เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 890

บทที่889 ไม่ได้ทำให้เธอตกใจใช่ไหม

น่าจะเพราะว่าออร่าของส้งอานมันแข็งแกร่งเกินไป หรือไม่หยูโปก็กลัวว่าจะเชิญเธอกลับไปไม่ได้ หน้าผากของเขาก็เริ่มมีเม็ดเหงื่อผุดออกมา เขามองส้งอานด้วยสีหน้าที่ไม่มีทางเลือก

“คุณหนูอาน นั่นมันเป็นเรื่องในอดีตแล้วนะครับ นี่มันผ่านไปนานหลายปีแล้ว คุณหนูอานยังจำได้อีกเหรอครับ? นายท่านรู้สึกเสียใจตั้งแต่แรกแล้ว”

“เสียใจงั้นเหรอ? ”พอส้งอานได้ยินดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะออกมา “ลุงหยู วันนั้นที่อยู่ที่บ้านฉันสิ่งที่ลุงเห็น สิ่งที่ลุงได้ยินมันเป็นเรื่องไม่จริงงั้นเหรอ? แต่ว่าถ้าเกิดว่าเขาสำนึกผิดจริงๆ ตอนนี้เขาก็คงไม่ทำเรื่องพวกนี้หรอก! ฉันเห็นเองกับตา ฉันว่าเขาน่ะเสียใจนะ แต่เสียใจที่ไม่ได้ทำให้ฉันกับพี่สาวเจ็บปวดมากกว่านี้! ”

พอพูดถึงเรื่องเมื่อปีนั้น ส้งอานรู้สึกขึ้นมาก ความโกรธพลุ่งพล่านอยู่รอบกายเธอ เกือบจะล้นออกมาทางดวงตาของเธออยู่แล้ว

หานมู่จื่อมองส้งอานอย่างรู้สึกช็อก

เมื่อปีนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไม……ระหว่างพ่อลูกถึงได้เปลี่ยนไปกลายเป็นแบบนี้ไปได้?

พอเห็นว่าส้งอานโกรธ หยูโปเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีก แต่พอคิดว่าที่ตัวเองมาวันนี้ก็เพื่อที่จะมาเชิญให้ส้งอานกลับไป แต่ว่าก็เห็นได้ชัดว่าเขาคิดไว้แล้วว่าครั้งแรกหรือครั้งที่สองก็อาจจะไม่สามารถเชิญส้งอานไปได้ เขาก็เลยรีบพูดปลอบเธอ

“คุณหนูอานอย่าโมโหไปเลยนะครับ ลุงหยูก็แค่พูดกับคุณเท่านั้นเอง ถ้าเกิดว่าคุณไม่ยอมไปเจอนายท่านล่ะก็ ลุงหยูก็ไม่ฝืนใจลักพาตัวคุณไปหรอกถูกไหม? ”

พอได้ยินดังนั้น ส้งอานก็ถึงได้รู้สึกตัวว่าตัวเองโมโหมากเกินไป ลืมตัวไปเลย

เธอหลับตาลง หันหลังไปพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้ได้ หานมู่จื่อเห็นสถานการณ์ดังนั้น ก็ได้แต่ก้าวขึ้นไปขวางไว้ตรงหน้าเธอแล้วก็พูดกับหยูโปด้วยเสียงที่อ่อนโยนว่า

“ลุงหยู ตอนนี้อารมณ์ของน้าส้งไม่ค่อยคงที่เท่าไหร่ ถ้าเกิดว่าไปเจอกันตอนนี้ล่ะก็ หนูเดาว่าผลลัพธ์มันอาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไม่งั้น……วันนี้ลุงหยูกลับไปก่อนดีไหมคะ? ”

คำพูดของเธอรู้จักการให้และได้รับ สายตาที่หยูโปมองมาที่เธอมีความพึงพอใจเพิ่มขึ้นเยอะ

น่าเสียดาย ที่ต่อให้เขาพึงพอใจไปก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไร ถึงยังไงเขาก็เป็นแค่พ่อบ้านคนหนึ่งของตระกูลยู่ฉือเท่านั้น ไม่มีสิทธิทำอะไร อย่างมากเขาก็สามารถเป่าหูตระกูลยู่ฉือได้ แต่ว่า……ยู่ฉือจินจะว่ายังไงดีล่ะ

นิสัยของเขาช่างดื้อรั้นมากจริงๆ

พอคิดได้แบบนี้ หยูโปก็พยักหน้า “คุณหนูหานคิดได้รอบคอบมากครับ ผมเองก็รีบร้อนไปหน่อย ถ้ายังงั้นรบกวนคุณหนูหานช่วยดูแลอารมณ์ของคุณผู้หญิงของพวกเราด้วยนะครับ ผมกลับก่อนแล้ว”

หานมู่จื่อมีความรู้สึกดีๆ ให้หยูโป ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะรับคำสั่งมาจากนายท่านของเขาแล้วก็มอบจดหมายให้เธอออกไป

แต่ว่าหานมู่จื่อก็มองออกว่า ในสายตาของพ่อบ้านหยูไม่ได้มีเจตนาร้ายเลย มีแต่ความเมตตากรุณาเท่านั้น

เขาคือชายชราที่ใจดีมาก

พอคิดแบบนี้ หานมู่จื่อก็คลี่ยิ้มให้กับเขา “ลุงหยูกลับดีๆ นะคะ”

หลังจากหยูโปกลับไปแล้ว หานมู่จื่อก็ปิดประตูอีกครั้ง ส้งอานยังคงยืนหันหลังอยู่ตรงนั้น ได้ยินเสียงเธอหายใจอย่างรุนแรง หลังจากนั้นก็หันมาพูดกับหานมู่จื่อว่า

“เมื่อกี้ฉันสติหลุดไปหน่อย ไม่ได้ทำให้เธอตกใจใช่ไหม? ”

เธอไม่ชอบดุร้ายต่อหน้ารุ่นน้อง แต่พอพูดถึงตาเฒ่าขึ้นมาเธอก็โกรธมาก แล้วอีกอย่างเมื่อปีนั้น……

คิดไปคิดมา ดวงตาของส้งอานก็มืดสนิท

หานมู่จื่อเองก็ไม่กล้าถามเธอว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ได้แค่ส่ายหน้า “ไม่หรอกค่ะ” หลังจากนั้นก็เดินไปพยุงมือของเธอ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “อารมณ์ของคุณน้าไม่คงที่ หรือว่ากินข้าวเย็นก่อนแล้วค่อยกลับดีไหมคะ”

ส้งอานโกรธจนสั่นจริงๆ พอได้ยินดังนั้นเธอก็พยักหน้า “ได้”