เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 885

บทที่884 ฉันไม่มีหลานสาวแบบเธอ

ตวนมู่เสว่แค่รู้สึกว่าวันนี้แรงเขาเยอะมาก รู้สึกเหมือนแขนของตัวเองโดนบีบจนจะหักยังไงยังงั้น เธออยากจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นแววตาที่ดำมืดของตวนมู่เจ๋อ เหมือนกับว่ามีเมฆดำปกคลุมอยู่ด้านบน

วินาทีนั้น เธอกลัวจนไม่กล้าพูดอะไรเลย

ปล่อยให้ตวนมู่เจ๋อลากแขนตัวเองเดินออกไปข้างนอก เธอไม่ได้ใส่รองเท้า เดินเท้าเปล่าตามอยู่ด้านหลังของตวนมู่เจ๋อไป

ตวนมู่เจ๋อไม่ได้หันหน้ากลับมา แรงกดดันปกคลุมมาที่ตัวของตวนมู่เสว่ เธอรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองแทบจะหายใจไม่ออกแล้ว นี่เป็นครั้งแรกในความทรงจำของเธอที่เห็นพี่ชายของเธอทำให้เธอรู้สึกแบบนี้

พอขึ้นรถ ตวนมู่เจ๋อก็สั่งให้เธอคาดเข็มขัดอย่างเยือกเย็น ตวนมู่เสว่เองก็ไม่กล้าขัดขืน ทำตามที่เขาสั่ง

มุ่งไปข้างหน้าด้วยความกดดันตลอดทั้งทาง พอมาถึงบ้าน ตอนที่จะลงจากรถนั้น ตวนมู่เสว่ถึงได้รู้สึกกลัวขึ้นมา ให้ตายก็ไม่ยอมลงจากรถ

เธอทำเรื่องพวกนั้นไป ตวนมู่เจ๋ออาจจะไม่ทำอะไรเธอ แต่ว่าคุณปู่ล่ะ?

คุณปู่ไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่นอน

ตวนมู่เสว่ไม่ยอมปลดเข็มขัด เอาแต่อยู่ในรถไม่ยอมลงมา

ตวนมู่เจ๋อสีหน้าเย็นชา และพูดอย่างไม่พอใจ “ถึงบ้านแล้ว เธอจะมารู้สึกเสียตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว เธอจะลงจากรถเอง หรือว่าจะให้พี่ไปเรียกคนมาเอาเธอลงจากรถ? ”

ประโยคหลัง ไม่หลงเหลืออารมณ์ความรู้สึกเลยแม้แต่นิดเดียว

เหมือนกับว่าถ้าเกิดว่าตวนมู่เสว่ไม่ยินยอม ตวนมู่เจ๋อก็จะไปหาคนมาลากเธอลงจากรถในทันที

“พี่ให้เวลาเธอสิบวินาที”

ไม่รอให้เธอพูดอะไรอีก ตวนมู่เจ๋อก็ยื่นคำขาดแล้ว

ไม่มีทางเลือก ตวนมู่เสว่ก็ทำได้แค่ลงจากรถภายใต้สายตาที่บีบบังคับของเขา หลังจากนั้นก็เดินตามเขาเข้าไปข้างใน เดินไปเดินมาก็ยั้งน้ำตาไว้ไม่อยู่ “พี่ ฉันรู้แล้วว่าผิด พี่ช่วยอ้อนวอนคุณปู่ให้ฉันหน่อยได้ไหม? ”

การแสดงออกบนใบหน้าของตวนมู่เจ๋อมีแต่ความเย็นชาและว่างเปล่า เหมือนกับว่าคนที่กำลังขอร้องเขาอยู่นั้นไม่ใช่น้องสาวของเขายังไงยังงั้นเลย

“พี่ เมื่อก่อนพี่รักฉันที่สุดแล้วนะ ฉันรู้แล้วว่าผิด พี่ช่วยฉันครั้งหนึ่งนะ ครั้งเดียวก็พอแล้ว” ตวนมู่เสว่เห็นว่าเขานิ่งไม่ไหวติง ก็รู้สึกกลัวมาก

ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนเธอจะเคยทำผิด แต่ว่าทุกครั้งตวนมู่เจ๋อก็จะแค่ทำหน้าดำคร่ำเครียด หรือว่าอธิบายเหตุผลกับเธออย่างจริงจัง บอกให้เธอว่าไม่ควรทำอะไร หรือว่าต้องทำอะไร

แต่ว่าไม่เหมือนกับตอนนี้ เธอร้องไห้ขนาดนี้พร้อมกับขอร้องเขา แต่ว่าสีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไปเลย แถมยังไม่พูดอะไรอีกด้วย

ขนาดพี่ชายที่รักเธอมากยังเป็นขนาดนี้ แล้วจะนับประสาอะไรกับคุณปู่ที่เข้มงวดกันล่ะ

ตวนมู่เสว่ขาอ่อน เธอไม่กล้าก้าวเดินไปข้างหน้าเลยจริงๆ

ใครจะไปรู้ว่าจู่ๆ ตวนมู่เจ๋อจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “ถ้าเกิดว่าเธอยังชักช้า พี่จะไม่สนใจเธออีกแล้ว”

พอได้ยินดังนั้น ตวนมู่เจ๋อก็เงยหน้าขึ้นมาทันที “พี่? ”

ความหมายของเขาก็คือ เขายังจะสนใจฉันเธออยู่งั้นเหรอ?

ตวนมู่เสว่ไม่กล้าชักช้า ถึงแม้ว่าขาของเธอจะอ่อนแรง แต่ว่าเธอก็จะพยายามลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างรวดเร็ว แล้วก็เดินตามตวนมู่เจ๋อไป

ไม่รู้เหมือนกันว่าเดินอยู่นานแค่ไหน ในที่สุดก็มาถึงห้องโถงใหญ่แล้ว

และในห้องโถงใหญ่นั้น ตวนมู่อ้าวเทียนก็นั่งสูบบุหรี่อยู่บนโซฟาเงียบๆ คนใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆ ยืนอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยมาก ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจดังด้วยซ้ำ สามารถมองความกดดันของสถานที่ตรงนี้ออก