของครอบครัวใหญ่ เศรษฐีร่ำรวยบริษัทใหญ่คนหนึ่งคิดไม่ถึงว่าจะทำสิ่งที่ไม่เหมาะสมเช่นนี้จริง ๆ พูดออกไปจะไม่อายคนเขาเหรอ?

แต่ว่าต่อมา คำพูดของนายท่านยู่ฉือทำให้เฉียวจื้อตกใจ

คุณปู่ยู่ฉือมองไปทางเย่โม่เซิน เพราะรู้เรื่องนี้แล้ว เขาดูเหมือนว่าจะผิดหวังกับตวนมู่เสว่ ดวงตาคนวัยชราคู่หนึ่งปรากฏความเหนื่อยล้า และพูดว่า "แม้ว่าเรื่องที่เธอวางยานายจะเป็นเรื่องจริง แต่ว่านายทำให้เธอได้รับบาดเจ็บ การเสียโฉมก็ยังเป็นข้อเท็จจริงสินะ?”

เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากบาง สายตาเยือกเย็น ยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนรูปปั้น ไม่มีการเคลื่อนไหว

กลิ่นอายทั่วร่างกายของเขาล้วนแต่มีความมืดมน และเม้มริมฝีปากบางแน่นราวกับเป็นเส้นตรง ดูเหมือนเขาจะเดาได้ว่า ยู่ฉือจิน จะพูดอะไรต่อไป

ยู่ฉือจินครุ่นคิดสักพัก ก็ยังคงพูดว่า "ดังนั้นเรื่องนี้ นับว่าเสมอกัน โอเคไหม?"

เฉียวจื้อที่อยู่ข้างๆประหลาดใจจนเบิกตากว้าง ก็ขนาดพ่อบ้าน หยูโป ก็ยังประหลาดใจเล็กน้อยด้วยเช่นกัน เขาคิดไม่ถึงว่าหลังจากเหตุการณ์เหล่านี้ขึ้นแล้วนั้น คุณท่านจะ ... เข้าข้างไปทางตวนมู่เสว่

เป็นไปตามทิศทางนี้เรื่อยๆ เกรงว่าจะไม่ดีนะ

เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ หลังจากที่เย่โม่เซิน ได้ยินแล้วนั้น ฝีปากบางของเขาก็ยกยิ้มขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มของความไม่พอใจ ราวกับว่าไม่แปลกใจเลยสักนิด แล้วก็เลิกคิ้วอย่างเย็นชา

“ แล้วไงต่อล่ะ? หลังจากเสมอกันแล้ว คุณตาคงจะไม่ให้ผมหมั้นกับเธอต่อหรอกสินะ?”

สีหน้าของ ยู่ฉือจิน ก็ไม่สู้ดีเช่นกัน

แต่ว่าเย่โม่เซินกับพูดในสิ่งที่เขาคิดจริงๆ เขารู้สึกว่าหลังจากที่เสมอกันแล้ว แล้วค่อยให้เด็กทั้งสองหมั้นกันต่อ

ถึงอย่างไรก็ตามบาดแผลที่หน้าผากของตวนมู่เสว่นั้นลึกขนาดนั้น ที่สำคัญที่สุดก็คือ ยู่ฉือจิน ไม่อยากให้เขาคบกับผู้หญิงคนนั้น

เฉียวจื้อทนดูต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว จึงก้าวไปข้างหน้าพูดโน้มน้าวใจ“ คุณปู่ยู่ฉือ ท่านทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ ตวนมู่เสว่ทำเรื่องแบบนี้ลงได้แสดงให้เห็นว่า ความประพฤติของเธอธรรมดามากจริงๆ ถ้าให้เธอหมั้นกับ เย่โม่เซินอีก งั้นก็ไม่ใช่ว่า ... ”

เขาพูดได้แค่ครึ่ง ยู่ฉือจินก็มองเขาอย่างไม่พอใจ และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม "เฉียวจื้อ เมื่อสักครู่ฉันได้พูดไปแล้วว่า นี่เป็นเรื่องครอบครัวของ ตระกูลยู่ฉือ ของเรา ไม่จำเป็นต้องมีคนนอกเข้ามาแทรกแซง"

เฉียวจื้อ "... "

ที่พูดดูเหมือนว่าจะไม่ผิด นี่เป็นเรื่องในครอบครัวของตระกูลยู่ฉือจริงๆ เขานามสกุลเฉียวเป็นคนนอกคนหนึ่งก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าไปแทรกแซงได้จริงๆ

เขาแบะปากและกล่าวว่า “คุณปู่ยู่ฉือท่านพูดถูก ผมไม่ค่อยเหมาะที่จะเข้าไปแทรกแซงจริงๆ”

“ แล้วนายยังไม่ถอยไปอีกเหรอ？”

"แต่ว่า... " เฉียวจื้อลูบไปที่ศีรษะของตัวเอง และพูดอย่างพัวพันว่า "ยู่ฉือเซินเป็นเพื่อนของผม ผมไม่สามารถมองดูเพื่อนของตัวเองถูกผลักลงไปในหลุมไฟอยู่เฉยๆได้"

"แก!"

ยู่ฉือจิน ถูกคำพูดนี้ทำให้โมโหจนหายใจติดอยู่ในลำคอ ไม่สามารถคายหรือกลืนลงไปได้

“ เฉียวจื้อ ”

ในตอนนี้ เย่โม่เซินมองไปที่เขา และเฉียวจื้อก็เปล่งเสียงตอบรับตามจิตใต้สำนึกออกมาหนึ่งครั้งเป็นครั้งแรกที่เห็นว่าเย่โม่เซินมองเขาด้วยสายตาที่แตกต่างออกไป จากนั้นเขาก็พูดว่า "นายกลับไปก่อนเถอะ"

เรื่องราวได้พัฒนามาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่จำเป็นต้องให้เขามีส่วนเกี่ยวข้องอีกต่อไป