เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 882

บทที่881 ยู่ฉืออาน

น่าเสียดายที่ในที่สุดแล้วยู่ฉือจินก็ไม่ได้เรียกให้เย่โม่เซินกลับมาอีก ร่างของเย่โม่เซินหายไปจากสายตาของเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ตรงหน้าสายตาของเขาจะว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นอีก

ยู่ฉือจินโกรธมากจนหน้าอกขยับขึ้นและลงอย่างรุนแรง เหมือนกับคนที่กำลังจะป่วยยังไงยังงั้น

หยูโปทำได้แค่ยื่นมือออกไปพยายามทำให้เขาใจเย็นลง แล้วพยายามห้ามปรามเบาๆ “นายท่าน อย่าโกรธไปเลยนะครับ ทำไมท่านต้องหาเรื่องให้ตัวเองด้วยล่ะครับ? ”

“หยูโป แกว่าไอ้เจ้าเด็กคนนี้มันปีกกล้าขาแข็งแล้วใช่ไหม? มาอกตัญญูกับฉันแบบนี้ แค่เพื่อผู้หญิงคนเดียวงั้นเหรอ? ผู้หญิงคนนั้นมีเสน่ห์อะไรกันแน่ ถึงได้ทำให้เขาเปลี่ยนไปขนาดนี้? ”

ประโยคนี้ทำให้หยูโปรู้สึกเก้อเขิน กระอักกระอ่วนเล็กน้อย แต่เขาก็ยังฝืนตัวเองให้พูดว่า “ให้พูดความจริงไหมครับ? ”

“ว่ามาเลย! ”

“ถ้ายังงั้นผมขอพูดหน่อยนะครับ คุณชายเซินเป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามเขาก็ต้องมีความคิดและการตัดสินใจเป็นของตัวเอง ที่เขาไม่เชื่อฟังคำสั่งของนายท่าน มันไม่ใช่เพราะว่าเขาปีกกล้าขาแข็ง แต่ว่ามันเป็นสิ่งที่เขาต้องการ นายท่านก็ขัดขวางเขาตลอด”

ยู่ฉือจิน：“……”

“จุดที่สำคัญที่สุดก็คือ นายท่านไม่ใช่คนที่เลี้ยงเขามาจนโต เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับนายท่าน แล้วอีกอย่าง เรื่องนี้จริงๆ แล้วนายท่านก็ใจแคบเกินไปจริงๆ ”

“แกว่าไงนะ? ” ยู่ฉือจินถลึงตาใส่หยูโปด้วยความไม่พอใจ “นี่แกบอกว่าฉันใจแคบยังงั้นเหรอ? หยูโป หรือว่าแกอยู่กับฉันมานานเกินไป ก็เลยรู้สึกว่าจะพูดอะไรก็ได้ยังงั้นเหรอ? ”

หยูโปส่ายหน้าอย่างไม่มีทางเลี่ยง “ผมก็แค่พูดความจริงเท่านั้นเองครับ”

“ช่างเถอะ! ”ยู่ฉือจินก็เถียงเขาไม่ได้จริงๆ ก็เลยพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “ไปดูหน่อยว่าเจ้าเด็กเสี่ยวเสว่นั้นเป็นยังไงบ้าง ฉันอยากจะเห็นการแสดงออกของเด็กนั้น ว่าหลังจากที่ทำเรื่องพวกนั้นไปแล้ว เธอคิดยังไงบ้าง”

*

ภายในห้อง

ตวนมู่เสว่นอนอยู่บนเตียง ดวงตาแดงก่ำ ก่อนหน้านี้เธอร้องไห้มานานมาก ร้องไห้จนปวดตาไปหมด

พอยู่ฉือจินกับหมอออกไปแล้ว เธอถึงได้เช็ดน้ำตา แล้วก็มีเวลาได้พักผ่อน

แต่ว่าพอหลับตา ในหัวก็มีแต่ภาพเหตุการณ์ที่ตัวเองสั่งให้คนใช้วางยาเย่โม่เซิน ตอนนี้เย่โม่เซินกลับมาแล้ว ถ้าเกิดว่าเขายังอยากรักษาหน้าตาของตัวเองไว้ก็ไม่น่าจะพูดเรื่องนี้หรอก

แต่ว่า ถ้าเกิดว่าเขาไม่ต้องการไว้หน้าล่ะ?

พอคิดได้แบบนี้ ตวนมู่เสว่ก็ลืมตาขึ้นมาทันที ปรากฏให้เห็นความหวาดกลัวในสายตาของเธอ

แต่ว่าเธอก็กลับมาสงบได้อย่างรวดเร็ว ต่อให้เย่โม่เซินพูดออกมาอย่างไม่ไว้หน้า แต่ว่าเขาก็ไม่มีหลักฐานว่าเธอเป็นคนวางยา คนใช้ก็รับเงินจากเธอไปแล้ว แล้วเธอก็ยังให้คนมาพาตัวเธอออกไปแล้ว จนถึงตอนนั้นเธอก็แค่ต้องยื้อให้ตายยังไงก็ไม่ยอมรับก็เท่านั้นเอง

ขอแค่ไม่มีหลักฐาน ต่อให้พวกเขาสงสัย ก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้หรอก

ตวนมู่เสว่หลับตาลงอย่างสบายใจ แล้วก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้า

แต่ว่าเหมือนกับว่าเธอพึ่งจะนอนไปได้ไม่นานเท่าไหร่ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู ตวนมู่เสว่ยังคงสะลึมสะลืออยู่ นึกว่าตัวเองได้ยินผิดไป

แต่ว่าหลังจากนั้นเสียงก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ตวนมู่เสว่ถึงได้ตื่นขึ้นมา แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตู เธอรีบถามออกมาทันที “ใคร? ”

เสียงเคาะประตูถึงได้หยุดลง หลังจากนั้นก็มีเสียงของยู่ฉือจินดังเข้ามาจากด้านนอก

“เสี่ยวเสว่ ปู่เอง”

ปู่ยู่ฉือเหรอ?

ตวนมู่เสว่อึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วก็รีบพูดว่า “คุณปู่ เข้ามาได้เลยค่ะ”

หลังจากเปิดประตูแล้ว ยู่ฉือจินก็ถือไม้เท้าเข้ามา ไม่รู้ว่าทำไม ตวนมู่เสว่รู้สึกเหมือนกับว่าบรรยากาศจากตัวเขาแตกต่างจากตอนที่เขาออกไปเมื่อกี้

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

“คุณปู่? ” ตวนมู่เสว่เรียกเขาด้วยความสงสัย