เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 912

บทที่ 911 ยอมให้เขาหน่อย

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เย่โม่เซินก็รู้สึกปวดหัวกะทันหัน

ทันทีที่ตัวเองใจร้อน ก็ถึงกับพูดจาโดยไม่คิด

เขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่ในเวลานั้น เห็นว่าเธอรักลูก และเมื่อเทียบกับเรื่องต่างๆก่อนหน้านี้ เขาก็เลยขาดสติ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ ทราบข่าวการตั้งครรภ์ของเธอที่โรงพยาบาล ปฏิกิริยาแรกของเขา คือบอกตัวเองว่า ไม่ว่าจะยังไง ก็ต้องเชื่อใจเธอ

แต่ในช่วงเวลาที่สำคัญ ทำไมถึงมาตกม้าตายจนได้?

มือน้อยของเสี่ยวหมี่โต้วกอดอกไว้ พึมพำสองสามคำ “ถ้าแดดดี้ขอร้องฉัน ฉันสามารถขอความเมตตาจากหม่ามี๊ให้แดดดี้ได้”

เย่โม่เซิน “......”

“เมื่อกี้หนู...... เรียกฉันว่าแดดดี้อีกแล้ว?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เสี่ยวหมี่โต้วสีหน้าเปลี่ยนทันที เพราะเขารู้มาตลอดว่า เย่โม่เซินเป็นแดดดี้ของตัวเอง ดังนั้นตอนที่พูดขึ้น จึงมักจะเรียกโดยความเคยชิน

“เจ้าตัวเล็ก แม้ว่าหนูไม่อยากเล่าความเป็นมาของเรื่อง ก็ไม่เป็นไร”

เขาน่าจะเดาได้หมดแล้ว

“คุณนั่นแหละที่เป็นเจ้าตัวเล็ก ไม่ คุณเป็นไอ้คนเลว เมื่อกี้คุณยังจะรังแกหม่ามี๊ ฉันกับหม่ามี๊และลูกในท้องของเธอ จะไม่ให้อภัยคุณเลย!”

เย่โม่เซินมองเด็กน้อยน่ารักตรงหน้า ที่หน้าตาเหมือนตัวเองทุกระเบียบนิ้ว กล่าวหาตัวเองต่อเนื่อง แม้กระทั่งยังจ้องเขม็งเขาด้วย

แต่หัวใจของเย่โม่เซิน กลับละลายนุ่มนวลอย่างระเนระนาด

ดังนั้นเมื่อเสี่ยวหมี่โต้วพูดจบ เย่โม่เซินก็เอื้อมมือออกไปกะทันหัน กอดร่างเล็กตรงหน้าเข้าไว้ในอกตัวเองทันที

“อ๊ะ แดดดี้แย่ พูดก็ส่วนพูด ทำไมถึงต้องลงมือด้วย?”

เสี่ยวหมี่โต้วยังไม่ทันตั้งตัว ก็ถูกเย่โม่เซินกอดไว้แล้ว ผ่านเสื้อขนเป็ดและเสื้อสเวตเตอร์ตัวหนา เขาก็ยังสามารถสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ท่วมท้นของเย่โม่เซิน

แบบ......ความอบอุ่นที่เฉพาะของพ่อ

เสี่ยวหมี่โต้วรู้สึกตะลึงเล็กน้อย

ดูเหมือนว่า......นี่เป็นครั้งแรกที่แดดดี้กอดเขาแบบนี้?

และเมื่อดูท่าทางของแดดดี้แล้ว ดูเหมือนว่าจะรู้สึกซึ้งใจไม่น้อย? ตัวเองได้ด่าเขาแบบนั้นแล้ว แต่เขาไม่ได้แสดงท่าทีโกรธเคืองเลยแม้แต่น้อย

“ฮึ่มๆ อย่าคิดว่าคุณกอดฉันแล้ว ฉันก็จะยกโทษให้คุณง่ายๆ!”

เสี่ยวหมี่โต้วยังคงทำท่างอน

ส่วนในห้อง หลังจะที่เสี่ยวเหยียนกับเซียวซู่เข้าไป ก็พร้อมกับปิดประตูด้วย แล้วก็สบตากับหานมู่จื่อที่อยู่ในห้องพอดี

เพราะว่าเสี่ยวหมี่โต้วปรากฏตัวกะทันหัน ทำให้หานมู่จื่อตกตะลึงยิ่งนัก ตอนนี้เห็นเสี่ยวเหยียนกับเซียวซู่ ก็เข้าใจทุกอย่างในทันใด

ที่แท้คือเสี่ยวเหยียนกับเซียวซู่ที่พาเขามาด้วยกัน

“พวกคุณ......” หานมู่จื่อเพิ่งจะเอ่ยปาก เสี่ยวเหยียนก็ทำท่าทางอ้อนวอนขอความเมตตาทันที “มู่จื่อๆ มู่จื่อคนดี ไม่ใช่ว่าฉันจะพาเสี่ยวหมี่โต้วมา แต่คือเสี่ยวหมี่โต้วที่บังคับให้ฉันพาเขามา เรื่องนี้โทษฉันไม่ได้ ถ้าคุณจะโทษ ก็โทษเสี่ยวหมี่โต้วของคุณแล้วกัน”

เสี่ยวเหยียนโยนความผิดทั้งหมดไปให้เสี่ยวหมี่โต้ว อย่างไร้ยางอายยิ่งนัก

ยังไงสักเสี่ยวหมี่โต้วก็เป็นลูกของเธอ หานมู่จื่อจะไม่โกรธหรอก

อีกอย่าง ก่อนหน้านี้พวกเธอก็ได้ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว

เซียวซู่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ราวกับว่าเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า เสี่ยวเหยียนจะโยนความผิดทั้งหมดไปให้เสี่ยวหมี่โต้ว

ตรงกันข้ามคือหานมู่จื่อ ที่ไม่รู้สึกแปลกใจสักนิดเลย แล้วยังหรี่ตาลงมองพิจารณาเสี่ยวเหยียน

“จริงเหรอ?”