เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 915

บทที่ 914 สังเกตสีหน้าไม่เป็น

มองเจ้าตัวเล็กตรงหน้า ใส่ชุดจนอ้วนตุ้ยนุ้ย หานมู่จื่อก็อดใจไม่ไหว ยื่นมือไปหยิกแก้มที่อ่อนนุ่มของเขา แล้วพูดขึ้นเสียงเบา “เมื่อกี้หม่ามี๊ละเลยหนูแล้วใช่ไหม? ขอโทษด้วยนะ เกิดเรื่องขึ้นกะทันหัน เมื่อกี้หม่ามี๊ก็รู้สึกตกใจหวาดกลัวเหมือนกัน ดังนั้นเลยไม่มีเวลาที่จะคุยกับเสี่ยวหมี่โต้ว ถ้าเสี่ยวหมี่โต้วโกรธ ก็ตีหม่ามี๊ระบายความโกรธดีไหม?”

เดิมทีเสี่ยวหมี่โต้วแค่อยากจะทำตัวเย็นชานิดหน่อย แต่เมื่อ หานมู่จื่อพูดอย่างนี้ เขาก็รู้สึกว่าตัวเองอยากจะร้องไห้ขึ้นมาทันที

ฮึ่ยๆ หม่ามี๊เอ๊ย

เช้าไม่สนใจเขา สายไม่สนเขา ก็ไม่ต้องสนใจเขาตลอดเลยสิ

แต่ดันมาสนใจเขาในเวลานี้ แล้วยังพูดซึ้งใจมากมาย เสี่ยวหมี่โต้วก็ไม่อยากทำตัวออดอ้อนต่อหน้าผู้ใหญ่จำนวนมากแบบนี้ เขาเป็นสุภาพบุรุษลูกผู้ชายนะ ด้านที่อ่อนแอ มีเพียงหม่ามี๊เท่านั้นที่สามารถเห็นได้

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เสี่ยวหมี่โต้วก็เลยพูดว่า “หม่ามี๊ เสี่ยวหมี่โต้วไม่ได้โกรธ เสี่ยวหมี่โต้วรักหม่ามี๊มากที่สุด จะไม่โกรธหม่ามี๊หรอก”

“เอาล่ะ” เสี่ยวเหยียนก้าวไปข้างหน้าดึงตัวหานมู่จื่อ “พวกเราข้ามน้ำข้ามทะเลมาหาคุณเลยนะ เสี่ยวหมี่โต้วได้เจอคุณ ดีใจยังไม่ทันกาลเลย จะโกรธคุณได้อย่างไร?”

คนอื่นจะไม่มีความรู้สึกแบบนี้

แต่หานมู่จื่อเป็นแม่คนแล้ว เธอรู้ดี

เมื่อกี้ตัวเองไม่ได้ใส่ใจเสี่ยวหมี่โต้วเลย ในใจของเด็กจะต้องรู้สึกน้อยอกน้อยใจแน่นอน แม้ว่าตอนนี้เสี่ยวหมี่โต้วบอกว่าตัวเองจะไม่โกรธเธอก็ตาม แต่แม่ลูกมีใจเชื่อมโยงกัน อย่างไรก็ตาม หานมู่จื่อยังคงสามารถรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจข้างในใจของเสี่ยวหมี่โต้ว

แต่ว่า เสี่ยวหมี่โต้วไม่อยากพูด ถ้าอย่างนั้นก็ไม่พูดถึงชั่วคราว

หลังจากเรื่องนี้ผ่านไป เธอค่อยคุยกับเขาดีๆ

“ได้ ถ้าอย่างนั้นหม่ามี๊กลับไปก่อนนะ หนูเป็นลูกผู้ชายนะ ต้องดูแลแดดดี้ของหนูกับลุงเซียวด้วยกัน ถ้าแดดดี้ของหนูตื่นขึ้นมา เขา......”

ประโยคหลังยังไม่ได้พูดจบ เสี่ยวหมี่โต้วก็พูดต่อเนื่องอย่างรวดเร็ว

“หม่ามี๊ ไม่ต้องเป็นห่วง ทางแดดดี้เสี่ยวหมี่โต้วจะดูแลเอง น้าเสี่ยวเหยียน คุณย่าเล็ก พวกคุณรีบพาหม่ามี๊ออกไปเถอะ ~”

เสี่ยวเหยียนยื่นมือออกไป บีบจมูกของเสี่ยวหมี่โต้วอย่างแรง “งั้นพวกเราไปก่อนนะ มีเรื่องอะไร อย่าลืมโทรหาน้าเสี่ยวเหยียน”

หลังจากที่ทั้งสามคนจากไปแล้ว เซียวซู่ก็ก้มหัวแล้วสบตากับเสี่ยวหมี่โต้วพอดี

ทันใดนั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็ยื่นมือออกมา แล้วพูดว่า “ลุงเซียว อยากกอด”

เซียวซู่ “???”

แม้ว่าจะรู้สึกแปลกใจมาก ว่าเจ้าตัวเล็กคนนี้ ทำไมถึงขอกอดตัวเองกะทันหัน แต่เซียวซู่ก็ยังอุ้มเขาขึ้นมาตามคำพูด เด็กที่น่ารักแบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ยากที่จะปฏิเสธ

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังเป็นลูกของคุณชายเย่ด้วย

“ลุงเซียว ลุงว่าเพราะฉันที่ทำให้แดดดี้ตกใจจนเป็นลมหรือเปล่า?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวซู่ก็ขมวดคิ้วขึ้น “ทำไมถึงพูดอย่างนี้ เด็กน้อยอย่าคิดมาก เมื่อกี้ไม่ได้ฟังที่หมอพูดเหรอ? แดดดี้ของหนูแค่ได้รับความกระทบกระเทือนทางสมองเท่านั้น จึงทำให้เป็นลมหมดสติ ได้ไม่มีอะไรร้ายแรง”

โอ้” เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ถ้าอย่างนั้นเราจะเข้าไปในห้องผู้ป่วยด้วยกัน รอให้แดดดี้ตื่นขึ้นมาไหม? ถ้าสักพัก แดดดี้ตื่นขึ้นมา เมื่อเห็นฉัน จะเป็นลมอีกไหม?”

เซียวซู่รู้สึกละอายใจเล็กน้อย “น่าจะไม่แล้วมั้ง”

เซียวซู่คิดสักพัก ก็ยังอุ้มเขาเข้าไปอยู่ในห้องผู้ป่วย

*

หานมู่จื่อกับส้งอาน เสี่ยวเหยียนกลับไปด้วยกัน แต่ทันทีที่ออกจากลิฟต์ ก็เห็นเงาสองร่างที่หน้าประตู

คนหนึ่งถือไม้เท้าไว้ยืนอยู่ที่นั่น และอีกคนหนึ่ง กดออดอย่างมีความอดทน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก มีเสียงดังขึ้น