เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 90

บทที่ 89 ภูมิหลังของผู้ชายคนนั้นยิ่งใหญ่มาก

“ อือ พี่กับโม่เซินเราพ่อคนเดียวกัน แต่คนละแม่ ”

เย่หลิ่นหานพูดอธิบายเบาๆ: “ เรื่องมันค่อนข้างซับซ้อน เพียงแต่โม่เซินเขาโตที่ด้านนอก ไม่กี่ปีมานี้ถึงได้กลับมาที่บ้านตระกูลเย่ เพราะฉะนั้นรูปแบบที่เขาคบค้าสมาคมกับพวกเราจึงค่อนข้างแปลกประหลาดนิดหน่อย บวกกับขาของเขาได้รับบาดเจ็บ นิสัยขี้ระเบิดอารมณ์ก็อยู่ในขอบเขตที่ปกติ โม่เซิน……ได้รับความทุกข์มากมายตอนที่อยู่ด้านนอก คุณปู่หวังว่าจะสามารถชดเชยส่วนที่ขาดให้เขา จึงยกตำแหน่งประธานบริษัทให้กับโม่เซิน แน่นอนว่า ตัวเขามีความขยันมาก ต่อให้คุณปู่จะไม่ยกตำแหน่งนี้ให้เขา แต่สักวันเขาก็จะสามารถอาศัยความขยันของตัวเองไปนั่งอยู่บนตำแหน่งนั้นได้อย่างแน่นอน ”

เสิ่นเฉียว: “ …… ” นึกไม่ถึงว่าเรื่องมันจะซับซ้อนขนาดนี้

เพียงแต่ เย่โม่เซินโตที่ด้านนอก? มีพ่อคนเดียวกันกับเย่หลิ่นหาน แต่คนละแม่? งั้นก็เป็น……ลูกคนเดียวสิ?

พอคิดว่าแม่ของเย่โม่เซินอาจจะเป็นเมียน้อย ในใจของเสิ่นเฉียวก็มีความรู้สึกที่พูดไม่ออก

คงเป็นเพราะเธอเพิ่งแยกย้ายความสัมพันธ์ จึง……

คิดมาถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวเม้มปาก นึกถึงท่าทางของเย่โม่เซิน เป็นเพราะเรื่องนี้เขาถึงโกรธง่ายอย่างนั้นหรอ?

“ เรื่องนี้พี่ได้บอกเธอแล้ว น้องสะใภ้รู้ก็ดีแล้ว อย่าพูดเรื่องนี้ต่อหน้าโม่เซินเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเขาจะโกรธเอาได้ ” เย่หลิ่นหานยิ้มให้เสิ่นเฉียวเล็กน้อย: “ เธอเข้าใจใช่ไหม? ”

เสิ่นเฉียวมองเขา ไม่ได้พูดอะไร ทำแค่พยักหน้า

หลังจากที่ถึงปากทางเข้าบ้านตระกูลเย่ เย่หลิ่นหานก็หยุดรถอย่างนุ่มนวล

“ ขอบคุณค่ะพี่ใหญ่ ฉันไปก่อนละ ” ก่อนที่เสิ่นเฉียวจะเดินจากไป เย่หลิ่นหานได้เรียกเธอไว้ก่อน หลังจากนั้นก็ส่งถุงให้เธอ “ นี่เป็นเค้กที่เรขาของพี่ซื้อเกินมา แต่พี่ไม่ชอบกินของหวาน พี่ให้น้องสะใภ้ ”

เค้ก?

เสิ่นเฉียวชะงักไปเล็กน้อย เธอก็……ไม่ชอบกินเหมือนกัน ของแบบนั้นเลี่ยนจะตายไป เธอกินคำเดียวก็อ้วกออกมาแล้ว

“ พี่ใหญ่ ไม่ต้องหรอกค่ะ ”

“ เอาไปเถอะ พวกผู้หญิงชอบกินไม่ใช่หรอ ” เย่หลิ่นหานยัดถุงเค้กใส่ในมือของเธออย่างดื้อดึง ช่วยไม่ได้ เสิ่นเฉียวทำได้เพียงรับมา หลังจากนั้นก็ลงจากรถไป

หลังจากที่บอกลากับเย่หลิ่นหานแล้ว เสิ่นเฉียวยืนอยู่ที่ปากทางสักพัก ถึงค่อยเดินเข้าไปด้านใน ในมือยังถือถุงเค้กเอาไว้อยู่

มีความทุกข์ใจเล็กน้อย เธอจะจัดการกับเค้กนี้ยังไงดีละ? ของที่เขาให้มา เอาไปโยนทิ้งคงก็รู้สึกไม่ค่อยดี แต่ถ้าให้กิน……เธอก็กินไม่ลงอีก

นึกออกแล้ว โทรหาหานเส่โยวดีกว่า เธอชอบกินของหวานที่สุดแล้ว

คิดได้ดังนั้น ตอนที่เสิ่นเฉียวกำลังหยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมโทรหาหานเส่โยว ได้มีรถคุ้นตาขับผ่านตัวของเธอไป หลังจากนั้นความเร็วรถก็ค่อยๆช้าลง

เสิ่นเฉียวเอียงหัวมองด้วยความด้วยความเคยชิน ก็ได้สบเข้ากับสายตาเยือกเย็นของเย่โม่เซินพอดี การกระทำทุกอย่างจึงชะงักอยู่กับที่

เย่โม่เซิน……เขาก็กลับมาเหมือนกันหรอ?

เวลาที่ลงรถจนถึงตอนนี้แค่หนึ่งนาทีกว่า งั้นเขา……จะเห็นไหม? คิดมาถึงตรงนี้ เลือดฝาดบนใบหน้าของเสิ่นเฉียวก็ซีดลงทันที

แต่ทว่า เย่โม่เซินทำเพียงมองเธออย่างเยือกเย็น แล้วก็เก็บสายตากลับไป หลังจากนั้นรถก็แล่นผ่านไป และกระเพื่อมฝุ่นละอองขึ้นมา

ในขณะเดียวกัน โทรศัพท์ของเสิ่นเฉียวก็ได้มีสายเรียกเข้าของหานเส่โยว

“ ฮาโหล? เฉียวเฉียว? ฮาโหล? พูดสิ ”

เสียงพูดถามของหานเส่โยวดังมาจากโทรศัพท์อย่างต่อเนื่อง เสิ่นเฉียวถึงได้หันกลับมา และเอาโทรศัพท์มาแนบที่ข้างหู

“ เส่โยว ”