เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 913

บทที่912 คุณย่าเล็ก

เวลาผ่านไปแต่ละวินาที โทรศัพท์มือถือของหานมู่จื่อก็ดังขึ้น เธอเหลือบมองดู คาดไม่ถึงว่าเป็นส้งอานที่โทรหาเธอ

เมื่อเห็นชื่อของส้งอาน สีหน้าของหานมู่จื่อก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เนื่องจากเป็นวันส่งท้ายปีเก่า ดังนั้นส้งอานจึงคิดที่จะทานอาหารข้ามคืนต้อนรับปีใหม่พร้อมกันกับพวกเธอ แต่เธอไปที่บ้านเป็นเวลานานขนาดนั้น เธอกับเย่โม่เซินก็ยังไม่ได้ตามไป

ตอนนี้น่าจะรอจนร้อนใจ ถึงได้โทรหาเธอ

หานมู่จื่อปรับอารมณ์สักพัก ถึงได้รับโทรศัพท์

“มู่จื่อ นี่มันกี่โมงแล้ว? โม่เซินบอกว่าจะไปรับคุณออกจากโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้พวกเธออยู่ที่ไหน?”

หานมู่จื่อเหลือบมองไปรอบๆ แล้วพูดขึ้นอย่างจำใจ “ตอนนี้พวกเราอยู่ที่โรงพยาบาล”

“......นี่ พวกเธอเป็นอะไร? ทำไมแค่ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลยังช้าขนาดนี้? ออกไปนานแค่ไหนแล้ว ก็ยังทำไม่เสร็จอีก? วันนี้เป็นวันพิเศษ มีคนเยอะมากหรือไง?”

“น้า......หานมู่จื่อเรียกเธอคำหนึ่ง แล้วพูดอธิบาย “เรื่องการออกจากโรงพยาบาล ได้ดำเนินการเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ว่า......เราได้กลับมาอีกครั้ง”

น้าส้ง “......”

เมื่อฟังแล้วไม่มีเสียงที่ปลายสาย หานมู่จื่อเม้มริมฝีปากเล็กน้อย จากนั้นก็หันไปมองพวกเสี่ยวหมี่โต้ว ที่ยืนอยู่ไม่ไกล แล้วก็หันกลับมา

“แล้วก็ เสี่ยวหมี่โต้วมาแล้ว”

*

ตอนที่ส้งอานมาถึงโรงพยาบาล หมอก็ได้ตรวจสุขภาพเย่โม่เซินเรียบร้อยพอดี

หมอบอกว่าเย่โม่เซินแค่หมดสติไปเท่านั้น ร่างกายไม่มีปัญหาอะไร แต่หานมู่จื่อก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแล้วถามขึ้น “ไม่มีปัญหา? แล้วทำไมเขาถึงเป็นลมกะทันหัน? ตอนที่มา ฉันเห็นเขาถึงกับเหงื่อแตกเลย และสีหน้าของเขาก็ผิดปกติมาก”

หมอพยักหน้า สอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ในตอนนั้น

เพราะยังไงผลการตรวจร่างกาย ก็คือร่างกายไม่ได้มีปัญหาอะไรมาก ส่วนทำไมถึงเป็นลมกะทันหัน ก็ต้องรวมกับสถานการณ์ในขณะนั้นมาพิจารณาแล้ว

เมื่อสอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ในเวลานั้น หานมู่จื่อกับเสี่ยวเหยียนและเซียวซู่ ก็อยู่ในห้องทั้งหมด

คนที่อยู่นอกห้องกับเย่โม่เซิน มีเพียงเสี่ยวหมี่โต้วเท่านั้น

หานมู่จื่อมองไปที่เสี่ยวหมี่โต้ว แล้วโบกมือให้เขา “เสี่ยวหมี่โต้ว”

เสี่ยวหมี่โต้วรอมาตั้งนานแล้ว หม่ามี๊ไม่ได้เข้ามากอดเขาหน่อยเลย หลังจากมาถึงโรงพยาบาล ก็รออยู่ที่ประตูห้องฉุกเฉินอย่างใจจดใจจ่อ สำหรับการมาถึงของเขา ดูเหมือนว่าจะไม่เซอร์ไพรส์เลย

เดิมทีมีความน้อยใจเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ตอนนี้เมื่อเห็นว่าหม่ามี๊ได้ฟังคำพูดของหมอ จึงได้นึกถึงเขา เสี่ยวหมี่โต้วก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจมากขึ้น

“เข้ามา” หานมู่จื่อย่อตัวลง ส่งสัญญาณให้เสี่ยวหมี่โต้วเดินเข้ามา

เสี่ยวหมี่โต้วครุ่นคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วน ก็รู้สึกว่าไม่ควรโกรธเคืองดื้อดึงกับหม่ามี๊ ในที่สาธารณะแบบนี้ ถึงเวลานั้นคนที่ขายหน้าก็คือหม่ามี๊และตัวเขาเอง ดังนั้นเขาจึงเดินไปที่ด้านข้างของ หานมู่จื่ออย่างเชื่อฟัง หานมู่จื่อโอบกอดเขาด้วยมือข้างเดียว ยกมือขึ้นหยิกแก้มของเขาเบาๆ เวลาพูดเสียงก็ดูอ่อนโยนลงไม่น้อย

“เสี่ยวหมี่โต้วเด็กดี ก่อนหน้านั้นตอนที่นอกห้อง แดดดี้ของหนูเกิดอะไรขึ้น? ตอนที่ออกไปก็ยังดีๆอยู่ไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงเป็นลมกะทันหัน?”

เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตา นึกถึงฉากในตอนนั้น

ในตอนนั้นเย่โม่เซินกอดเขาไว้กะทันหัน เขายังบอกกับแดดดี้ว่า

“ฮึ่มๆ อย่าคิดว่าคุณกอดฉัน ฉันก็จะยกโทษให้คุณง่ายๆ!”

หลังจากที่พูดเสร็จ ดูเหมือนว่าแดดดี้ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ กอดเขาไว้สักพัก แล้วดึงเขาออก จากนั้นมือใหญ่ก็ลูบแก้มของเขาเบาๆ ในแววตามีความอบอุ่นเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

เสี่ยวหมี่โต้วทำเสียงงอน ตบมือของเขาออก

จากนั้น สีหน้าของแดดดี้ก็เปลี่ยนไป คิ้วก็ขมวดไว้แน่น ดูเหมือนว่าจะเจ็บปวดมาก ตอนแรกเสี่ยวหมี่โต้วคิดว่าเขาแกล้งทำ แต่หลังจากที่เย่โม่เซินล้มลงกับพื้น เสี่ยวหมี่โต้วถึงรู้ว่าเขาเป็นลมหมดสติไปแล้ว