เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 911

บทที่910 คุณเป็นคนโง่หรือไง

เรื่องที่เกิดขึ้นตรงหน้า เหมือนอยู่ในความฝัน

ถ้าหากไม่ได้อยู่ในความฝัน ทำไมถึงได้มีเด็กที่หน้าตาเหมือนเขาถึงขนาดนี้ แล้วยังเรียกเขาว่าแด๊ดดี้ เรียกหานมู่จื่อว่าหม่ามี๊อีก

หรือว่า… นี่จะเป็นลูกของเขากับเธอจริงๆ

ถ้าหากนี่เป็นความฝัน ความรู้สึกเจ็บตรงนิ้วเท้าคงจะไม่ชัดเจนถึงขนาดนี้ ชัดเจนจนเหมือนจริงมาก

ดังนั้น นี่เป็นความจริง หรือว่าความฝันกันแน่

เย่โม่เซินแบ่งแยกไม้ออกจริงๆว่าเป็นเรื่องจริงหรือความฝัน ตอนที่ได้ยินเด็กน้อยบอกว่าไม่ต้องการเขาแล้ว เขาหรี่ตามองอย่างไม่รู้ตัว พร้อมกับแผ่รังสีอันตรายออกมา

ไม่ต้องการเขาแล้วอย่างนั้นเหรอ

หาเรื่องเขาแล้ว จะมาบอกว่าไม่ต้องการเขาง่ายๆได้ยังไงกัน

พอเห็นเด็กน้อยกอดหานมู่จื่อไว้แน่น มือสองข้างคล้องคอเธอไว้ การกระทําที่ใกล้ชิดแบบนี้เขายังได้ทำกับเธอเลยไม่กี่ครั้งเองนะ เด็กน้อยตรงหน้ามีสิทธิ์อะไรกัน

พอคิดได้แบบนี้ เย่โม่เซินก็ยื่นมือไปดึงคอเสื้อของเสี่ยวหมี่โต้ว แล้วทำการดึงขึ้นมา

“โอ๊ย แด๊ดดี้คนบ้า ปล่อยผมลงเดี๋ยวนี้เลยนะ ปล่อยผม”หลังจากที่เสี่ยวหมี่โต้วถึงดึงขึ้นมา ทั้งแขนและขาลอยเคว้งคว้างในอากาศ ด้วยความที่ใส่เสื้อผ้าอยู่หลายตัว ทำให้เขาทำอะไรไม่สะดวก

เขาอยากจะจับแขนของเย่โม่เซิน แต่คว้ายังไงก็คว้าไม่ได้ สุดท้ายจึงได้แต่แยกเขี้ยวขู่

หานมู่จื่อมองภาพตรงหน้าอย่างกังวลใจ ก่อนจะหันไปมองหน้าเย่โม่เซิน แล้วพูดเสียงร้อนใจ “ก่อนหน้านี้คุณสัญญาไว้กับฉันเอง ว่าถ้าหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา คุณจะฟังคำอธิบายของฉัน”

พอได้ยินแบบนี้ เย่โม่เซินก็มองมาที่เธอ

ใบหน้างดงามเต็มไปด้วยความร้อนใจ เหมือนกำลังเป็นห่วงเด็กที่อยู่ในมือเขา

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร มีความคิดหนึ่งโผล่ขึ้นมาในหัวของเขา ทำให้เขาถามออกไปตรงๆ

“เด็กคนนี้สำคัญกว่าผมอีกเหรอ”

“เสี่ยวเหยียนกับเซียวซู่ที่หลบอยู่ข้างนอก พอได้ยินคำถามนี้ก็เกือบสะดุดล้ม

ตอนนี้มันใช่เวลามาหึงหวงไหม หรือว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดจะไม่ใช่เรื่องที่เด็กน้อยเรียกเขาว่าแด๊ดดี้ คนหนึ่งมองไปที่อีกคนที่หน้าตาเหมือนกับตนเอง หรือว่าเขาจะไม่รู้สึกตกใจเลย

หานมู่จื่อเองก็ตะลึงไปกับคำถามของเย่โม่เซิน รู้สึกว่าความคิดของเขาไม่เหมือนคนปกติทั่วไปจริงๆ

ในขณะที่หานมู่จื่อกำลังคิดอยู่ว่าจะตอบเย่โม่เซินยังไง เสี่ยวหมี่โต้วก็พูดออกมาซะก่อน

สายตาต่อว่าของเขามองไปทางเย่โม่เซิน

“แด๊ดดี้ คุณเป็นคนโง่หรือไงกัน”

เย่โม่เซินขมวดคิ้ว

วินาทีต่อมาเสี่ยวหมี่โต้วก็ตะโกนออกมา “ผมเป็นลูกชายสุดที่รักของหม่ามี๊ ในใจของหม่ามี๊ผมก็ต้องสำคัญกว่าแด๊ดดี้อยู่แล้ว ถ้ายังไม่ยอมปล่อยผม ระวังหม่ามี๊จะไม่เอาคุณแล้วนะ”

เย่โม่เซิน “…”

สายตาของเด็กตรงหน้าดูแค้นเคืองมาก ทั้งสีหน้าและการกระทําของเขากลับเคร่งขรึม ตอนที่พูด ท่าทางเหมือนกับเขามาก

สักพัก เย่โม่เซินก็ดึงเขาออกไปข้างนอก

หานมู่จื่อเห็นอย่างนั้น จึงคิดจะเดินตามไป

“ผมมีเรื่องจะคุยกับเขาเป็นการส่วนตัว”

คำพูดนี้ ทำให้หานมู่จื่อหยุดเดินตามสำเร็จ

เธอไม่ได้ตามออกไปด้วย เสี่ยวหมี่โต้วเป็นลูกชายของเขา ยังไงเย่โม่เซินก็ไม่ทำอะไรเขาแน่นอน

แต่เสี่ยวหมี่โต้วกลับไม่เต็มใจ เขาถูกดึงไปข้างนอก จึงอาละวาดออกมา “แด๊ดดี้นิสัยไม่ดี เสี่ยวหมี่โต้วไม่อยากไปด้วย ปล่อยนะ ผมจะไปหาหม่ามี๊”

เสียงค่อยๆไกลออกไป

จนสุดท้าย ประตูก็ปิดลง

เสี่ยวเหยียนกับเซียวซู่ที่แอบมองการต่อสู้ระหว่างเย่โม้เซินกับเสี่ยวหมี่โต้ว