เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 910

บทที่909 คุณว่าใครเป็นลูกไม่มีพ่อ

คำถามนี้ หานมู่จื่อถามอย่างยากลำบาก เสียงที่พูดออกไปจึงแหบแห้งมาก

เย่โม่เซินมองสีหน้าซีดเซียวไร้สีเลือดของเธอ แล้วยิ้มเยาะ “ผมไม่คู่ควรที่จะรู้เรื่องนี้เหรอ”

ในตอนนี้ หานมู่จื่อไม่รู้จะพูดยังไงดี เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องนี้ให้เย่โม่เซินฟังยังไง เธอเหมือนมีลางสังหรณ์อยู่ก่อนแล้วว่าเขาจะต้องรู้เรื่องนี้ แต่เธอยังไม่ได้เตรียมพร้อมเลย

พอเห็นเธอยืนนิ่ง ไม่พูดอะไรออกมาเลย ทำให้เย่โม่เซินรู้สึกผิดหวังมาก จึงพูดด้วยเสียงแข็ง “ถ้าหากผมไม่ถาม คุณตั้งใจจะปิดผมไปถึงเมื่อไหร่”

หานมู่จื่อส่ายหน้าไปมา “มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ”

“ผมเหมือนคนโง่ที่หลอกง่ายมากเลยหรือไง”

เขาลุกขึ้นจากโซฟา รูปร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาหาเธอ ก่อนจะขวางทางหนีของหานมู่จื่อไปจนหมด

พอเห็นท่าทางของเขาเป็นอย่างนี้ หานมู่จื่อเริ่มรู้สึกกลัว เธอพยายามถอยหลัง

และเพราะท่าทางแบบนี้ ยิ่งทำให้เย่โม่เซินคิดว่าเธอกำลังกลัวเขาอยู่ จึงยิ่งอารมณ์รุนแรงมากขึ้น เขาหรี่ตาลง แล้วเดินเข้าใกล้หานมู่จื่อมากขึ้นเรื่อยๆ จนหานมู่จื่อไม่มีทางจะถอยหนีแล้ว แผ่นหลังของเธอชนเข้ากับกำแพงเย็น

“คุณ คุณใจเย็นลงก่อนนะคะ ฉันไม่ได้โกหกคุณ… คุณ… โอ้ย”

หานมู่จื่อพูดยังไม่ทันจบ ข้อมือของเธอก็ถูกเย่โม่เซินบีบอย่างแรง ก่อนจะเอามาพาดไว้เหนือศีรษะ “ไม่ได้โกหก งั้นคุณบอกผมมา ว่าเด็กในท้องของคุณมันยังไง คืนวันนั้นผมเพิ่งแตะต้องร่างกายของคุณ คุณก็ท้องแล้ว อีกทั้งยังท้องได้สามเดือนแล้วด้วย”

หานมู่จื่อ “…”

ที่แท้เขาก็รู้เรื่องหมดแล้ว

ไม่ใช่แค่เรื่องที่เธอท้อง แม้แต่เรื่องที่เธอท้องได้กี่เดือนเขาก็รู้

“ที่แท้… คุณก็รู้เรื่องนี้ตั้งแต่อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว แต่ทำไมคุณถึงได้…”

“ทำไมผมถึงได้มาพูดตอนนี้ใช่ไหม”เย่โม่เซินยิ้มเยาะ ก่อนจะพูดเสริมให้ สีหน้าของหานมู่จื่อเสียเล็กน้อย

ที่แท้เขาก็มองความคิดของเธอออกทั้งหมดเลย

เย่โม่เซินมองหน้าหญิงสาวที่งดงามตรงหน้า จนถึงตอนนี้แล้ว เธอก็ยังดูใสสะอาด ปราศจากสิ่งแปลกปลอม เธอบอกว่าตัวเองไม่ได้พูดโกหกเขา ให้เขาใจเย็นลง

แต่พอคิดถึงเรื่องที่เธอท้อง และเด็กในท้องไม่ใช่ลูกของเขา แล้วเธอยังดูรักเด็กในท้องมาก

รวมถึงเหตุการณ์ตอนที่เธอกับเขาเจอกันครั้งแรก เย่โม่เซินรู้สึกอิจฉาตาร้อนจนแทบจะแผดเผาสติของเขาไปจนหมด

ก่อนหน้านี้เขาบอกตัวเองอยู่เสมอ ให้เชื่อในตัวเธอ ไม่ว่าจะเป็นเพราะว่าสาเหตุอะไรก็ตาม

แต่พอเห็นเธอรักและดูแลเด็กในท้องอย่างดี ทำให้เย่โม่เซินรู้สึกอิจฉา

“บอกผมมา เด็กเป็นลูกของใคร คุณเข้ามาใกล้ชิดผม มีจุดประสงค์อะไร ครั้งแรกที่เจอกันคุณบอกว่าจำคนผิด หมายความว่าผมกับพ่อของเด็กในท้องคุณหน้าตาเหมือนกันมาก คุณเอาผมมาเป็นตัวแทนเขาใช่ไหม”

เสียงของเขาดังขึ้นเรื่อยๆ อารมณ์ของเขาก็คุกรุ่นมากขึ้นด้วย

หานมู่จื่อรู้สึกถึงแรงบีบที่ข้อมือที่หนักขึ้น เหมือนต้องการจะบีบให้กระดูกของเธอหัก เธอเจ็บจนเหงื่อไหล ได้แต่บอกกับเย่โม่เซินว่า “คุณใจเย็นลงหน่อยได้ไหมคะ”

ใจเย็น จะให้เขาใจเย็นยังไงไหว ตอนนี้เย่โม่เซินแทบอยากจะดึงเธอลงนรกพร้อมกับเขาแล้วด้วยซ้ำ

แรงบีบของเขาหนักขึ้นเรื่อยๆ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความโมโห

“บอกมา ว่าลูกไม่มีพ่อนี่ใช่ลูกของผู้ชายที่คุณคิดถึงอยู่ตลอดคนนั้นหรือเปล่า”

ในขณะที่หานมู่จื่อรู้สึกเจ็บจนจะไม่ไหวแล้ว ก็มีเสียงเด็กตะโกนดังออกมา

“หยุดนะ”

เย่โม่เซินบีบมือของหานมู่จื่อแน่น ตอนที่สติสัมปชัญญะของเขาถูกแผดเผาไปจนหมด กลับมีเสียงเด็กน้อยดังขึ้นมา

เขาหันกลับไปมอง ต้นกำเนิดของเสียง