เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 891

บทที่890 อย่าลืมคำสัญญาของนาย

ตั้งแต่ตอนที่เฉียวจื้อรู้ว่าตวนมู่เสว่ถูกตวนมู่เจ๋อพาตัวกลับไปนั้น แถมตวนมู่อ้าวเทียนก็โมโหมาก ในใจก็แอบรู้สึกสดชื่น คิดว่าในที่สุดผู้หญิงปีศาจคนนั้นก็ได้รับการลงโทษของตัวเองแล้ว

หลังจากรู้สึกตื่นเต้นในใจ เฉียวจื้อก็กลับมารู้สึกหดหู่อีกครั้ง

ไม่ว่าจะพูดยังไงเธอก็คือผู้หญิงที่เขาเคยชอบเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นเธอเป็นแสงสว่างของเขาจริงๆ ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหนสายตาของเขาก็ต้องติดตามไปเสมอ หลังจากนั้น……ความจริงใจของฉันถูกโยนลงไปที่พื้นและบดขยี้

เฉียวจื้อหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเวลา ตอนนี้ใกล้จะเย็นแล้ว เขาเลื่อนดูรายการรายชื่อ ก็พบว่าตัวเองไม่มีแม้แต่คนให้ระบายความในใจด้วยเลย

เฉียวจื้อล้มลง รู้สึกว่าตัวเองก็ล้มเหลวเหมือนกัน

ผ่านมานานขนาดนี้ เขาไม่มีแม้แต่เพื่อนสนิทด้วยซ้ำ ไอ้เลวยู่ฉือนั่น ถ้าเกิดว่าโทรไปตอนนี้เขาก็คงพูดกับตัวเองแค่ว่าให้ไสหัวไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

เขาเป็นเพื่อนที่สามารถเปิดอกพูดด้วยได้ แต่ไม่ใช่คนที่มีใจอยากจะพูด!

คิดไปคิดมา เฉียวจื้อก็คิดว่าไปดื่มคนเดียวดีกว่า สุดท้ายเขาก็ขับรถออกไปด้านนอกแล้วก็มองหาร้านขายอาหาร

ทันใดนั้นใบหน้าของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าสายตาของเฉียวจื้อ

เธอกำลังกินของกินอยู่ ซาบซึ้งจนพึมพำกับตัวเอง น้ำตาเอ่อล้นและพูดกับตัวเองว่า นายดีจังเลย!

ไม่งั้น เรียกเธอมากินอาหารมื้อใหญ่ด้วยดีไหม?

ยังไง ก็มีแค่เธอคนเดียวที่พอได้กินของกินแล้วก็พูดกับเขาว่าเขาเป็นคนดีจริงๆ

หลังจากผ่านไป15นาที

หลัวลี่ถือกระเป๋าเข้ามาในร้านอาหาร หลังจากพูดกับพนักงานแล้ว ก็ถูกนำทางไปยังห้องส่วนตัว

พอเข้าไปในห้องส่วนตัว หลัวลี่ก็ได้กลิ่นที่หอมกรุ่น โต๊ะเต็มไปด้วยอาหารอันโอชะมีกลิ่นหอมเย้ายวน และเฉียวจื้อก็นั่งอยู่ท่ามกลางอาหารเหล่านี้

เฉียวจื้อในภาพนี้ มันช่างยั่วยวนกว่าหนุ่มหล่อขายาวซะอีก

หลัวลี่เดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว วางกระเป๋าลง พร้อมกับเอ่ยปากถาม “ทำไมจู่ๆ ถึงนัดฉันออกมากินข้าวดึกขนาดนี้ด้วยล่ะ? ”

“มาแล้วเหรอ? ”เฉียวจื้อกวาดตามองเธอ แล้วก็อธิบายว่า “วันนี้ฉันอารมณ์ดี ก็เลยนึกถึงเธอไม่ใช่เหรอ? ก็เลยจะเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่เธอเลยไง”

“แต่ว่า……เยอะขนาดนี้ พวกเราจะกินหมดเหรอ? ”

“ไม่รีบ ค่อยๆ กิน วันนี้กินไม่หมดก็ไม่เป็นไรหรอก”

ยังไงวันนี้เขาก็อยากหาคนมาอยู่เป็นเพื่อนเขาอยู่แล้ว หลัวลี่เองก็เป็นตัวเลือกที่ไม่เลว

หลัวลี่มองดูท่าทางที่ใจดีของเขา แล้วก็เผลอกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว “กินไม่หมดห่อกลับบ้านได้ไหม? ”

เฉียวจื้อ：“……ได้สิ”

หลัวลี่รู้สึกซาบซึ้งขึ้นมาทันที “ขอบคุณนะ! ”

หลังจากนั้นเธอก็หยิบตะเกียบขึ้นมาเริ่มกิน เฉียวจื้อจ้องหน้าเธอ ตอนที่อาหารเข้าปากไปนั้น ใบหน้าเล็กๆ ขาวๆ ของเธอก็แสดงสีหน้าที่พึงพอใจอีกครั้ง หลังจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นซาบซึ้ง สุดท้ายเธอก็มองหน้าเขาด้วยน้ำตาคลอเบ้า

“อาหารร้านนี้มันอร่อยเกินไปแล้วใช่ไหม? เฉียวจื้อ นายนี่เป็นคนดีจริงๆ! ”

มาอีกแล้ว เริ่มชมเขาอีกแล้ว พอได้กินของอร่อยหน่อย หลัวลี่ก็จะเปลี่ยนเป็นคนละคนเลย

นึกถึงลุคที่ดูดุๆ ของเธอก่อนหน้านี้ เฉียวจื้อก็อดไม่ได้ที่จะหยอกล้อเธอ ดังนั้นก็เลยเอ่ยปากถาม “งั้นเหรอ? ดีแค่ไหน? ”

หลัวลี่ยัดอาหารเข้าปากพลางพึมพำว่า “ดีมาก ดีที่สุดในโลกเลย! ”

เฉียวจื้ออดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “งั้นเธอก็ชมฉันนะ? ถ้าเกิดว่าชมถูกใจต่อไปอีกเดือนหนึ่งฉันจะเลี้ยงข้าวมื้อใหญ่เธอทุกวันเลย”