เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 884

บทที่883 จิตใจสกปรก

ตูม——

ประโยคนี้เหมือนกับเสียงฟ้าผ่า ความรู้สึกที่ยังมีความหวังหลงเหลืออยู่ของตวนมู่เสว่พังทลายลงในทันที ใบหน้าซีดเผือด ร่างกายล้มไปด้านหลังอย่างควบคุมไม่ได้

เธอ เธอพูดอะไร?

ทุกคนรู้แล้วยังงั้นเหรอ? แล้วอีกอย่าง……ยังให้คนไปบอกที่บ้านของเธออีกงั้นเหรอ?

ทำไม……ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้?

ตวนมู่เสว่รู้สึกว่าร่างกายสูญเสียแรงทั้งหมดไป เธอรู้สึกว่าได้เลือดในร่างกายตั้งแต่หัวจรดเท้าเย็นลงในทันที เธอจับผ้าห่มไว้อย่างหมดแรงแล้วก็มองไปที่ยู่ฉือจิน

นี่คือความหวังสุดท้ายของเธอแล้ว

ถ้าเกิดว่ารู้เรื่องที่เธอได้ทำลงไปนั้น ปู่ยู่ฉือยังจะช่วยเธออยู่ไหม?

แต่ว่าพอยู่ฉือจินเห็นว่าส้งอานจะออกไป ตาเฒ่าก็ร้อนใจจนไม่ไหว ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น ก้าวตามลูกสาวของตัวเองส้งอานไปในทันที

ไม่ง่ายเลยกว่าที่เธอจะกลับมา ทำไมถึงอยู่แค่แป๊บเดียวก็จะกลับแล้วล่ะ?

ในหัวของยู่ฉือจินมีตวนมู่เสว่ที่ไหนกัน ทั้งสายตาและจิตใจของเขามีแต่ลูกสาวตัวน้อยสุดที่รักของเขาเท่านั้น

พอเห็นว่ายู่ฉือจินจะไป ตวนมู่เสว่รู้สึกได้ว่าแสงสว่างสุดท้ายของตัวเองได้หายไปแล้ว มือของเธอตกลงอย่างหมดแรง ตอนนี้เธอเหมือนกับลูกโป่งฟิบ ไม่มีแรงเลยแม้แต่นิดเดียว

ผ่านไปนาน ตวนมู่เสว่ถึงได้เงยหน้าขึ้นมา สายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าของพ่อบ้านหยูโป

“หยู พ่อบ้านหยู ผู้หญิงคนนั้น……คือใครกัน? ”

เธอกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความโกรธและความไม่พอใจ “ทำไมพอปู่ยู่ฉือเห็นเธอแล้วอารมณ์ถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนั้น แถมยังจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอีก? เธอ เธอทำอาชีพอย่างว่าเหรอ? ปู่ยู่ฉือเลี้ยงดูเธอไว้งั้นเหรอ? ”

ประโยคนี้ยิ่งพูดยิ่งควบคุมตัวเองไม่ได้ ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าพูดแบบนั้นมันไม่ถูกต้อง แต่ว่าเธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

พอพูดออกมาแล้ว ตวนมู่เสว่ถึงได้รู้สึกตัวว่าเมื่อกี้ตัวเองพูดอะไรออกมา

แต่ว่าพอมาย้อนคิดดูแล้ว ผู้หญิงคนนั้นแต่งตัวสวยขนาดนั้น แถมทัศนคติที่มีต่อปู่ยู่ฉือยังแย่ขนาดนั้นอีก ปู่ยู่ฉือยังตามเธอออกไปด้วย ผู้หญิงแบบนี้แค่มองก็รู้แล้วว่าทำอาชีพอย่างว่า

เธอก็แค่พูดความจริงเท่านั้นเอง มีอะไรให้ต้องเสียใจด้วยล่ะ?

หลังจากที่หยูโปได้ยินเธอพูดแบบนี้แล้วนั้น ：“……”

เขาอดไม่ได้ที่จะมองเธอแล้วถามอย่างแผ่วเบา “คุณเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ทำไมถึงได้จิตใจสกปรกขนาดนี้? ”

พอพูดจบ ก็เหมือนกับว่าเขาคิดอะไรขึ้นมาได้ ใบหน้าของเขาดูเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง “ก็ถูก ถ้าเกิดว่าจิตใจของคุณหนูตวนมู่ไม่ได้สกปรกล่ะก็ เมื่อคืนก็คงไม่ใช้กลอุบายที่นอกคอกแล้วมาทำเรื่องแบบนั้นกับคุณชายเซินของพวกเราหรอก”

พอได้ยินดังนั้น สีหน้าของตวนมู่เสว่ก็แย่ลงทันที

“พ่อบ้านหยู นาย……”

หยูโปมองเธอพร้อมกับยิ้มรอยยิ้มที่ลึกลับ “คุณหนูตวนมู่ ท่านเมื่อกี้นี้ไม่ใช่คนนอก แต่ว่าเป็นลูกสาวคนเล็กของนายท่านที่ออกจากบ้านไปเมื่อหลายปีก่อน และก็คือคุณหนูของตระกูลยู่ฉือ ถ้าจะดูตามลำดับความอาวุโสแล้วนั้น คุณเป็นรุ่นน้องของเธอ แต่ว่าสิ่งที่คุณพูดเมื่อกี้นี้ เฮ้อ……คุณหนูตวนมู่ ถึงแม้ว่าผมจะเป็นแค่พ่อบ้านของตระกูลยู่ฉือ แต่สำหรับการแสดงออกของคุณนั้น มันช่างน่าผิดหวังจริงๆ ”

“นายพูดอะไรนะ? เธอ แต่ว่าเป็นลูกสาวคนเล็กที่ออกจากบ้านไปเมื่อหลายปีก่อน? ”

ถ้ายังงั้นก็คือ……น้าของเย่โม่เซินยังงั้นเหรอ?

เลือดบนใบหน้าและริมฝีปากของตวนมู่เสว่ก็จางลงทันที เธอเหมือนตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง

ถ้าบอกว่าก่อนหน้านี้เธอยังคงมีโชคดีหลงเหลืออยู่บ้าง แต่ว่าตอนนี้แม้แต่โชคดีของเธอก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว

ผู้หญิงที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและเอาแต่ใจคนนั้น ที่แท้……คือลูกสาวคนเล็กของตระกูลยู่ฉือนี่เองเหรอเนี่ย

เรื่องนี้เมื่อก่อนเธอเคยได้ยินปู่ของเธอเล่าให้ฟังอย่างเลือนราง ตอนแรกเหมือนว่าจะเป็นเพราะปัญหาการเกี่ยวดองสมรสระหว่างสองครอบครัว หลังจากนั้นลูกสาวทั้งสองคนของยู่ฉือจินก็จตัดขาดกับพ่อไปเลย ละทิ้งทรัพย์สมบัติของตระกูลยู่ฉือทั้งหมด แล้วจากไปทันที หลังจากนั้นก็ไม่เคยปรากฏตัวอีกเลย