เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 889

บทที่888 ไม่มีอะไรให้คุย

หลังจากถูกพาเข้ามาในห้องแล้ว เย่โม่เซินก็พาหานมู่จื่อไปล้างมือตรงอ่างล้างมือ ถึงได้พบว่ามือของตัวเองเป็นแผล

เธอเผลอโดนบาดเข้าตอนที่เธอนั่งยองๆ จะเก็บเศษพวกนั้น

ตอนนั้นเธอตะลึงและลุกขึ้นยืน คิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าทำไมเรื่องราวถึงได้เปลี่ยนไปกลายเป็นแบบนี้ได้

หานมู่จื่อมองไปที่แผลนั่น “แผลเล็กนิดเดียวเอง ทำไมนายถึงเห็นล่ะ? ”

เย่โม่เซิน：“……”

เขาเม้มริมฝีปากอย่างไม่พอใจ หลังจากนั้นก็ดูดแผลที่มือเธอเบาๆ

“นาย! ” หานมู่จื่อร้อนรน หน้าแดงและอยากจะดึงมือกลับมา

แต่ว่าเย่โม่เซินแข็งแรงมาก เอาแต่กุมมือเธอไว้แบบนั้น ผ่านไปอยู่นานกว่าจะยอมปล่อย และพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ต่อไปไม่ต้องทำอะไรพวกนี้แล้ว เรียกแม่บ้านกลับมา”

หานมู่จื่อทำปากมุ่ย “นี่มันเป็นแค่อุบัติเหตุเอง ก่อนหน้านี้ฉันก็ทำได้ดี แต่แค่……”

เธอลังเลนิดหน่อย เธอรู้สึกสงสัยมากว่าเมื่อกี้ที่ห้องรับแขกส้งอานพูดอะไรกับเย่โม่เซินบ้าง เธอซ่อนมือของตัวเองไว้ด้านหลัง หลังจากนั้นก็เอ่ยปากถาม “เมื่อกี้คุณน้าพูดอะไรกับนายบ้าง? ”

เย่โม่เซินมองเธอ ไม่ได้ตอบ

ท่าทางของเขาทำให้เย่โม่เซินร้อนรนขึ้นมา เธอยื่นมือไปดึงชายเสื้อของเขา “นายพูดมาสิ”

“กังวลอะไร? ”

เขาพูดนิ่งๆ เสียงที่ทุ้มต่ำช่างไพเราะ มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นในดวงตาสีหมึกของเขา “หรือว่านี่คืออุบัติเหตุที่เธอพูดถึง? ”

“……ไม่ใช่! ” หลังจากเงียบอยู่ครู่หนึ่ง หานมู่จื่อก็ส่ายหน้า

“วางใจเถอะ”

เมื่อเห็นว่าบรรยากาศจากตัวเธอเริ่มหดหู่ลง เย่โม่เซินก็ยื่นมือทั้งสองข้างไปกุมมือเธอ บีบฝ่ามือขาวๆ ของเธอไว้ในมือของเขา

“เรื่องของตา ฉันจะจัดการเอง ถ้าเกิดว่าไม่ได้จริงๆ ก็ยังมีตัวเลือกที่จะหนีไปกับเธออยู่ไม่ใช่เหรอ? ”

พอได้ยินประโยคสุดท้าย หานมู่จื่อก็รู้สึกหายใจไม่ออก เธอเบิกตากว้าง “นาย นายพูดจริงเหรอ? ถ้าเกิดว่าตาของนายไม่เห็นด้วยล่ะก็ นาย……จะกลับประเทศกลับฉันใช่ไหม? ”

“ถ้าเกิดว่าไม่มีทางเลือกจริงๆ ก็คงทำได้แค่นั้น” ฝ่ามือที่ตอนแรกกุมมือของเธออยู่ ตอนนั้นย้ายมาอยู่ตรงริมฝีปากของเธอ เขาโน้มตัวลงมาแล้วพูดด้วยเสียงต่ำ “จนถึงตอนนั้นเธอต้องเลี้ยงฉันนะ”

หานมู่จื่อไม่แม้แต่คิดด้วยซ้ำ เธอบีบมือเขาแน่นทันที หลังจากนั้นก็พยักหน้า “เลี้ยงก็เลี้ยงสิ! ”

เธอไม่ลังเลเลยแม้แต่นิดเดียว

ส่วนแบ่งที่เขามอบให้พี่ชายเธอก่อนงานแต่งงาน ก็คือให้ทรัพย์สินทั้งหมดเป็นชื่อของเธอ สำหรับเขาแล้ว เธอสำคัญมากกว่าอะไรทั้งหมด

สำหรับเธอแล้ว เขาเองก็สำคัญกว่าอะไรทั้งหมดเหมือนกัน

เลี้ยงก็เลี้ยงเขาแล้วกัน ยังไงก็เอาเงินเขามาอยู่ดี หานมู่จื่อแอบคิดอยู่ในใจ

และพอเย่โม่เซินเห็นท่าทีที่เด็ดเดี่ยวแน่วแน่ของเธอแล้วก็อึ้งไป อึ้งจนมองหน้าเธออยู่นาน ทันใดนั้นก็หัวเราะออกมา

“ทำไมถึงได้โง่ขนาดนี้? ”

“หืม? ”

“ผู้หญิงเวลาที่ได้ยินประโยคแบบนี้ ปฏิกิริยาแรกก็คือต้องกลัวไม่ใช่เหรอ? ”

หานมู่จื่อกะพริบตา “แล้วทำไมต้องกลัวด้วยล่ะ? ”

“ผู้ชายที่เกาะเธอกิน เธอไม่รังเกียจงั้นเหรอ? ”

เกาะกิน?

หานมู่จื่อย่นจมูกโดยไม่ได้ตั้งใจ “แน่นอนว่าฉันต้องรังเกียจผู้ชายที่เกาะกินอยู่แล้ว”